Geheim van die Erongoberge. Magdaleen Viviers
Читать онлайн книгу.
hom nie, en Taljaard frons vererg. Het die man nie gehoor wat hy gesê het nie? Waaraan het Beukes gedink terwyl hy hom so sit en bestudeer het?
“Soos ek reeds gesê het,” vervolg hy, “my plan is om na die Erongoberge te gaan. Dis in Namibië, as jy miskien nie weet waar dit is nie.”
Die sarkasme is duidelik hoorbaar in sy stem en Wim vererg hom, maar hy laat niks blyk nie.
“Ek weet waar dit is, meneer Taljaard. Waarom juis daarheen? Enige spesifieke rede? Ek moet darem weet waarby ek my inlaat. Ek aanvaar ook net kontant.”
Hy noem ’n bedrag wat Charl laat sluk. Beukes is glad nie redelik met sy prys nie, maar hy móét net by daardie berge uitkom. Eers by Tony waar hy nog in die hospitaal lê, en dan sal hy na daardie berge gaan. Beukes hoef ook nie te weet van Tony nie.
“Goed,” stem hy in. “Verder is die redes persoonlik. Al wat ek verlang, is dat jy my daarheen moet neem. Jy is mos ’n gids of iets, nie waar nie?”
“Ek is geen gíds of iets nie, Taljaard. Ek is ’n grootwildjagter en safarileier,” antwoord Wim Beukes duidelik geïrriteerd, sy stem kortaf. “Is dit net jy wat gaan, of is daar nog ander persone?”
Charl Taljaard sug innerlik. Vir ’n oomblik het hy gedink Beukes se woede gaan die oorhand oor hom kry. Daardie snaakse ligblou oë van hom kyk koud en dwarsdeur ’n mens.
“Daar is twee meisies en ’n man wat ons sal vergesel,” antwoord hy.
“Wanneer wil julle vertrek?”
“So gou moontlik. Dis dringend. Ek weet die Erongoberge is in Namibië, maar waar dit is, weet ek nie. My vriend het gesê dat jy die plek ken.”
“Wie is hierdie vriend van jou? Ken ek hom? Is julle paspoorte in orde? Onthou, ek wil nie by die doeane voorgekeer word weens foutiewe paspoorte nie. Dan draai ek net daar om. Ek val ook baie vroeg in die pad en wil nie nog met vroumense sukkel nie. Sal Vrydagoggend tweeuur julle pas?”
Met ’n sagte snork staan Taljaard op en stap na die deur. “Ja, dit sal, en nee, my vriend ken jou nie. Hy het net van jou gehoor, daarom het hy jou aanbeveel. Sy naam is Tony Brown. Hy’s ’n ingenieur wat ’n ruk lank in Angola gewerk het. Moenie bekommerd wees nie, Beukes, die meisies sal betyds wees.”
“Is dit jou vrou en jou vriend wat jou vergesel?” vra Wim Beukes weer.
’n Oomblik aarsel Taljaard by die deur. “Nee, weens omstandighede kan my vriend ons nie vergesel nie. En dis net ’n vriendin. Die ander mense is die oorlede vlieënier se suster en haar verloofde.”
“Ons sien mekaar dan Vrydagoggend tweeuur hier onder voor die woonstelgebou. Ek sal net ’n halfuur wag. Indien julle nie betyds opdaag nie, kanselleer ek die ekspedisie.”
Taljaard loop uit sonder om te antwoord.
Met nougetrekte oë staar die dertigjarige Wim Beukes die man agterna. Hy hou nie van hom nie. Taljaard se swart oë laat Wim aan ’n slang s’n dink. Koud en slu. Sy swart hare is glad agteroor gekam en in ’n poniestert in sy nek vasgevang. Oorkrabbers pronk aan albei ore.
Wim gril liggies. Hy het niks teen ’n man wat oorkrabbers dra nie. Inteendeel, ’n paar van sy vriende dra dit ook. Maar dié man s’n hang lank teen sy ore af en diamante flits met elke beweging wat hy met sy kop maak. Met ’n stekelrige gevoel van irritasie wonder Wim of dit regte diamante is. Taljaard se arrogansie en sarkasme steek hom ook dwars in die krop.
Ingedagte druk Wim die deur van sy woonstel toe. Tony Brown? Nee, die naam klink nie bekend nie. Hy kyk met ’n frons terug na die toe deur toe hy gaan sit. Waarom voel hy so onrustig oor hierdie ekspedisie? Gewoonlik waarsku sy sesde sintuig hom teen gevaar, en hy ignoreer nooit daardie gevoel nie. Dit het al meermale sy lewe gered. Sy oë trek nou saam. Dis hierdie Taljaard wat hom onrustig maak, besef hy.
Wim se gedagtes dwaal weg. Hy vergesel gereeld jagters op hul ekspedisies. Partymaal bly hy maande van die huis weg op een so ’n jagekspedisie. Hy onderneem ook gewone safari’s waar hy mense vergesel, soos die een wat hy so pas aanvaar het. Dis te sê indien die geld reg is.
Andersins is hy op sy beesplaas in die Limpopovallei. Of op sy wildplaas in die Laeveld. Wanneer hy van so ’n ekspedisie af terugkeer, gebruik hy sy woonstel in die stad om sy besigheid eers af te handel, voordat hy na een van sy plase vertrek. Hy het net gister teruggekeer vanuit die noorde van Afrika, waar hy vir twee maande ’n safari gelei het.
Moeg strek hy sy lang bene voor hom uit. Maandagoggend sou hy na sy beesplaas vertrek het, waar sy pa na sy plaas omsien. Sy ouers woon op Hoedspruit. Sodra die wanderlust Wim beetpak, kom bly hulle op sy beesplaas. Dan sien sy pa om na alles. Hy weet dat sy pa dit geniet om met die beeste te werk, al stry hy daarteen.
Wim vou sy hande agter sy kop saam en grinnik skeef terwyl sy blik deur die vertrek dwaal. Hy’s ’n geswore oujongkêrel en ’n veldmens. Die stad sal hom doodwurg, dink hy. Selfs as hy te lank hier in sy woonstel in Johannesburg bly, voel dit later vir hom of die mure hom wil versmoor. As Charl Taljaard nie vanoggend sy woonstel binnegestap het nie, sou hy na sy plaas vertrek het sodra sy besigheid afgehandel was.
Peinsend sit die groot man met sy blonde kop agteroor teen die stoelleuning. Ingedagte voel hy aan sy krullerige hare wat lank in sy nek en by sy ore omkrul. Hy het nog nie kans gekry om dit te laat sny nie. Met ’n skewe glimlag druk hy sy lang vingers deur sy bos hare, sy ligblou oë gerig op die televisie. Sy gedagtes keer terug na die man wat ’n rukkie gelede sy woonstel verlaat het.
Met sy ondervinding deur die jare het Wim geleer om mense vinnig en deeglik op te som, en hy is selde verkeerd. Die voorgevoel wat hy nou het, het hom in die verlede geleer om dit nie te ignoreer nie. Dis waarom hy die gevoel van onrus nie van hom kan afskud nie. Charl Taljaard voer iets in die mou, hy is nie openlik met hom nie. Die selfversekerde houding van die man staan hom ook nie aan nie, en daardie oorringe!
Hy hou net eenvoudig nie van Taljaard nie, besluit Wim.
Simoné van der Walt druk Charl Taljaard se voordeurklokkie en wag ongeduldig. Haar oë rus op Tertius Hougaardt wat haar vergesel. Sy glimlag effens toe die deur oopswaai en die man haar gulhartig binnenooi.
Sy kan nie help om op te merk dat Taljaard weer vir Tertius ignoreer soos die vorige keer toe hulle hom besoek het nie. Sy weet Tertius is net ter wille van haar gemoedsrus hier. Vandat hy Taljaard ’n paar dae gelede ontmoet het, lyk dit of hy lus voel om hom ’n opstopper te gee. Terwyl Charl Taljaard haar dus met groot sjarme na die rusbank lei en langs haar plaasneem, ignoreer hy Tertius openlik.
Simoné kyk op na Tertius en sien dat hy hom bloedig vererg. Vinnig staan sy op en haak haar arm deur syne.
“Meneer Taljaard, het jy toe met Wim Beukes in aanraking gekom?” vra sy stroopsoet.
Charl skink vir hulle elkeen ’n drankie voordat hy haar antwoord. Hy kyk na haar toe hy hare oorhandig en laat Tertius s’n ongeskik op die kroegtoonbank agter, waarop Tertius nie eens aanstaltes maak om dit te neem nie.
“Ja, ek was by Beukes. Ek hou nie van die man nie, maar nou ja, ’n mens kan seker nie te kieskeurig wees nie. Beukes is onbeskof, en ek het onder die indruk gekom dat hy nie juis ooghare vir vroumense het nie. ’n Mens kan sommer sien dat die vent sy tyd meer tussen die bosse deurbring as in die beskawing.”
Ek dink jy is net so onbeskof, dink Tertius terwyl hy die ander man aangluur. En te oordeel hoe jy na Simoné kyk, dink ek dat jy geen vroumens sal uitlos nie.
Simoné hou nie van die manier waarop Taljaard na haar kyk nie. Sy kyk skerper na hom. “Wat bedoel jy? Het hy ingestem om ons te vergesel?” Sy sit haar drankie waaraan sy nog nie geproe het nie, op die tafeltjie neer.
“Ja, hy sal ons na die Erongoberge neem.” Charl grinnik. “Net wat ek sê: dis baie duidelik dat hy niks van vroumense hou nie. Hy het geskimp dat hy nie as ons vertrek vir julle gaan wag nie.”
Hy skryf haastig ’n nota en hou dit uit na Simoné. “Dis sy adres. Hy wil Vrydagoggend tweeuur vertrek. En hy dreig dat as ons nie betyds daar is nie, sal hy die hele ding