– Powiedz mi, czy mój syn żyje? – Wieziony więzienną furgonetką Jasem ciągnie za język swojego sprzymierzeńca Abdula, męża Amerykanki Judith, zwolennika rozprzestrzeniającego się po świecie pseudo-Państwa Islamskiego. Mężczyzna przeniknął do służb legendarnego libijskiego więzienia Abu Salim w Trypolisie, co świadczyłoby o tym, że nie jest totalnym idiotą, jak o nim sądzono.

      – Nie wiem, panie – odpowiada chłopek ze spłoszoną miną, co świadczy o tym, że kompletnie nie umie kłamać. Robi tajemnicę, by złymi wieściami nie zdenerwować swojego nadpobudliwego wspólnika.

      – Jak to nie wiesz? Co ty mi tutaj kit wciskasz? – Zbulwersowany ojciec rzuca się w jego stronę, ale łańcuchy, które krępują nie tylko jego nadgarstki i stopy, ale również są przymocowane do obroży na szyi, stopują go gwałtownie w miejscu i przygwożdżają do metalowej ławki w więźniarce.

      – Panie, spokojnie… – Abdul boi się żywiołowych reakcji, bo wie, że kiedy Jasem zacznie szaleć, wszystko się wyda, a wtedy razem wylądują w Abu Salim. – Syn ponoć jest już lepszy. Wzięli go w góry, do Gharianu. Do rodziny.

      – Jakiej, kurwa, rodziny?! – Rozsierdzony zbrodniarz aż charczy, wywraca oczy i toczy pianę z pogryzionych do krwi ust. – Spokojnie… Uskut… Uskut72… – napomina sam siebie.

      – Z babcią Blanką krzywda mu się nie stanie.

      – Jaka babcia?! – Do Jasema nadal nic nie dociera.

      – No Blanka Muntasir. Adżnabija73. Indżlizija74. – Libijczyk tłumaczy, jak umie.

      – Aha… To rzeczywiście dobrze. W górskim rześkim powietrzu błyskawicznie się pozbiera. – Nieoczekiwana czułość do własnego dziecka zapiera mu dech w piersiach. – Jest silny. – Odwraca twarz, nie chcąc okazać słabości, która chwyta go za gardło, kiedy tylko wspomni o synu i o swojej arabskiej żonie. O jedynej prawdziwej żonie. Ukochanej Darin.

      – Kullu quejs75, ja said? – troszczy się Abdul, całkowicie nie zdając sobie sprawy, jak ogromną żądzę mordu wzbudza w swoim chwilowo zależnym od niego popleczniku.

      – Kullu tamam76 – potwierdza Jasem. Jeszcze ci skręcę kark, a tych wszystkich libijskich pastuchów wymorduję jak psy, obiecuje sobie, co zdecydowanie poprawia mu humor. Nie zabiera się ojcu syna! Nie mnie! Wasze marne dni są już policzone. I twoje, pieprzony głupku, i plemienia Zintani, i tego skurwysyna Musy Kusy, który tak pięknie nabił mnie w butelkę. Znajdę tych dwóch libijskich spryciarzy, starego wygę i młodszego inteligencika Sajfa. Oj, znajdę…

      Przez chwilę w aucie słychać tylko huk starego, zdezelowanego silnika i zgrzyt skrzyni biegów.

      – A moja żona, Darin? – Chce wyciągnąć z tępego kooperatora wszystko, co się da.

      – Nie mam pojęcia. – Niegramotny jełop znów odmawia współpracy, jeszcze bardziej narażając się groźnemu terroryście.

      – Nic nie wiesz, za to doskonale się orientujesz, ile dolarów chcesz dostać. – Jasem z wściekłości zgrzyta zębami, a następnie zaciska szczękę tak mocno, że w ustach czuje metaliczny smak krwi płynącej z pokaleczonych dziąseł.

      – Tak, to wiem – potwierdza matołek, głupkowato się uśmiechając. Kiedy tylko wspomina o ogromnej kwocie, to jakby miód spływał na jego serce. – Milion dolarów na konto mojej żony w Ameryce. Bo moja żona jest Amerykanką, panie. – Dumnie wypina chudą pierś i podnosi czoło, a przecież jako dżihadysta powinien nienawidzić Amerykanów jak wcielonego diabła.

      – Rozumiem. Dobrze ojciec wybrał ci imię – kpi Jasem, potwierdzając powszechną opinię, że tak woła się tylko na wyjątkowych głupków, choć ten akurat, wbrew ograniczonemu umysłowi, jest nad wyraz sprytny.

      – Co?

      – To, co słyszysz.

      – Że jak? – Młokos oczywiście nie chwyta kąśliwości, ale szóstym zmysłem wyczuwa pogardę rozmówcy.

      – Abdul. Ładne imię. Mój syn takie nosił. – Ostatecznie więzień nie ma zamiaru rozzłościć kompana, bo naprawdę potrzebuje jego wsparcia.

      – Aaaa… No to dobrze… Dobrze… – Niemądra twarz młodzika się odpręża. – A żonę to porwał ci saudyjski książę, co to demokratom w Ameryce służy – wypala nagle.

      – Znałem go kiedyś.

      – Tak?

      – Przed laty nawet się z nim kolegowałem – chwali się Jasem, a Libijczyk aż otwiera buzię ze zdziwienia. – Podczas ataku w hotelu Corynthia, gdzie mnie zdemaskowano, po samym głosie go zidentyfikowałem, bo przecież twarz, tak jak wszyscy, miał zasłoniętą kominiarką. Jego brzmienie i tembr nic się nie zmieniły. Gabaryty Anwara też. – Szydzi z postury mocarza.

      – Znasz