Arendsnes. Dirk Jordaan
Читать онлайн книгу.
voel swaar in sy hande en hy kan die winterverkilde staal byna dadelik deur die dun handskoene voel. Hy druk die veiligheidsknip af.
Gewoonlik doen hy dit meer klinies, meer berekend en bepland, maar hierdie keer is daar vyf van hulle en hy moet sy werkwyse daarby aanpas. En, ongelukkig, ook op geluk staatmaak.
Drie van die passasiers het uitgeklim, die drie wat by deure gesit het. Die bestuurder is nog in die kar, asook die een wat in die middel agter gesit het. Die drie is net sowat agt meter van hom af wanneer hy die Uzi bo-oor die oop deur voor hom lig. Hy is doodkalm. Hy weet wat om te doen. Hy lê aan en wag nog ’n sekonde voordat hy die sneller druk.
Die Uzi stotter. Hy begin by die regterkantste een en skiet kort sarsies. Net sowat vyf skote op ’n slag. Hulle het nooit eers gesien dat sy dowwe silhoeët agter die skerp ligte ’n wapen in die hande het nie. Die heel regterkantste teiken val agteroor. Die tweede se kop ruk kant toe en hy val op sy linkersy. Botha hoor iewers glas rinkel. Regs van hom ratel die 9 mm-doppies oor die BMW se dak en val in ’n koperreën aan die ander kant op die teerpad.
Die derde een se mond is oop, skreeuend, terwyl hy probeer omdraai, maar dit is te laat. Hy word in die sy getref, tol in die rondte en val op sy gesig op die grond.
Botha hou vir ’n oomblik op skiet en verskuif die bek van die Uzi. Die Corolla se truligte het afgegaan en die bestuurder soek na die regte rat om weg te trek. Botha kan sy kop deur die agterruit sien. Dan vee hy dwars met die submasjiengeweer. Die koeëls ruk silwer sterre in die agterruit; die bestuurder se voet gly van die koppelaar en die kar skiet rukkend vorentoe en smoor tot stilstand.
Die Uzi snak tot stilte, sy magasyn leeg, al vyf-en-twintig patrone opgebruik. Botha gooi dit op die sitplek neer en swenk om die oop passasiersdeur, sy hand agter sy rug, soekend na die rewolwer wat in sy gordel onder sy baadjie ingedruk is.
Hy hardloop nader. Hy kan die laaste passasier se kop net-net sien. Die man grawe onder een van die voorste sitplekke voordat hy regop kom en by die oop linkeragterdeur uitsteier. Hy is gewond. Botha beweeg na links, tot waar die lang gras begin, met sy regterarm en die rewolwer reguit voor hom uitgestrek. Sy duim trek die hamer agteroor. Die man probeer naarstig die pistool in sy hand oorhaal. Botha gaan staan stil, voete uitmekaar geplant, knieë effe gebuig, die rewolwer rustend op sy linkerpalm. Geen rede om haastig te wees nie. Die Ruger .357 Magnum skop net een keer teen sy palm, en die man steier agteroor toe die swaar koeël hoog in sy borskas vasslaan, voordat sy rug die kar tref en hy leweloos vooroor grond toe sak.
Botha stap nader, die wapen voor hom uitgestrek. Die bestuurder se kop rus op die bebloede stuurwiel en daar is rooi strepe teen die paneelbord en die stukkende voorruit. Hy draai om en stap terug na die ander drie. Die eerste twee se arms en bene lê onnatuurlik geknak in verskillende rigtings, in onbeheerde doodsposisies. Hy draai na die derde misdadiger, wat in die sy gewond is en wat kreunend probeer regop kom. Botha druk sy tekkie onder die man in en draai hom met sy voet tot op sy rug. Sy linkersy en maag is vol donker bloed wat blink in die skel BMW-ligte. Die man steun, ’n geluid wat van iewers diep af kom, ’n dowwe kermgeluid. Botha gaan staan langs sy kop, mik met die rewolwer se lang loop na sy voorkop, net bokant die plek waar sy wenkbroue bymekaarkom. Sy eie asem jaag nou. “Hoe voel dit?” vra hy in Engels.
Die man se witgesperde oë probeer op sy gesig fokus. Hulle soek na sy oë iewers in die masker.
Botha trek die hamer weer met sy duim terug. “Hoe voel dit?”
Die mond beweeg, probeer iets sê.
“Ek vra: Hoe voel dit om gekaap te word?”
Die lippe vorm die een of ander pleidooi.
“Nie lekker nie? Ek het so gedink.” Botha druk die sneller.
Sy hoor hom voordat sy hom sien. Toe sy met die sleutel in die dorpshuis se voordeurslot girts, kom sy stemmetjie soos ’n klein sirene van binnekant af: “Mammaaaaa!” Lydia weet hy kom van die sitkamer se kant af om die draai aangehardloop. Sy vrees elke keer as hy dit doen dat sy kop die kombuistoonbank gaan tref.
Sy maak die deur oop. “Hallo, Mamma se bokkiewolkoppie! Hoe gaan dit?”
Hy is in haar arms en sy sukkel vervaard om haar handsak en sleutels na haar linkerhand te verskuif voordat dit op die grond val.
“Dit gaan lekke!”
Sy tel hom tot op haar regterheup. “Jis, jy word al amper te groot om op te tel. Wag, laat ek my goed eers neersit.”
Anton kyk om van die bank voor die televisie in die oopplanwoonvertrek. “Hallo.”
“Haai, ek’s jammer ek’s so laat. Dit was hectic by die werk vandag.”
“Mamma is laat,” beskuldig die mannetjie op haar heup.
“Ek weet, Bokkie, ek weet. Het jy al geëet?”
Hy knik. “Ja. Vissie.”
“Wag, ek wil ook gou eet, ek wil al omval van die honger.” Sy sit hom neer en stap na die sitkamer, leun oor die armleuning van die stoel en soen Anton.
“Jou kos is in die micro,” sê hy, afstandbeheer in die regterhand, voordat hy weer vorentoe kyk na die televisie, waarop ’n rugbywedstryd te sien is. Hierdie tyd van die aand moet dit ’n hoogtepunt-uitsending van een van die naweek se wedstryde wees, dink sy. Wat hy reeds gesien het.
In die kombuis draai sy die mikrogolfoond se knop en wag vir die klingelgeluid voordat sy die bord uithaal. Inderdaad: stokvis met ’n krummelkors, kapokaartappels wat bolangs al geel verhard het en ertjies. Sy trek ’n stoel by die kombuistoonbank uit en gaan sit, terwyl Johan op die stoel langsaan haar klouter.
“Dankie vir die kos, Pappa,” sê sy na die sitkamer se kant toe voordat sy vra: “En wat het jy alles vandag gedoen?”
“Ek het met Tumi gefaait,” kondig Johan aan en pof sy wangetjies op.
“Hoekom? Julle is dan beste maatjies …” Sy loer weer na Anton, maar hy’s oënskynlik verdiep in die spel op televisie.
“Hy wou nie lat ek saamspeel innie sand nie.”
“Het julle weer vrede gemaak?”
“Hû?”
“Is julle nou weer maatjies?”
“Wetie.”
“Dan moet jy môre weer met hom speel, oukei? Dan sal julle weer maatjies wees. ’n Mens moet probeer om nie vies te bly vir mekaar nie, oukei?” sê sy, dalk effe te hard sodat Anton dit ook moet hoor.
Johan stem teësinnig in. “Oukei.”
Sy kyk op na die kombuishorlosie. “Jy moet gaan slaap. Dis môre weer skool.”
“Neeee!”
“Ja, toe. Dan kan jy weer lekker leer en met Tumi speel.”
“Mamma moet eers vir my ’n storie lees,” pers hy haar af.
“Natuurlik, maar net ’n korte. Kom, sê nag vir Pappa.”
Ná die driehonderd-vier-en-dertigste keer wat sy moes voorlees hoe die Woerlawoemp nie wil hê die kinders moet oor die brug stap nie, is sy terug in die huis se leefarea. Sy maak die yskas oop en haal die vorige aand se halwe bottel rooiwyn uit die deur, vul ’n glas, gaan lê op die bank langs Anton en skop haar skoene uit.
“Hoe gaan dit by die werk?” vra sy.
“Oukei.”
“Ek het ’n ongelooflike dag gehad. Jy’t die ryk ou gesien wat gisteraand vermoor is? Die sakeman, Mackie?” Daar is opwinding in haar stem.
Hy kyk na haar kant toe. “Ja?”
“Ek is op die saak, en het ’n groot deurbraak gemaak.”
“Dis goed.”
“Jip, dit hou dalk verband met ’n ou saak van my. Ek het jou daarvan vertel, dis ’n polisieman wat so drie weke gelede vermoor is?”
“Nee,