Arendsnes. Dirk Jordaan
Читать онлайн книгу.
kopknik na die nuwe aankomelinge.
“Waarvoor? Wat soek die Valke by my huis? Ek dink dis tyd dat julle my eers vertel wat aangaan. Anders sal ek julle moet vra om te loop.” Die frons tussen Botha se oë lyk vasberade.
“Nou goed. Het jy gehoor van die moord op Jonathan Mackie?”
“Wie?”
Die speurders hou hom fyn dop, maar hy laat glad nie blyk dat hy die naam herken nie.
“Mackie. ’n Ryk en bekende sakeman. Hy is eergisteraand vermoor. Doodgeskiet. Dit was orals op die nuus …”
“Sorrie, ek kyk nie nuus nie. En hulle lewer nie die koerant hier af nie.” Botha glimlag liggies.
“Oukei … In elk geval, hy is doodgeskiet. Dit lyk soos ’n teregstelling en jou naam het opgekom toe ons begin ondersoek doen.”
“Hoe bedoel jy?” Botha frons.
“Stander?” Beyers kyk na haar kant toe.
Lydia stap nader. “Meneer Botha, jy het ’n Toyota Fortuner met die registrasienommer …” Sy soek na die aantekeningboekie wat iewers in een van haar sakke is.
“RSV 989 GP,” sê Sello agter haar.
“Ons het bewyse dat die voertuig by die moordtoneel was. Dat die moordenaar dit gebruik het.” Lydia sien hoe Botha se frons verder verdiep.
“Dis onmoontlik,” sê hy.
“Jou voertuig is nie gesteel nie. Hy is nie as gesteel aangemeld nie,” sê sy.
“Waar was jy eergisteraand, Meneer Botha?” vra Beyers.
“Ek … ek kan nie nou onthou nie,” antwoord hy sag.
“Ek dink jy moet maar saam met ons kom.” Beyers knik vir die ander speurders. “Soek dit deur. En sê vir die Takies hulle kan maar onttrek.”
“Daar is ’n wapenkluis in die gang,” voeg Lydia by.
“Sal jy dit vir hulle oopsluit voor ons ry?” vra Beyers. “Die garage ook.”
Botha knik. “Hoe lank gaan dit vat?”
Die bevelvoerder glimlag. “Dit, meneer Botha, hang van jou af.”
“Kan ek dan net my hond kos gee? Netnou is ek nie betyds terug nie.”
“Oukei. Kom,” sê Die Bees.
Botha sit agter in die Jetta, langs die swart speurder. Hý sit met sy bene na Botha se kant toe, rug half skuins teen die linkerdeur, regterhand baie naby aan die holster op sy regterheup. Botha se vingers is in mekaar gevleg, sy hande op sy skoot. Hy ruik die winterstof en soet reuk van die hoë gras wat soos ’n geel muur langs die grondpad verbyskuif.
Dit voel soos om ingedruk te wees in ’n helikopter, hande gevou om ’n R5 se loop wat met sy kolf op die allooivloer van die chopper staan. Hy kan weer die swaar rugsak op sy rug voel en die waterbottel ongemaklik op sy linkerheup.
Langs en oorkant hom is die res van die stick ingedruk: Van Reenen, Stoney en Mike – hul oë uitdrukkingloos onder die boshoede en agter die black-is-beautiful wat die blankbleek gesigte moet verberg. By die oop deur sit die majoor, sy baret vasgegroei op sy kop, oor sy gekartelde hare. Sy hare het hom juis sy bynaam, Matraskop, besorg. Sy snor is wit en yl op die bolip.
Botha tuur by die deur uit, na die doringbome wat onder hulle verbyflits, die oop changas tussen die ruigtes en oral die bleek sand van Angola. Sand, sand, sand.
Elke nou en dan kan hulle hul eie lang skaduwee soos ’n swart gedaante tussen en oor die boomtoppe vooruit sien jaag. Dit lyk soos ’n haai wat oor die seebodem flits en kort-kort opskiet, oor ’n woud seewier, voordat hy weer bodem toe duik. Die Alouette se turbine-enjin fluit skril agter hul kop en as hy na links of regs swenk, klap die lemme in die laatmiddaglug in ’n poging om bytplek te kry. Die stof en dampe van die vliegtuigbrandstof slaan in hul neus op – ’n reuk wat jy, nes dié van ’n konvooi se dieselrook wanneer al die enjins aangeskakel word, nooit weer vergeet nie.
Hulle is lankal uit Sektor 1 Zero in Suidwes en het oos gedraai, oor die Cubango-rivier gevlieg en nou leun die Alouette vorentoe, sy stertrotor gelig soos hy vaart kry. Hulle moet gou maak om voor donker op die grond te wees.
Dan beduie die vlugingenieur in die sitplek regs voor oor sy skouer iets vir die majoor. Matraskop knik, kyk na sy manne en steek sy regterduim in die lug. Hulle klap met hul hande op hul toerusting om seker te maak hulle het alles – onnodig maar ingeoefen en geroetineerd. Dit voel of hulle uit hul harde sitplekke gelig word wanneer die chopper spoed verminder voordat hy in ’n sirkel na links swenk terwyl die bemanning seker maak die landingsplek is veilig. Die majoor leun vorentoe en hou sy plat hand tussen hulle uit. Dit is die laaste ritueel. Botha vroetel agter sy nek en maak die badkettinkie los, haal die dog tag af en laat dit in die oop hand val. Die res volg sy voorbeeld.
Die chopper laat sy stert sak en gaan sit. Sand en blare vlug in ’n kring van hulle af weg, die bosse in. Die majoor druk weer sy duim in die lug. “Doen die regte ding!” skree hy.
Hulle antwoord nie. Die vier mans spring uit, wapens in die regterhand, oë op skrefies en linkerhand op die kop sodat die rotorwind nie hul boshoede afwaai nie. Botha voel die sand onder sy stewels se sole en sukkel om vastrapplek te kry. Dan storm hy gebukkend deur die stofgordyn die onbekende in.
Bees Beyers sit sy twee plathande weerskante van die skryfblok voor hom op die tafel. Dit lyk soos twee pakke frankfurters. Daar staan twee polistireenglase water ook tussen hom en Botha, wat op die regop plastiekstoel anderkant die tafeltjie in die onderhoudkamer sit.
“Nou goed, sê weer vir my vir wie jy werk …”
“Is ek in arres?”
“Nee,” Beyers kyk stip na hom, “nog nie, maar ons het die reg om enigiemand te ondervra wat ons dink betrokke kan wees by ’n saak.”
“Ek weet niks van die saak wat julle genoem het nie.”
“Nou maar kom ons bevestig dit. Kyk, ons het regtig bewyse dat jou motor by daardie moordtoneel was. Dat die moordenaar in hom geklim en weggery het. Jy besit mos daardie Toyota?”
“Ek besit ’n Toyota, ja …”
“Met daardie registrasienommer.”
“Umm, ja, maar dit kan nie myne wees nie. Dalk het die moordenaar vals nommerplate opgesit.”
“Wat dieselfde is as joune, op presies dieselfde soort voertuig as wat jy ry?”
Botha antwoord nie weer nie.
“Kyk, ons gaan jou ondervra en as jy regtig niks daarmee te doen het nie, dan bevestig ons dit en dan kan jy loop. Verstaan?” Beyers tel die pen op. “Jy is seker jy weet niks van die moord op Mackie nie?”
Botha skud sy kop stadig heen en weer, sonder om oogkontak met sy ondervraer te verbreek.
“Oukei. Vir wie werk jy?”
Daar is ’n kort pouse voordat Botha antwoord. “Vir Coin en Afsky.”
Beyers skryf die maatskappyname neer. “Ek ken Coin, wie is Afsky?”
“Dis ’n maatskappy wat Eskom se lyne patrolleer, uit die lug. Ons probeer die diefstal van kabels voorkom.”
“Wat doen jy vir hulle?”
“Dieselfde as vir Coin. Ons probeer intel kry oor kabeldiewe en dan gee ons dit deur aan julle. Partykeer tree ons saam op teen hulle.”
“Dis al?”
“Ja. Kyk, dis gemagtigde operasies. Saam met die polisie, vra hulle maar.”
“Hoe het jy daar beland?”
“Ek het vir Coin gewerk, maar later op my eie gegaan.”
“Voor dit?”
Botha huiwer. “Ek was in die weermag. Diensplig