Bottelnek. Piet Steyn
Читать онлайн книгу.
met ’n harde mynershand oor sy gesig, druk die oogklap weer terug. Hy vat die pistool vas, kom regop, staan ’n ruk koponderstebo voordat hy omdraai en die sifdeur agter hom laat klap. Die huis is donker binne. By die sitkamerdeur struikel hy oor die los houtblokkie in die gang se vloer.
In die badkamer skeur hy ’n paar hoofpyntablette uit ’n foelie-omhulsel en gooi dit in sy keel af. Hy gaan sit op die geroeste bad se rand. Dit sal nie help nie, dit weet hy, niks help verdomp ooit nie. Hy kom steunend regop en net voordat hy die badkamerdeur agter hom toeklap, val sy oog op die liggroen erdepot met die varing op die rakkie bokant die bad. Girlie se varing. Girlie se pot.
In hulle slaapkamer gaan sit hy op die deurmekaar dubbelbed met die rooi fluweelkopstuk waarin goue knope eweredig gespasieer is. Die koperolifant met die horlosie in sy pens sê dis amper vieruur. Hy sal sy gat moet roer! Daar’s nie nou tyd vir hana-hana nie. Hy sal fokweet moet kophou.
Wat eerste? Eerste moet hy vir Sophie bel, dit sal hy net móét doen, want sy gaan na hulle soek. Sy en haar ma lê alewig op die foon. Hy haal die selfoon uit sy oorpak se bosak en druk haar nommer met ’n bewende vinger. Hy kug.
“Hallo, Sus?” Hy moenie so onseker wees nie, maar met haar weet jy nooit nie, sy kan vol stront wees.
“Hallo, Dad!” Sy klink heel opgecharge, en, ja, daar kom dit: “Nie Sus nie, Dad,” sê sy soos ’n regte skooljuffrou. “Onthou tog. Sofí, met ’n strepie. Ek bly nie meer in Allanridge se mynkamp nie.”
Hy luister geduldig. Tik-tik met sy skoenpunt op die harige vloermatjie aan Girlie se kant van die bed. Nie nou sy moer strip nie, nie nou nie. Hy kom orent, druk die selfoon met sy kop teen sy skouer vas en begin hom uit sy oorpak wikkel.
Hy hoor hoe sy stoom verloor en dan stilbly. “Hoekom sê jy niks nie, Dad, is daar fout?”
“Nee, nee, niks nie, Sophie, my girl, nee, ek’s orraait. Ek … um … ek bel net om te sê jy moenie die naweek na my … na óns soek nie. Ek … ek en die ou lady gaan bietjie Badplaas toe.”
“Jis, Pa, dis goeie nuus!” Sy klink nogal opgetrek. “Dalk is dit net wat julle nodig het om dinge weer reg te kry.”
“Ja, wel … ’n Man moet seker maar try, ek meen …” Wat de donner kan hy anders sê?
Gelukkig verwag Sophie nie veel meer van hom nie. “Nou maar geniet dit, dink aan ons wat by die huis moet sit,” sê sy.
“Nee, um, thanks, ons sal.”
Joe wil aflui, padgee. Dis wragtag nie die tyd vir geselsies maak nie, maar sy dogter gee hom nie kans nie. Terwyl sy praat oor vakansies en restaurante en plasmaskerm-TV’s, haal hy met sy een hand ’n skoon hemp en ’n blou denim uit die hangkas. ’n Oomblik lank bekyk hy die beeld van sy vervalle lyf in die kasdeur se spieël. Wat het van sy spiere geword? Is dié bleek maergat wragtig al wat oorgebly het van Joe die breker? Waar is sersant Joe, die roekelose bliksem op die Casspir in die bosse van Angola nou? Dis mos Ma se gesig wat hier uit die spieël na hom kyk, soos sy gelyk het die dag toe Avbob haar kis toegespyker het. Haar gesig was net nie so stukkend gemoer nie. Sy’t nie die oogklap gehad nie. Dis net die een blou oog wat nog iets van Pa in het, van sy beneukgeit. As hy oor sy vuiste na jou geloer het … óf na Ma.
“… wil hê George moet ons volgende jaar Seychelle toe vat,” dring Sophie se stem weer tot hom deur, “ek is nou moeg vir die Durban-vakansies. Waar’s Moeks? Kan ek met haar praat?”
“Sy, um, sy is al by die kar.” Dit was vinnig gedink! “Ek het net gou gebel om te sê.”
“Oukei, Dad, sê groete.”
“Cheers, my girl,” sê hy, en dan, voordat hy hom self kan keer: “Onthou net, wat ook al gebeur, ek is … ek is baie … ” Wat gaan nou met hom aan? Wat de hel laat hom so iets sê?
Maar Sophie het reeds haar selfoon doodgedruk. Hy gooi sy eie foon onder in die kas in en buk om onder die bed ’n ou weermag-toksak uit te trek. Hy pluk ’n paar kledingstukke uit die kas en smyt dit in die toksak.
Hy moet die geld in die trommel onthou, Girlie sal dit nie meer nodig kry nie. Dit behoort hom ’n rukkie te hou. Hy moet ook onthou om die huis te sluit. Onthou, onthou … Hel, daar is so baie dinge wat hy nou reg moet doen; anders is dit ’n bokkerop.
Stupid! Hy was so bleddie stupid! Wat de hel het hom makeer? ’n Man beplan mos eers voor jy sulke dinge aanvang. Was dit nie die eerste les wat hy destyds in die tronk geleer het nie?
Hy sluit die deur agter hom en stryk aan na waar die Mazda op die oprit staan. Net die toksak in die kattebak gooi, dan is hy weg.
“Hei, one-eyed Joe!”
Fokkit! Hy swaai om en slaan byna die man wat reg agter hom op die flenter heining leun met die toksak onderstebo. “Fokkit, Koos!”
Hy het sy buurman glad nie gesien nie.
“Stadig, Joe, swaer, stadig. Wat het jy nou weer aangevang? Waarheen so haastig?”
Joe voel na die pistool se kolf wat hy onder sy hemp in sy broek ingedruk het. Hy knyp sy oog eers styf toe en maak dit dan weer oop om die man met die groot pens wat oor sy denimbroek hang behoorlik in fokus te kry. Hy het ’n moulose T-hemp aan, hy noem dit sy “wife beater”. ’n Oranje Cheetah-keps sit skeef op sy kop. Hy hou ’n bierblik ver van sy lyf af, asof hy wil keer dat die bier op hom mors, ’n sigaret hang aan sy onderlip wat verbaas oopgeval het.
“Koos, ek is haastig, ek het nie nou tyd vir kakpraat nie,” sê Joe en draai om om sy toksak in te pak.
“Nou waar neuk jy nou weer heen? Wat van die dartskompetisie vanaand by die klub, ou swaer?”
“Ek’s nie hier nie,” sê Joe met sy rug na sy buurman. “Badplaas toe, ek en Girlie.”
“My-y bliksem! Badplaas? Waar kry ’n gewone carpenter soos jy die geld vir sulke dinge, swarie? Ek hoor dis nou bleddie duur daar, en pikswart. Werk jy overtime?”
Joe bly in die kattebak vroetel, probeer oogkontak met sy buurman so lank moontlik vermy. “Aag hel, Koos. Jy weet ek is net op gewone maintenance, skyt nes jy om die dinge aan die gang te hou!” Hy klap die Mazda se kattebak toe, en stap om na die voordeur.
“Jy moet vir jou ’n rooikaart kry, ou pel!” steun Koos goedig. “Ondergrond, dis waar die pitte is: by stoping of development, nie geysers en kakpotte regmaak nie.”
“Nie met ’n glasoog en ’n opgefokte nek nie, ou Koos,” brom Joe en sak in die motorsitplek in. “Dink jy ek het nie probeer nie? Cheers, ek’s weg.” Hy klap die deur toe, sien in die spieëltjie hoe Koos weer die heining se ondersteuning opsoek, sy hand met die bierblik steeds ver sywaarts, asof hy ’n slang vashou.
“Nou waar’s Girlie dan?” vra Koos toe Joe die ruit afgedraai het.
“Klaar weg, saam met Sophie. Cheers, ek moet nog daar ander-kant gaan tent opslaan,” sê hy en laat die Mazda brul.
“Oukei!” skreeu Koos. “Onthou om daai glasoog van jou saam te vat. Jy kan nie die kinders op Badplaas loop skrikmaak nie!”
“Ag, fok jou,” brom Joe, sien in sy truspieël hoe Koos die bierblik hoog hou in ’n afskeidsgebaar. Hy swaai die Mazda links in Blesbokstraat in, bly om van sy simpel buurman ontslae te wees. Koos van Staden kom elke middag vieruur van die myn af en dan lê hy op die skewe voorhekkie, rook sy Texan, drink sy bier en kyk wat die ander mense in die straat aanvang. Die hek se ogiesdraad het al ’n gat waar hy sy mynerstewel se staalpunt indruk.
“Net nie aandag trek nie,” mompel Joe toe hy versigtig tussen die sokkerspelers deurry. Een van hulle het die plastiekbal opgetel en almal staar hom oopmond aan, gretig om hul spel te hervat.
Uit Blesbok draai hy regs tot by die stopstraat in Buffaloweg, ry by die motorhawe verby en versnel dan dorpuit. Hy bestuur werktuiglik, robotagtig. Verby Bothaville tot by Kroonstad waar hy afdraai op die N1 Johannesburg toe. Die landskap is besig om te verdonker.
Wat de hel het hom besiel!