Arendsnes. Dirk Jordaan
Читать онлайн книгу.
sy pak klere en sydas geen aandag trek nie. Dit is die soort lukrake bymekaarkomplek waar mense hulle by hul eie dinge bepaal, waar hulle hul daaglikse stryd om oorlewing oor ’n paar glase kom versag en glad nie in jou probleme belang stel of, belangriker nog, jou sal onthou nie.
Schutte sit naamloos en agtergrondloos in die hoek en vat ’n slukkie van die whisky.
Dit is meer as net ’n veilige afspraakplek dié. Dit laat hom goed voel, want hy kan deesdae ’n enkele tjek uitskryf en die plekkie op slag koop, om daarmee te maak wat hy wil.
Dit laat hom ook dink aan die Vaaldriehoek, aan die nywerheidsomgewing waaruit hy gekom het. Dit was plekke soos hierdie wat hom sy mensekennis besorg het. Waar hy deur fyn waarneming geleer en gesien het hoe mense se kop werk – hoe basies hul behoeftes eintlik is en hoe hy hulle met daardie kennis kan manipuleer. Hoe hy hul lewe kan rangeer. Sy dae in die weermag het dié vaardigheid verder geslyp.
Soms laat kroeë soos hierdie hom daardie dae onthou. Die reuk van sigaretrook, bier en mans se sweet. ’n Ontlaaiplek. ’n Testosteroonstasie. Hy glimlag. Net die moontlikheid van wat alles in ’n plek soos hierdie kan gebeur, maak hom opgewonde.
Schutte sien Kalvyn Botha die oomblik dat hy in die deur verskyn; merk hoe hy huiwer en vinnig rondkyk totdat hy sy hand in herkenning lig en nader stap.
“Middag, Meneer.”
Schutte leun oor die tafel en steek sy hand uit. “Middag, Botha, kry vir jou iets om te drink.”
“Nee dankie, Meneer, ek’s oukei.”
“Kry iets, man, ontspan. En as jy nie iets drink nie, gaan dit verdag lyk.”
Botha knik half teësinnig en draai om na die kroegtoonbank toe. Schutte hou sy rug dop waar hy bestel. Botha, met sy jean en Caterpillar-stewels, swart T-hemp en ’n bruin seilbaadjie met ’n donker koordfluweelkraag. Sy grys borselkop en donkergebrande nek. Hy lyk soos ’n landmeter, ’n padbouer, of so iets. Na iemand wat sy tyd buite deurbring. Na ’n onindrukwekkende ou met ’n werk waarin niemand belang sal stel nie. Maar Schutte weet enigiemand wat hom laat mislei deur die skraal lyf en seningrige arms sal ’n helse fout maak.
Botha kom terug en gaan sit op die bank oorkant Schutte, in die hoekie, met sy rug teen die muur gedraai sodat hy ook soveel moontlik van die vertrek uit die hoek van sy oog kan sien. Hy sit ’n lang bierglas vol Coke en ys op die tafel voor hom neer.
“Hoe gaan dit?”
Botha slaan sy oë op van die glas tussen sy vingerpunte. “Goed, dankie,” sê hy.
“Als nog reg op die plot?”
“Ja, dankie.”
Schutte weet dis waar die praatjies gaan ophou, al vermoed hy Botha is nie regtig so stil as wat hy voorgee nie. Die dae van kameraadskap om ’n braaivleisvuur is lankal verby. In elk geval, hulle was nooit tjommies nie. Hy was die majoor, Botha die soldaat. Nou is hy “Meneer”, maar Botha is steeds soldaat. Steeds sy onderdaan.
“Jy gereed vir die volgende opdrag?”
“Ja, Meneer.”
Schutte probeer eers die opregtheid van die antwoord in die blou oë meet, maar hulle bly onpeilbaar. Dan druk hy sy regterhand onder sy baadjie in en haal ’n wit koevert uit die binnesak. Die koevert bult teen die gomlagie wat hom moet toehou. “Hierso,” sê Schutte. “Dis eintlik maar net die gewone.”
Botha reik oor die tafel en vat die koevert woordeloos. Hy maak dit nie oop nie, sit dit net neer tussen sy twee voorarms wat op die tafel rus.
“Daar is drie van hulle. Kapers. Hulle gaan waarskynlik as gevolg van swak ondersoekwerk borgtog kry. Die staat het opgefok en nie ’n behoorlike ondersoek gedoen voordat hulle gaan verskyn nie. Al weer. Die kans is goed dat hulle gaan verdwyn.”
Vir die eerste keer sedert hy by die kroeg ingestap het, lyk dit vir Schutte of daar lewe agter die man se oë te bespeur is. “Van waar is hulle?” vra hy.
“Ons dink Diepsloot. Hulle gaan môre weer verskyn en om borg aansoek doen. Wat hulle nog gaan kry ook.”
“Waar?”
“In Pretoria. Dis alles daarbinne. Hofnommer, tyd, foto’s, alles.” Schutte beduie na die koevert met ’n reguit gestrekte wysvinger van die hand wat sy whiskyglas vashou. Hy sluk en sit die glas neer. “Jy weet wat om te doen. Jou fooi is ook daar.”
Botha kyk af na die koevert. “Dankie,” mompel hy.
Stilte daal oor die tafel. Botha sluk aan sy koeldrank, vee dan met die ander hand die waterkringetjie op die tafeloppervlak weg voordat hy die glas op presies dieselfde plek neersit. Hy kyk nie weer na Schutte nie.
Laasgenoemde wil glimlag. Hy is my masjien, dink hy. Hy sluk sy glas leeg en sit dit met rinkelende ys op die tafel neer. “Ek moet loop.” Hy haal die pistool onder sy been uit, druk dit in die heupholster terug en kyk oudergewoonte in die kroeg rond of iemand sy vinnige handbeweging raakgesien het voordat hy opstaan. Dan steek hy sy hand na Botha uit. “Sterkte, en onthou: Doen die regte ding.”
Die laaste frase laat Botha vinnig opkyk. “Tot siens, Meneer.”
Schutte los Botha by die tafel waar hy peinsend maar nikssiende in sy koeldrankglas staar, maak sy baadjieknoop vas en stap by die deur uit. Wanneer sy 4x4 se breë bande buite die kroegvenster oor die plaveisel ruis, staan Botha op en stap na die toonbank toe. Hy druk die koevert in sy binnesak en sit die halfgedrinkte glas op die toonbank neer. “’n Dubbelrum, asseblief,” bestel hy wanneer die kroegman nader staan. “Captain Morgan. Gooi dit sommer by hierdie Coke.”
Hoofstuk 2
Lydia herrangskik die binnegoed van die moorddossier voor haar op die lessenaar. Die lykskouingsverslag, op die amptelike vorm ingevul, is bondig en sluit twee sketse van die slagoffer se wonde in: lyntekeninge van ’n man se liggaamsvorm, van voor en van die kant, met twee penkruisies waar die koeëls sersant Khabile getref het.
Sy trek die foto’s nader wat die aand op die toneel in die Moot geneem is. Sy kan nou sonder enige kriewelrigheid daarna kyk. Daar het groter afstand tussen haar en die toneel gekom.
Jy moet stelselmatig te werk gaan. Met selfdissipline; dit het sy gou geleer. Jy moet stukkie vir stukkie die inligting voor jou deurgaan en aantekeninge maak. Lysies maak van wat jy raaklees en opmerk. Polisiewerk, en bowenal speurwerk, gaan oor papierwerk. Oor verslae en vorms. Oor geduld. Dit is negentig persent administrasie en tien persent aksie. Gelukkig het jare se sportdeelname en op haar eie oefen haar geleer om gedissiplineerd te wees. Nie dat sy altyd en orals gedissiplineerd is nie. Haar huis is nie die netjiesste plek op aarde nie, want ’n huisvrou was sy nog nooit nie. Selfs naweke op die plaas het sy nie in die kombuis by haar ma rondgehang nie, maar eerder buite. Daar waar dinge gebeur.
Sy wens soms sy het hier, by haar werk, ook meer kans om dinge te laat gebeur. Hier moet alles volgens roetines en reëls geskied. Sy wens sy kan net een keer die reëlboek weggooi en tussen verdagtes instorm. Halsoorkop maar effektief.
Ten minste leef sy deesdae met ’n vaste roetine. En sy maak in elk geval altyd lysies van alles wat gedoen moet word. Dis een van die dinge wat Anton teen die mure kan uitdryf. Maar aan die ander kant, wat is daar deesdae van haar wat hom nié frustreer nie?
Daar is niks verrassends in die lykskouer se verslag nie. Sy sou byna dieselfde gevolgtrekkings kon neerpen deur net na die foto’s te kyk. Sy het darem haar basiese forensiese kursus geslaag – nee, met lof geslaag, verklaar die sertifikaat links van haar teen die muur.
Die slagoffer is ooglopend eers in die maag geskiet. Die 9 mm-koeël het onder sy naeltjie ingedring, deur sy blaas getrek en agter in sy rug vasgeslaan – laag in die heupbeen. Die tweede skoot, agter die regteroor, het hom gedood. As jy kyk na die posisie waarin hy gelê het, dan sou dit onmoontlik gewees het om die maagskoot ná die kopskoot toe te dien. Want alles dui daarop dat die skoot van bo af gekom het … hy het dus reeds gekniel en was vooroor gebuig, sy buik onbereikbaar.
Hy het onmiddellik