Locum vir liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
maar jy sit ook by die mooiste man op die skip,” sê Laetitia. “Almal is jaloers op jou! Ek kan nie onthou dat ek al ooit so ’n hunk gesien het nie. Die Iere is oor die algemeen nie vir my mooi mense nie, maar hy’s ’n advertensie vir daai land. Turkoois oë en gitswart hare, sjoe! Hy kan doen met ’n tan, maar in Ierland is dít seker nogal ’n uitdaging. Daar reën dit mos elke dag.”
“Hy is die jong mejuffrou St John se verloofde,” lig Laura haar in.
Laetitia sug swaar. “Ag, mans van sy kaliber is mos altyd spoken for, of gay. Watter verlies. Maar kom ons gaan eet, my maag skree al. Dié Russe wil glo hê ons moet stiptelik kom eet. Hulle is maar redelik geregimenteer en dink ons Westerlinge is almal ryk slapgatte. Hulle kon die ontbyt gerus vroeër gemaak het, maar hulle dink seker ons wil almal laat slaap.”
Laura lag lekker. Laetitia vrolik sommer die dag op. Hulle gaan nog goeie vriende raak.
Laura groet ma en dogter vriendelik toe sy aan tafel gaan sit en hulle groet uit die hoogte terug. “Waar is dokter Barrymore vanoggend?” vra sy.
“Hy kom seker nou-nou,” sê Eudoxia kil.
“Ons het aan sy deur geklop, maar hy het nie geantwoord nie,” sê die ma. “Hy het seker op die kaai gaan stap. Hy wou gisteraand loop tot aan die punt, na die gebou met die rooi ster, maar ons was te moeg. O, hier is hy nou. Môre, Kyle.”
“Môre, ek moes nou omtrent draf om betyds te wees,” sê hy en gaan sit. “Ek het nogal ver gaan stap.”
Laura probeer om hom nie aan te gaap nie. Hy lyk so gesond, sy wange blosend, sy hare deurmekaar gewaai. Hy glimlag met volmaakte tande na haar en sy oë is so mooi dat sy daarna wil staar en staar. So ’n uitsonderlike kleur het sy nog nooit aan enige mens gesien nie. Hy dra boonop ook blou.
Eudoxia, in haar stywe rooi-en-blou toppie en jeans, lyk vanoggend besonder sexy, dink Laura meewarig. Dié meisie is die soort wat ander vroue oud, vaal en onraaksienbaar laat voel. Laura weet sy is self nie lelik nie, maar ’n opvallende skoonheid is sy ook nie. En sy is al dertig en ’n weduwee. Sy voel oud. Sy rou ook eintlik nog, en dit wys. Mense vertel haar sy het treurige oë. Teen Eudoxia voel sy behoorlik afgetakel.
Die kos is nie die tipiese Engelse spek-en-eier-ontbyt nie, maar soet koekies en slaai. Sy geniet dit alles en sien dat Kyle ook lekker aan die kos weglê. Eudoxia peusel net. Sy pas natuurlik daardie mooi klein lyfie op, dink Laura. Sy voel soos ’n reus teen Eudoxia, al is sy darem ook slank. Kyle toring bo sy verloofde uit. Snaaks dat besonder lang mans dikwels vir klein vroutjies val.
Laura is heeltyd hiperbewus van elke beweging wat Kyle maak, elke sluk, hoe hy sy skouers beweeg, hoe sy mooi doktershande met alles werk. Hy straal behoorlik iets uit wat haar omvou, iets waarin sy maklik vasgevang kan raak. Dit is amper te moeilik om so naby hom aan tafel te sit en hom so goed te kan sien. Om sy stem te hoor en in sy merkwaardige oë te kyk. Dit is slegs met groot wilskrag dat sy haar koel en kalm kan voordoen.
Nog nooit het ’n man dié oorweldigende effek op haar gehad nie. Nie eens Albert nie, en sy was baie lief vir hom. Dit gaan vir heelwat ongemak sorg, juis nou wanneer sy nie sterk is nie . . .
“Gaan jy vanoggend saam op die toer na die Kremlin?” vra Kyle skielik, en kyk in Laura se oë sodat sy blitsig moet wegkyk. Sy antwoord egter vinnig:
“O ja, dit wil ek vir niks ter wêreld mis nie.”
“Daar waar die onheilighede van die kommunisme uitgebroei het,” sê mevrou St John kil.
“Waar eeue se onheilighede, ook onder die tsaars, uitgebroei het,” korrigeer Kyle en neem ’n sluk koffie. “Die Kremlin is die hart van Rusland. Daar was reeds so ’n geskiedenis van onderdrukking, en toe kom die bose Stalin ook nog ná die tsaars by. En toe die lang jare van kommunisme en die Koue Oorlog. Ons kan baie bly wees dat dinge totaal verander het sodat ons hier kan kom toer.”
“Tsaar Pieter die Grote het St. Petersburg mos in moerasse laat bou,” merk Laura op. “Die werkers is vreeslik onderdruk, maar kyk net die paleise wat hulle kon bou, natuurlik wel met die hulp van Italiaanse argitekte.”
“Het jy die Russiese geskiedenis opgeswot?” vra Eudoxia ietwat smalend.
“Ek lees altyd op oor lande se geografie en geskiedenis voordat ek daarheen reis. Baie op die internet. Ek en my oorlede man het alles moontlik oor Rusland gelees, dis so ’n fassinerende land.”
“En toe kan hy dit nie kom sien nie,” sê mevrou St John simpatiek. “Arme man.”
“Nee, maar hy sou nie wou hê ek moet dit mis nie.”
“Ek kom my familiegeskiedenis hier opvolg,” sê die ouer vrou. “Hulle het paleise in Moskou en St. Petersburg gehad, en ’n landgoed in die Kaukasus. Ek wou hê Eudoxia moet sien watter luisterryke agtergrond ons het. Sy kan werklik trots wees op haar Russiese herkoms. Aan haar vader se kant het die mans hulleself opgewerk – self-made men. Kyle kom uit ’n aristokratiese agtergrond . . .”
“Ag nee . . .” begin hy, maar sy praat voort.
“Kyle se vader, Gerald Barrymore, was die kleinseun van Lord James Barrymore, Graaf van Mornagh. Die graaf en Lady Margaret is dood in die Titanic-ramp. Kyle het grootgeword op die praglandgoed Mornagh. Sy ouer broer is nou in beheer daarvan en hy het die titel geërf.”
“Toe word hierdie jonger seun maar ’n geneesheer,” sê Kyle. “Genoeg van familie-agtergronde. Ons verveel dokter Jansen – Laura – met ons praatjies. Ons bus vertrek oor ’n uur.”
Laura staan eintlik traag op. Hier het sy nou weens mevrou St John se spogtery meer van Kyle Barrymore te wete gekom. Hy kom uit die hoëlui, dis duidelik. Sy wêreld is ver van hare verwyder. Hy dink sekerlik dat sy baie gewoon is.
Sy draai na mevrou St John terwyl hulle die eetsaal verlaat. “Kan mevrou die cyrilliese skrif lees en Russies praat?” vra sy.
“O nee, ons het dit verleer. Ongelukkig. Dis vir my net so vreemd soos dit vir jou is. My voorsate het verengels. Ons behoort ook nie meer aan die Ortodokse Kerk nie.”
* * *
Op die bus sit Laura en Laetitia saam en die drie Iere ver van hulle af. Die bus hou op ’n parkeerterrein by die Kremlin stil. Die toerleier Tatiana en ’n manlike toergids het deurgaans vir hulle oor die geskiedenis vertel, en nou klim almal uit en loop gretig agter die twee aan. Laura kyk verruk om haar na die groot groepe toeriste, en op na die torings en rooi mure van die Kremlin.
“Dit lyk soos iets uit ’n feeverhaal! Dit is eintlik Oosters, kyk daardie kerke met die goue koepels. Mens kan skaars glo dat hier sulke tirannie uitgebroei het, as jy so na al die skoonheid kyk.”
Laetitia is woes besig om foto’s te neem terwyl Laura praat. Straatsmouse sak op hul toergroep toe met poskaarte, boeke, militêre pette en medaljes uit die kommunistiese era.
“Ek het nie roebels nie,” sê Laura vir ’n besonder knaende smous.
“Euro of dollar, ek gee goeie prys,” dring hy op geradbraakte Engels aan en beur ’n ent agter hulle aan.
“Ag, nou goed dan, enigiets om van dié lastige vlieg ontslae te raak,” kla Laetitia eindelik en koop ’n fotoboek oor Moskou.
Laura probeer diskreet kyk wat van Kyle-hulle geword het. Sy sien sy kop bo die ander uitsteek, maar dis taamlik ver weg. Sy en Laetitia sal hulle nie maklik inhaal nie. Al geniet sy dit vreeslik om alles te bekyk, is sy vreemd afgehaal.
Hulle word na katedrale met wonderlike ikone en uivormige koepels van goud-en-blou geneem. Hulle sien ’n reusekanon en ’n reuseklok wat vir Tsaar Pieter die Grote gemaak is. Maar eers heelwat later, by die Wapenmuseum, sien Laura weer die Iere van naderby. Kyle kyk na fabelagtige juwele in ’n vertoonkas en Eudoxia hou sy arm vas, vly haar kop daarteen aan.
Toe Laura langs Kyle gaan staan, kyk hy na haar. “Sien jy die diamant in die septer?” vra hy. “Hertog Orlov, een van Katharina die Grote se minnaars, het dit vir haar gegee.