Geheim van die Erongoberge. Magdaleen Viviers
Читать онлайн книгу.
nie. Sy frons. Op die oomblik is hulle verleë oor hom. Sy voel hoe Tertius se arm om haar middel gaan en kyk op na hom.
“Dis seker nie so erg nie,” sê hy. “Wag eers totdat jy hom self ontmoet het. Dan kan jy aan hom die teendeel bewys.”
Sy kyk terug na Charl en sien die gloed in sy oë. Haar maag trek op ’n knop. Die mansmens moenie met haar sukkel nie, hy gee haar reeds koue rillings. Sy sal hom sowaar …
Betyds keer sy haar gedagtes. Taljaard betaal vir die ekspedisie, en sy sal hom tot tyd en wyl moet verdra. Sy móét net agter die waarheid van die ongeluk kom. Sy weet nie hoekom nie, maar sy voel net dat sy na die ongelukstoneel moet gaan.
Soet glimlag sy dus vir Charl voordat sy haar arms om Tertius slaan en hom ’n drukkie gee terwyl sy opkyk in sy oë. “Kom, my liefste, ons moet gaan.”
Sy kyk terug na Taljaard. “Ons het net kom hoor of Wim Beukes bereid is om ons te neem. ’n Goeie nagrus, meneer Tal-”
Charl val haar in die rede toe hy sy hand na haar uithou. “Noem my Charl. Ons gaan dae lank in mekaar se geselskap wees, dan kan ons nie so formeel optree nie, of hoe?”
Daar huiwer beslis ’n belofte in sy woorde wat koue rillings langs haar ruggraat afstuur. Meesterlik onderdruk Simoné haar gevoelens en glimlag vir hom. Sy ignoreer sy uitgestrekte hand en druk haar regterhand in Tertius se grote, wat dit dadelik toevou. Haastig stap hulle uit.
In die hysbak glip haar asem hoorbaar uit. Sy gluur Tertius aan toe hy lag, glimlag dan skeef na hom. Sy slaan hom liggies met die vuis op sy arm. “Jy moenie lag nie, jy is veronderstel om my te beskerm, man. Danige verloofde wat jy is.”
“Toemaar, ek kan sien dat jy jouself kan verdedig. Ek sal jou darem uit die moeilikheid kry indien jy in groter gevaar verkeer. Jy moenie alles vir soetkoek opeet wat daardie man jou vertel nie. Dalk is Beukes nie te onaardig nie. Miskien het Taljaard nog daardie stertjie oor sy renons in vroue bygelas. Ons hou weer nie van Taljaard nie, maar ons duld hom omdat hy vir die ekspedisie betaal. Ek wonder waarom hy so gretig is om te gaan. Hy lyk nie vir my na die soort wat lief is vir die berge nie. Eerder ’n man vir die stadsliggies met daardie oorringe van hom. Hy laat my behoorlik gril.”
Simoné giggel. “Ja, daardie oorringe van hom is iets om te aanskou. Ek wonder of hy dit tussen die bosse ook gaan dra. Was dit nie vir Joan Vorster wat saam in my afdeling werk nie, sou ons nie van hom geweet het nie. Ek weet nie of jy haar ken nie, sy is een van meneer De Villiers se sekretaresses. Sy het gespog dat haar kêrel na die Erongoberge toe gaan. Ek kon my ore nie glo toe sy sê dis om na die vliegtuigwrak te gaan soek nie. Ek het Joan omgepraat om saam met Taljaard te gaan en ons dan te nooi om hulle te vergesel. Aangesien ek voel ek moet dringend daarheen gaan, het ek my kans waargeneem.”
Sy bly ’n oomblik ingedagte stil, vervolg dan: “Jy weet self dat my pa my nie wil help nie, want hy keur dit nie goed dat ek gaan nie. Hoe het hy dit nou weer uitgedruk? ‘Laat Hein met rus. Jy gaan net jou tyd daar by die vliegtuigwrak mors, en miskien self iets oorkom. Hulle het ons uitdruklik laat weet dat daar net een oorlewende was, en dit was nie Hein nie.’ ”
Haar stem word dringend. “Ek móét net gaan, Tertius. Ek móét gaan uitvind waarom my broer se vliegtuig geval het. Hy was ’n goeie vlieënier. Nee, daar het iets gebeur. Ek voel dit net aan. Dis jammer dat my pa my nie wil ondersteun nie. Ek weet dat hy my broer mis, maar hy verstaan nie hoe ék voel nie.”
Tertius druk haar vertroostend teen hom vas. “Dis waarom ek saam met jou gaan, Aspatat, om jou te beskerm. Vandat ek Taljaard ontmoet het, voel ek aan dat daar iets nie pluis is by daardie man nie. My hande jeuk behoorlik om hom by te kom. Ek sal jou ook nooit alleen saam met hom laat gaan nie.”
Vroeg Vrydagoggend rek Simoné haar lui uit voordat sy regop kom in haar bed en lank gaap. Sy kan net sowel opstaan. Sy is gelyktydig onrustig en opgewonde, en sy is ook te bang sy verslaap. Wim Beukes het reeds gedreig hy gaan nie vir hulle wag nie.
Sy wonder hoe dié Beukes-ou lyk. Watter soort man is hy dat hy gedurig sy tyd in die bosse deurbring – soos Charl Taljaard dit uitgedruk het – eerder as om in die beskawing te wil wees? Sy hoop nie hy is ’n takhaar nie.
Sy gooi die duvet van haar af. Dit sal nie help sy lê hier en tob daaroor nie, sy sal hom wel netnou ontmoet. Haar sak is reeds gepak en met net haar slaapklere aan, gaan maak sy vir haar koffie.
Die drie en twintigjarige Simoné rek haar weer lui uit terwyl sy vir haarself in die lang spieël in haar kamer kyk. Haar slanke liggaam loer verleidelik deur die dun materiaal van haar kort nagrokkie. Haar deurmekaar rooibruin hare hang wanordelik oor haar gesig en skouers. Om haar vol mond huiwer ’n glimlaggie toe sy aan Tertius dink en haar bruin oë versag. Hy is dierbaar en darem ’n regte ou staatmaker.
Dit herinner haar weer dat sy betyds moet wees wanneer hy hier opdaag, en haastig trek sy aan. Maak dan eers weer seker of haar dokumente byderhand is. Toe die deurklokkie lui, stap sy met ’n glimlaggie daarheen en maak oop. Sy sien hoe Tertius se oë goedkeurend dwaal oor die swart langbroek en die kortmoutruitjie wat sy aanhet.
“A, die nooi is reg. Ek het my gereedgemaak om die deur af te breek. Jou met koue water uit jou bed te sleep en jou dan eiehandig aan te trek. Nou bederf jy my vooruitsig om dit te kan doen.”
Simoné lag hom uit. “Toe, ons moet gaan. Netnou is daardie Beukes-vent ’n regte brombeer wanneer ons ’n paar minute laat daar aankom.”
“Ek het reeds vroeër gekom, bang dat ons laat sal wees. Met julle vroumense weet ’n man darem nou nie so mooi –”
“Tertius Hougaardt! Moenie so vroeg met my sukkel nie. My senuwees is klaar op hol.”
Hy sit sy arm om haar skouers. “Jy moenie jou so opwerk nie. Ek wil nie met ’n senuwrak opgeskeep sit nie. Geniet hierdie rit na die vreemde land. Miskien ry ons deur groot stede voordat ons by die berge kom. Dalk vertoef ons by ’n inkopiesentrum of iets.”
“Stede? Inkopiesentrums? Moenie dat ek lag nie. Ek het gehoor daar is nie sulke goed in Namibië nie, net klein ou dorpies. Miskien nog gehuggies.”
“Hoe weet jy? En by wie hoor jy dit? Jy was nog nie in Namibië nie, en geen land het net gehuggies nie.”
Sy skud haar kop ontkennend. “Nee, ek was nie, maar ’n mens kan –”
“Nee, jy kan nie. Wag eers totdat jy self daar is, dan kan jy oordeel. Kom, ons moet gaan.”
Toe hulle ’n rukkie later na die betrokke adres ry, merk hy op: “Hmm, hy moet beslis geld hê as hy in hierdie buurt woon.”
“Is jy seker dis die regte adres?” vra Simoné senuagtig. Sy werk haar behoorlik op.
Tertius wys na ’n man wat duidelik ongeduldig met sy hande in sy broeksakke op die sypaadjie staan. “Ja, en ek wed jou dis ons man daardie en hy wag beslis al op ons. Lyk my ons oorring-vriend het nog nie opgedaag nie.”
Sy hoor nie wat hy sê nie. Haar blik rus op die man op die sypaadjie. Hy lyk beslis nie soos ’n takhaar nie. Wat sy verwag het, weet sy self nie. Hy is groot gebou, met ’n paar breë skouers.
“Hy moenie sê ons is laat nie, dan –”
“Hokaai, jong. Dis te vroeg om te baklei. Gee hom eers ’n regverdige kans. Jy ken hom nie. Onthou, ek het nie kans gekry om ’n paar selfverdedigingslesse te neem nie.”
Sy glimlag vir Tertius se verspottigheid terwyl haar oë nog steeds op die vreemde man rus, wat dadelik naderstaan toe Tertius stadiger ry.
Hy nader hulle met besliste treë toe hulle stilhou. Simoné kyk hoe hy sy hand na Tertius uitsteek en hom voorstel. Sy stem is diep.
“Ek dink jy moet jul bagasie in my voertuig en waentjie oorlaai en jou motor terugneem,” sê Wim Beukes. “Dit kan nie hier staan totdat ons terugkom nie, dan is hy beslis weg.”
Stadig klim Simoné uit, baie bewus van sy sterk persoonlikheid, sy gespierde lyf en ligte hare.
“Dis Simoné van der Walt, my verloofde, en dis meneer