Arendsnes. Dirk Jordaan
Читать онлайн книгу.
Lydia grinnik. “Wat’s dit?”
“’n Poephol! Letterlik. Dankie vir die koffie, Lid. Ek moet nou my verslag gaan skryf.”
Hoofstuk 3
“Is almal hierso?”
Reinhardt Schutte staan voor in die konferensielokaal, voor ’n reuse-witbord. Hy hoef nie teen ’n glas te tik nie – as hy daar gaan staan, luister mense. Hy vee sy blonde kuif in plek, die oorblywende hare wat die twee bles inhamme moet kamoefleer.
“En het almal iets in die hand? Nou maar goed. Waar’s Suzette? Kom staan nader, kind.” Hy wink met die linkerhand. Die sekretaresse gaan staan langs hom.
“Soos julle weet, het Suzette genoeg van ons, nee, van my gehad. Sy gaan nou al haar aandag aan ’n ander man gee.” Daar is een of twee beleefde glimlagge. Hy kyk oor die vertrek en sy oë glip van die een jong vrou na die ander. “Suzette, baie dankie vir al jou harde werk en die groot bydrae wat jy tot die maatskappy gelewer het. Aquila Holdings se grootste bate is sy mense. Sonder julle kan ons nie doen wat ons doen nie. Kan ons nie ons doelwitte bereik nie. En daarom is dit altyd hartseer as iemand weggaan. Maar … ons wil jou alles van die beste toewens. Mag jy die troue, en veral die wittebrood, baie geniet.” ’n Paar mense giggel. “Voorspoed!” Schutte lig sy vonkelwynglas.
’n Paar van die werknemers se stemme murmel bevestigend.
Schutte haal die lang glas van sy lippe af weg. “Hier is iets vir julle.” Hy druk sy linkerhand onder sy baadjie in en haal ’n wit koevert uit, dieselfde soort wat hy vroeër die dag aan Botha oorhandig het. Hy gee dit aan die sekretaresse en leun oor na haar kant toe. Sy draai net betyds haar lippe weg en hy kus haar op die wang.
“Dankie, Meneer.”
Beleefde applous klink op. Dan draai die werknemers weer terug na mekaar en na die tafel vol eetgoed.
Schutte glimlag. “Maak dit oop, jy mag maar nou kyk,” sê hy saggies.
Sy bloos en vou die koevert oop, haar vingers grawe daarin. Haar oë rek toe sy die bedrag op die tjek sien.
“Daar’s nog iets,” sê hy.
Sy frons toe sy die papier met die arend as briefhoof oopvou. Dit is nie ’n boodskap van goeie wense soos sy verwag het nie. Dit is ’n lys van stede, met langsaan name en nommers.
“Ek het gehoor julle wil Europa toe gaan vir jul wittebrood. Bel daardie mense. Sê vir hulle ek het julle na hulle verwys. Hulle sal vir julle sorg, vir verblyf en so aan.” Hy glimlag innemend. “Gaan geniet dit net.”
“Baie dankie, Meneer,” prewel sy.
Schutte gee haar bo-arm ’n drukkie. Dan draai hy om en stap na die oop skuifdeur toe. Buite op die stoep sit hy die vonkelwynglas op die reling neer en grawe in sy sakke. ’n Lang blikkie kom te voorskyn, waaruit hy ’n sigaar haal. Hy lek dit nat, byt die punt af en spoeg dit oor die reling. Die aansteker klik oop en hy moet hard teug om die halstarrige droë tabak aan die brand te kry. Bolle rook staan om sy kop.
Sy selfoon vibreer in sy broeksak en hy klem die sigaar tussen sy tande vas terwyl hy dit uitgrawe.
Gereed, stel die SMS hom in kennis.
Hy vee die boodskap uit en druk die foon terug in sy sak. Hy sit albei hande op die reling voor hom. Hier voel hy soos ’n kaptein wat op ’n skeepsbrug staan met alles wat hy beheer onder hom. Schutte kyk op na die Brixton-toring wat net-net sy gekroonde kop bokant die res van die geboue in Milpark uitsteek, afgeëts teen Johannesburg se lug – skerpblou soos diep, koue oseaanwater. Daar is geen wolke in die koel Hoëveldse lug nie. Dis ’n mooi dag, dink hy.
Kalvyn Botha sit buite ’n straatkafee in Sunnyside, op ’n wit tuinstoel by ’n ronde plastiektafeltjie wat op die sypaadjie uitgeskuif is. Voor hom is ’n hoender-pregorolletjie en ’n glas Coke. Die eetplek se voorvenster is langs sy linkerskouer en daar’s ’n neonbord bokant sy kop wat reghoekig oor die sypaadjie uitstoot en trots die plek se naam verkondig: Pipa’s. Met die woorde “Portuguese cuisine” daaronder. Die restaurantjie is ingedruk tussen ’n pandjieswinkel en een van die vele haarkapperye in die omgewing wat spesialiseer in Afrika-pruike en haarverlengings.
Dit is in Beatrix-straat op die laaste blok voordat jy verby die buurt se grootste baken ry, die Sunnypark-winkelsentrum. Nog sowat drie blokke verder is ’n enkele wit huis op die hoek – die Kruispad, ’n Christelike koffiekroeg wat die ontwikkelings om hom teëgestaan het, asook die voorstelle om sy Afrikaanse naam te verander. Dit is nou ’n rusplek vir haweloses waar jong sendingwerkers een keer per week maaltye kom uitdeel; waar elke happie met ’n Bybelvers saamgaan. Een keer per maand word die tuinstoele uit die gewelhuisie gedra en sit die boemelaars en straatmense kleurloos op die stoep langs mekaar en kyk op ’n groot skerm na ’n fliek.
Hierdie tyd van die aand lê die boemies seker al in rye onder hul grys komberse op die stoep en slaap, dink Botha. Regs van hom strek die woonstelblokke tot naby Loftus Versfeld, omsingel hulle die Bronberg-kerk wat soos ’n NG vesting uit ’n vorige tydperk steeds staan waar Esselenstraat teen hom doodloop. Sommige woonstelblokke het nog name uit die tyd toe Sunnyside die voorkeurbuurt vir Afrikaanse studente, jong werkendes en pasgetroudes was: Waterhof, Harmoniehof en selfs Vandag. Daar is ook enkeles wat om die een of ander lankvergete rede na plekke in die Kaap genoem is, soos Heerengracht en Swellendam – heeltemal onvanpas vir die bedrywigste bly- en kuierbuurt in ’n Afrika-hoofstad.
Kalvyn Botha se aandag is nie by die kos voor hom op die geruite rooi-en-wit plastiektafeldoek nie; ook nie by die mense wat geselsend onder die straatligte langs hom verbystreep nie. Botha kyk kort-kort op na die kuierplek skuins oorkant die straat – die London Tavern, ’n regte Afrika-kuierplek van twee verdiepings, waarvan die boonste verdieping se balkon oor die sypaadjie hang. Die helder borde buite verkondig trots dat jy Castle Lager daar kan koop en van binne kom dansmusiek soos die veraf klank van ’n hamermeul. Hy kan hom indink dit word gespeel oor groot goedkoop luidsprekers wat met die een of ander wollerige tapytstof oorgetrek is.
Dit is die vyf mans in die verste hoek van die balkon wat sy aandag hou. Hy het hulle vroeër die middag van die landdroshof af tot hier gevolg. Eers het hy in die bedrywige gange van die hofgebou rondgehang, naby die deur van Hof 2; op een van die bankies gaan sit tussen tientalle ander wagtendes en nikslesend deur ’n koerant bly blaai totdat ses mans uit die hof gekom het. Daar was breë glimlagge op die gesigte. Kort voor hulle het die aanklaerspan uitgekom, met strak gesigte net so donker soos hul togas.
Een van die ses mans in die tweede groep het ’n dik aktetas in die regterhand gehad, wit krawat om die nek onder sy swart toga. Hul regsverteenwoordiger. Die vyfde man het hulle seker kom haal, het Botha besluit nadat hy hom geïdentifiseer het deur ’n proses van eliminasie, deur sy vier teikens in die groep een vir een in sy kop af te merk teenoor die foto’s wat hy van elkeen in die kar het.
Hy kon sien hoe hulle beduie en probeer om die prokureur te oortuig om hul vrylating saam met hulle te vier, maar hy het bly kopskud. Daarna is hulle eers weer by die klerk van die hof se kantoor in, waarskynlik om papiere te onderteken en hul borgtog te betaal. Eers toe is die vyf deur die draaihek voor in die gebou en af by die trap. Botha het op ’n veilige afstand gevolg, agter hulle aangedrentel totdat hulle in ’n rooi Toyota Corolla geklim het, oënskynlik die kar van die man wat hulle kom haal het.
Hy het begin hardloop en in die metaalblou BMW 328 gespring wat om die draai geparkeer was. Hy was net betyds om hulle te sien ry en is agterna, en al is hy een keer gefrustreer deur ’n rooi verkeerslig, kon hy die Toyota in die oog hou, want hulle was nie haastig nie. In plaas van om met Nelson Mandela-weg na die hoofweg se kant te ry, het hulle na Sunnyside gemik. Hulle het ’n plek gesoek om te kuier, om te vier. En hulle doen dit behoorlik. Daar staan reeds ’n hele paar groot leë Castle-bottels voor hulle op die tafel.
Botha eet rustig klaar. Hulle lyk glad nie haastig nie. Toe hulle weer ’n ronde bestel, staan hy op en gaan na die toilet agter in die restaurantjie, wetend dat hy dalk later nie die kans sal kry nie.
Daarna weer gaan wag. Geduldig wees