Śliska i sąsiadująca z nią od północy Sienna, zazwyczaj wymieniane razem i traktowane jako bliźniacze ulice, były najbardziej na południe wysuniętymi forpocztami dzielnicy starozakonnych. Tak mówiono w ówczesnej Warszawie – podaje Jerzy Kasprzycki. Zaliczana była też Sienna razem z okolicami do tzw. szemranych ulic Warszawy. Od wschodu dotykała Śródmieścia, od zachodu natomiast sięgała proletariackiej Woli. W początkach XX wieku Wola stała się jedną z najniebezpieczniejszych dzielnic, szczególnie latem i zwłaszcza w soboty, niedziele oraz dni świąteczne. Trzeba było dużo odwagi, żeby zapuszczać się o zmroku w te rejony. Karolina Beylin podaje, że w jedną tylko niedzielę 19 czerwca 1904 roku naliczono aż 30 napadów z nożem w ręku na Żelaznej, Wroniej, Towarowej, Okopowej, Stawkach, Niskiej, Dzikiej oraz Siennej. Przyczyną plagi nożownictwa były niewątpliwie bezrobocie, demoralizacja i straszliwa nędza, w jakiej żyły wówczas masy warszawiaków. Były ksiądz Włodzimierz Kirchner (zrzucił sutannę i poświęcił się pracy wśród ubogich) opublikował w 1904 roku w „Kurierze Warszawskim” artykuł Dobroczynność wobec nożownictwa, w którym za wzrost przestępczości winił brak oświaty. Postulował tworzenie ośrodków, które zajęłyby się pomocą dla młodzieży egzystującej poza nawiasem społeczeństwa.

      Jerzy Stempowski w eseju Wronia i Sienna kreśli z wyraźną nostalgią panoramę przestępczego światka obu ulic. Urodzony w Krakowie, dzieciństwo spędził na Podolu, lecz w Warszawie uczęszczał do Gimnazjum im. gen. Pawła Chrzanowskiego przy Smolnej 30 i do szkoły Zgromadzenia Kupców przy ulicy Waliców 2/4 róg Prostej 14. Był to potężny gmach, wybudowany w 1906 roku według projektu Edwarda Goldberga. Ten wzięty architekt kształcił się w Berlinie i Sankt Petersburgu, realizował swoje projekty w Jałcie, Sewastopolu, Sankt Petersburgu, w Wilnie zaprojektował osiedle dla rodzin żydowskich. W Warszawie znana jest jego wspaniała kamienica przy zbiegu Marszałkowskiej i ks. Skorupki, wzniesiona na przełomie XIX i XX wieku dla rodziny Taubenhausów – do dziś istniejąca i znakomicie utrzymana. Stempowski mieszkał najpierw na Wroniej, skąd przeprowadził się do kamienicy przy Siennej 29. Niemal wszystkie warszawskie adresy Stempowskiego, który mieszkał w stolicy od 1926 roku aż do wybuchu wojny, oprócz gimnazjum na Smolnej, znalazły się w czasie okupacji w granicach getta.

      Wronia, biegnąca na zachód od Żelaznej i przecinająca Chłodną, „znajdowała się w samym sercu Woli, dzielnicy robotniczej, zbudowanej w końcu XIX i na początku XX wieku”. Okna mieszkania Stempowskiego wychodziły na podwórze, na którym między skrzyniami śmietników rosło wątłe drzewo i bawiły się dzieci. „Warszawa posiadała od dawna liczny i zorganizowany świat przestępczy (…). Na Woli świat przestępczy istniał niejako oficjalnie w pewnego rodzaju symbiozie z policją. Naprzeciw naszego domu znajdował się niewielki sklep z narzędziami ślusarskimi, w którego zakurzonej witrynie można było oglądać dwa związane szpagatem pęki narzędzi dla włamywaczy. Były tam wytrychy, świdry, nożyce, szabry i inne instrumenty (…). Na większym pęku wisiała kartka z napisem: «Komplet, 54 zł»” – pisał autor Esejów dla Kasandry. Po rocznym pobycie na Wroniej Stempowski przeniósł się na Sienną 29 (dziś jest to niezabudowane miejsce między zachodnim bokiem Pałacu Młodzieży, gdzie jest pływalnia, a skrajem ulicy Emilii Plater). Zajmował czteroosobowe mieszkanie na parterze, z oknami wychodzącymi na ulicę zabrukowaną kocimi łbami.

      W latach dwudziestych ubiegłego wieku w Warszawie było ogromne przeludnienie, które zacierało granice między śródmieściem a ubogą dzielnicą handlową, jaką była wówczas Wola. Grupy społeczne, żyjące dotychczas w separacji, mieszały się