Ye usłyszała trzepot. Mimo mgły widziała, jak z lasów pod szczytem podnoszą się cienie i wzbijają w czarne niebo. Nie miała pojęcia, że w środku zimy można wypłoszyć z lasu tyle ptaków. Potem ujrzała przerażającą scenę: stado ptaków wleciało w obszar, na który skierowana była antena, i – dobrze widoczne na tle świecącej bladym blaskiem chmury – spadło na ziemię.

      Proces ten trwał około piętnastu minut. Potem czerwone światło na szczycie anteny zgasło, zniknęło też swędzenie twarzy. Z pokoju kontroli znowu zaczął dobiegać chaotyczny szmer rozkazów i odpowiedzi, a donośny męski głos kontynuował:

      – Sto czterdziesta siódma transmisja z Czerwonego Brzegu zakończona. Zamykamy systemy transmisyjne. Czerwony Brzeg wchodzi w fazę monitorowania. Proszę przesłać dane z punktu kontrolnego. Wszystkie sekcje wypełniają dzienniki transmisji. Zebranie szefów wszystkich sekcji w sali odpraw. Skończyliśmy.

      Wszystko umilkło, tylko nadal zawodził wiatr omiatający antenę. Ye patrzyła, jak stada ptaków siadają z powrotem w lesie. Spojrzała na antenę i pomyślała, że wygląda ona jak obdarzona eteryczną siłą ogromna otwarta dłoń wyciągnięta ku niebu. Przyglądając się niebu, nie znalazła celu opatrzonego seryjnym numerem BN20197F. Za pasmami chmur widziała tylko gwiazdy. Była zimna noc 1969 roku.

      Część II

      Trzy ciała

      4

      Granice Nauki

      Wang Miao pomyślał, że czterej ludzie, którzy po niego przyszli, tworzyli dość dziwny zespół: dwóch gliniarzy i dwóch facetów w wojskowych mundurach. Gdyby ci drudzy byli umundurowanymi i uzbrojonymi policjantami, byłoby to w miarę zrozumiałe, ale byli to oficerowie Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.

      Gdy tylko zobaczył policjantów, zirytował się. Młodszy był w porządku – przynajmniej był uprzejmy – natomiast drugi, w cywilnym ubraniu, z miejsca zaczął mu działać na nerwy. Był mocno zbudowany i miał mięsistą twarz. W brudnej skórzanej marynarce, śmierdzący papierosami i głośno mówiący, był typowym przykładem ludzi, którymi Wang gardził.

      – Wang Miao?

      Sposób, w jaki gliniarz się do niego zwrócił, tak bezpośrednio i nieuprzejmie, zdezorientował Wanga. Jakby tego było mało, jednocześnie zapalił papierosa, nawet nie podnosząc głowy, by pokazać twarz. Zanim Wang zdążył odpowiedzieć, kiwnął głową do młodszego, który pokazał mu swoją odznakę.

      Zapaliwszy papierosa, starszy gliniarz ruszył, by wejść do mieszkania Wanga.

      – Proszę nie palić w moim domu – rzekł Wang i zagrodził mu drogę.

      – Och, przepraszam, profesorze Wang. – Młodszy funkcjonariusz uśmiechnął się. – To kapitan Shi Qiang.

      Spojrzał błagalnie na Shi.

      – Dobrze, możemy porozmawiać na korytarzu – powiedział Shi. Zaciągnął się głęboko. Prawie połowa papierosa zmieniła się w popiół, a on nie wydmuchnął dymu. Przechylił głowę w stronę młodszego policjanta. – Wobec tego ty go pytaj.

      – Profesorze Wang, chcemy się dowiedzieć, czy miał pan ostatnio jakiś kontakt z członkami Granic Nauki – powiedział młodszy gliniarz.

      – Granice Nauki to bardzo wpływowa organizacja, do której należy wielu sławnych uczonych. Dlaczego miałbym nie utrzymywać kontaktów z legalną międzynarodową grupą akademików?

      – Niech pan sobie uświadomi, co pan mówi! – rzekł Shi. – Czy powiedzieliśmy choć słowem, że jest nielegalna? Powiedzieliśmy choć słowem, że nie wolno panu kontaktować się z nimi?

      Na koniec dmuchnął mu dymem, który wcześniej wciągnął do płuc, prosto w twarz.

      – Dobrze. To dotyczy moich spraw prywatnych. Nie muszę odpowiadać na wasze pytania.

      – To sprawa prywatna? Jest pan sławnym naukowcem. Ma pan obowiązek dbać o interes publiczny.

      Shi odrzucił niedopałek i wyjął z wymiętej paczki następnego papierosa.

      – Mam prawo odmówić odpowiedzi. Proszę odejść.

      Wang odwrócił się, żeby wrócić do mieszkania.

      – Zaczekaj pan! – krzyknął za nim Shi. Skinął na młodego glinę, który stał obok niego. –