Arendsnes. Dirk Jordaan
Читать онлайн книгу.
opening in die vel, met die ontblote gat in die skedel daaronder. Die velpunte het weggekrul. En in die middel van dié opening, die gat in die skedel. Die kopskoot se koeël is nie opgespoor nie, maar die een in sy bekkenbeen is wel uitgehaal.
Sersant John Khabile is van voor af geskiet toe hy uit sy motor klim, voordat hy sy eie wapen kon uitkry, en daarna is hy tereggestel.
Die ballistiese toetse bevestig ook wat sy reeds weet: Die koeël in sy heupbeen en die twee doppies wat op die toneel gevind is, kom uit dieselfde pistool.
’n Slagoffer wat nie geweet het wat hom tref nie. En geen verdagtes of leidrade nie.
In Mackie se geval is sy aktetas, foon en beursie weg. Maar die moordenaars was nie agter sy kar aan nie. Dit lyk wel of hy op presies dieselfde manier vermoor is. Om die waarheid te sê, die ooreenkomste tussen die Khabile-dossier en die beelde wat vanoggend teen daardie wit muur geprojekteer is, is so groot, dit kon net sowel dieselfde misdaadtoneel gewees het.
Maar waarheen nou?
Lydia besluit om die twee 9 mm-doppies van die eerste moord uit die bewysstukkamer te gaan opdiep en vir ballistiese toetse te stuur – sodat dit vergelyk kan word met dié op die Mackie-moordtoneel. En sy sal dieper in sersant Khabile se saak moet gaan delf, maar ook op hoogte bly van wat in die Mackie-saak aangaan.
“Lyd, het jy vir Beyers gesien?”
Sy draai om in haar stoel en sien Brackman agter haar in die deur staan. “Nee Tom, hy’s uit. Ek dink hy’t aan die brigadier gaan verduidelik waar ons staan. Of dalk ’n perskonferensie. Hoekom?”
“Ek het die tapes deurgekyk. Ons het die hele toneel.”
“Wat sien mens?” Daar is opwinding in haar stem.
“Die hele ding. Hoe hy hom klop en daarna wegstap.”
“Hy?”
“Ja, daar was net een ou.”
Sy is nie verbaas nie. Weer net soos in Khabile se geval, dink sy.
“Is hy herkenbaar?”
“Die skieter? Nee, hy’t ’n balaklawa opgehad. Maar toe kyk ek na die gebou se buitekamera se tapes ook. Hy het oor die agterste heining gespring en lekker rustig weggery.”
“Kon jy die voertuig sien?”
“Nie heeltemal nie. Dit lyk na ’n groot 4x4, maar ek kon nie ’n nommer kry nie.”
“Wys my!”
Sy volg Tom Brackman na sy “speelplek” aan die einde van die gang – ’n kantoor sonder lessenaar, maar met twee lang tafels waarop rekenaars en elektroniese toerusting in rye staan. Hy gaan sit agter ’n rekenaar en sy hand vou sonder soek oor die muis.
“Kyk hier. Ek het frame grabs gedoen en hulle in die regte volgorde gesit. Ek moes nogal baie inzoem, so, dis effe onduidelik.”
Lydia trek ’n tweede stoel nader en gaan sit langs hom. Sy ruik die sigaretrook aan sy hemp wanneer sy vorentoe leun. Hy klik met die muis, en op die rekenaarskerm sien sy die eerste greinerige grys beeld, die hoeke effe verwronge, wat die kringtelevisie opgeneem het. Regs bo is ’n rits wit syfers wat die tyd aandui.
“Nommer een: Mackie stap na sy kar toe en maak die deur oop,” begin Brackman met sy lopende kommentaar.
Lydia sien die slagoffer effe vooroor leun terwyl hy na die swart kar se deurhandvatsel reik. Sy aktetas is in die linkerhand, grys hare netjies en plat teen sy agterkop gekam.
Brackman klik met die muis. “Hy hoor iets agter hom.”
Mackie is half omgedraai. Die kardeur is oop agter hom. In die regterhoek van die skerm sien Lydia die rug van die moordenaar wat nader kom. Skraal, in donker klere, ’n mus oor die kop.
Klik. “Die oomblik van waarheid.”
Mackie is skoongeskeer en dra ’n bril, merk sy op. Die aktetas is nie meer in sy hand nie, maar het grond toe geval. Sy regterhand, wat steeds die motorsleutel vashou, is halfpad gelig, asof hy wil keer. Dalk pleit hy. Sy kan nie die vuurwapen sien nie, omdat die moordenaar met sy rug na hulle staan, maar sy kan uitmaak dat sy regterarm gelig is. Die uitdrukking op Mackie se gesig is onpeilbaar op die newelrige beeld.
Klik. “Eerste skoot.”
Daar is ’n dofgrys rokie wat in die lug tussen die twee figure hang. Mackie se liggaam is vooroor geknak, sy linkerhand klem aan sy maag.
Klik. “Skieter maak die job klaar.”
Mackie het tot op sy knieë neergesak. Die swartgeklede man staan reg langs hom en Lydia kan vir die eerste keer sy gemaskerde profiel en die pistool in sy regterhand sien. Sy arm is reguit gestrek, die pistool byna teenaan die slagoffer se kop. Net agter die regteroor. Dit is net soos ek vermoed het dit het gebeur, dink sy.
Klik. “Tweede skoot.”
Lydia draai haar kop van die rekenaarskerm af weg. Sy was onvoorbereid op wat sy gesien het. Brackman het dit reggekry om die videogreep vas te vang op die oomblik van Mackie se dood. Sy kop ruk weg van die pistool af. Die videokamera het dié beweging in ’n wollerige onduidelikheid vasgevang. Mackie se lyf is duidelik te sien, maar sy kop en gesig is verander in ’n lewelose grys streep op die skerm.
Klik. “Skieter loop weg.”
Agter die moordenaar kan sy Mackie sien lê; ’n reflekslose bondel op die betonvloer van die parkeergarage. Die pistool is nie meer in die swartgeklede man se regterhand nie, maar Brackman se aktetas wel.
Klik. “Hierdie kom van die buitenste kamera af, wat teen die agterste muur van die gebou vas is.”
Lydia vra haar eerste vraag: “Hoe het hy in en uit die parkeergarage gekom?”
“Dis ’n oop garage. Dis onder die gebou, maar die hele gebou rus op pilare waartussen die karre parkeer. Hy’t net in- en uitgestap. Dit lyk asof daar net sekuriteitspersoneel in die voorportaal en by die hoofhek was, niemand agter die gebou nie.”
“Maar hy’t nie ’n knaldemper gebruik nie; hulle moes dit tog gehoor het?”
“Jip, op die video kan jy later sien hoe hulle daar aankom en die lyk kry.”
“En hy’t net uitgestap, nie gehardloop nie?”
“Nope, gestap. Hy’s yskoud, hierdie ou.”
Lydia sit weer vooroor. “Oukei, en agter die gebou?”
Klik. “Raait. Hier stap hy oor die gras. En hier klim hy oor die agterste palissade.” Klik, klik.
Sy sien hoe hy eers die aktetas tussen die palissadeheining se sporte deurdruk, homself sonder moeite optrek en sy lyf bo-oor die gevaarlike punte swaai.
Klik. “Hy klim in sy voertuig. Dink ek.”
Die onbeweegbare sekuriteitskamera het net die agterhoek van die voertuig vasgevang, in die linker boonste hoek van die skerm. Die moordenaar kan nie meer gesien word nie.
“Wag ’n bietjie, soos wat lyk dit vir jou?”
“Mmm, moeilik om te sê.” Brackman leun na die skerm, sy oë vernou. “Dit lyk vir my soos ’n bakkie. Dis ’n breë stert daai. En hy’s nie wit nie. Dit lyk of hy liggrys, of dalk afwit kan wees. Iets soos beige.”
“Is dit al?”
“Jip, dis al. Daarna het hy net weggery.”
Lydia sit terug. Sy vee ’n paar los hare agter haar regteroor in. Daar moet ’n manier wees waarop hulle die voertuig kan identifiseer, want die skimbeelde van die moordenaar is onherkenbaar. “Waar is hierdie gebou presies?”
“Wat bedoel jy?”
“Is daar nie ’n ander gebou daar naby wat ook sekuriteitskameras het nie? In daardie agterste straat?”
Brackman kyk om na haar. Hy lyk beïndruk. “Moet ek opvolg?”
Sy