Harlow rzuca torebkę na ławkę i wsuwa się do boksu naprzeciwko mnie.

      – Przepraszam za spóźnienie.

      – Nie ma sprawy. Zamówiłam ci sałatkę z łososiem – rzucam spojrzenie na wejście do restauracji. – Nie ma Finna? Myślałam, że wczoraj wieczorem miał przylecieć?

      – Musiał zostać na tydzień. Coś z bezpiecznikami czy tablicą rozdzielczą albo… – Harlow udaje, że zasypia na

      stole.

      – Nigdy nie wiem, gdzie on akurat jest – mamroczę do mojej szklanki z wodą.

      – Podpowiem ci. Kiedy wyglądam tak – wskazuje na swoją perfekcyjną fryzurę i makijaż – nie ma go w domu. Gdyby rano był, byłabym zbyt wykończona, żeby…

      – Rozumiem – moja kochana przyjaciółka jest mistrzynią przesadnych zwierzeń.

      – Co się z wami działo, kiedy wytoczyliście się z „Hennesey’s”? Nie wiedziałam, kto kogo prowadzi.

      Odchylam się, gdy podchodzi kelnerka z naszym zamówieniem, i dziękuję jej.

      – Nie pamiętam, jak dotarliśmy do mnie, ale Oliver został na noc – mówię, gdy jesteśmy już same.

      Nie patrzę na Harlow, więc aż podskakuję, kiedy przyjaciółka głośno wali dłońmi w stół i podnosi się w połowie.

      – Co takiego?

      Kilka osób zerka w naszą stronę.

      – Spał na sofie, cholera – syczę – więc może usiądź z powrotem i nie podniecaj się.

      Harlow siada, a twarz się jej wydłuża.

      – Boże. Nie rób mi tego.

      – Czego? – pytam. – To Oliver.

      – Właśnie – prycha Harlow.

      Próbuję wyczytać coś z jej twarzy, ale odkąd poznała Finna, lepiej umie trzymać język za zębami. Wiem, że coś sobie myśli, ale już nie ma tego wypisanego na twarzy.

      – No dobrze, więc jeśli o to chodzi… – zaczynam, a Harlow opiera złożone ręce na stole, pochyla się do przodu i spogląda na mnie z uniesionymi idealnie zrobionymi brwiami.

      Zastanawiam się, ile jej powiedzieć. Nie mam pojęcia o życiu uczuciowym Olivera; może facet i beze mnie jest rozrywany, dziękuję bardzo. Spotykamy się prawie codziennie, ale nie wieczorami. Sądząc z liczby opowieści, które usłyszałam od Finna i Ansela o tym, jaki Oliver był „w dawnych czasach” – jak również o godnej pozazdroszczenia twarzy pokerzysty, jaką prezentuje światu – podejrzewam, że znacznie częściej spotyka się z kimś niż ja, tylko ja się o tym nigdy nie dowiaduję. Poza tym, przyznaję, w czasie wydania książki, przy wszystkich podróżach i spotkaniach, od wielu miesięcy nie miałam czasu zajmować się życiem randkowym. Świeże małżeństwo Harlow i niedawna przeprowadzka Ansela do Stanów dominowały w naszych rozmowach, kiedy się już

      spotykaliśmy.

      Dlatego właściwie nie wspominałam Harlow ani Mii o tym, że podoba mi się Oliver. Oliver był dotąd sympatycznym, szczęśliwym punktem mojego życia, ku któremu mogłam skierować myśli w chwilach napięcia; przynosiła mi ulgę świadomość, że mam kogoś, z kim mogę porozmawiać, a jego poziom emocji odzwierciedla mój własny, kiedy życie nabiera szaleńczego tempa. Poza tym z Harlow i Mią znamy się od podstawówki i przez te lata nauczyłam się, że Harlow szybko zaczyna się angażować w sprawy przyjaciół. Oliver miał swoją szansę w Vegas – nie wykorzystał jej. Nie sądzę, by chciało mu się komplikować naszą przyjaźń, skoro, jak widać, doskonale się w niej czujemy, a nie chcę, żeby Harlow zaczęła się na niego boczyć za to, że nie odwzajemnia moich uczuć. Ta cecha Harlow może się obrócić przeciwko niej, a nie znam osoby bardziej lojalnej wobec

      przyjaciół.

      Boże, jak to się wszystko komplikuje, kiedy rozszerza się krąg znajomych.

      Ale kiedy już moje książki wyszły, mniej podróżuję i przed kolejnym zamętem związanym z filmem mam teraz więcej czasu… co oznacza, że Oliver jako bardzo seksowny facet coraz częściej staje się tematem moich rozmyślań

      a rano widziałam go niemal nagiego

      ma doskonałe mięśnie na całym ciele

      i nie jest obrzezany

      a nieobrzezane penisy to mój kryptonit

      słyszałam też, jak Finn z Anselem, prychając ze śmiechu, opowiadali cuda o oralnych zdolnościach Olivera

      i, cholera jasna, tracę głowę.

      Siedząca naprzeciwko mnie Harlow odchrząkuje i gwałtownie odkłada widelec. Unoszę wzrok znad serwetki, którą nieświadomie gniotłam w palcach.

      – Normalnie wystawiasz moją cierpliwość na próbę, ko-

      leżanko – mówi.

      Naprawdę muszę o tym porozmawiać… Harlow zrozumiałaby moje wahanie – prawda? – bo była świadkiem każdej mojej porażki w związku.

      – Powiedziałam, że Oliver został na noc – zaczynam znów – bo, jak się okazuje… uważam, że jest dość atrakcyjny.

      Harlow pochyla się jeszcze mocniej, znam ją na tyle, żeby wiedzieć, iż stara się panować nad twarzą.

      – Lola, nawet pancernik uznałby, że Oliver Lore to dość atrakcyjny facet.

      Wzruszam ramionami, a ona patrzy na mnie tak, jakby chciała mieć wiertarkę, by wwiercić się nią w moje myśli. Często tak na mnie patrzy. Szczerze mówiąc, nie musiałaby wiercić