Locum vir liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
kraampies en bekyk die ware, kibbel dan luidkeels met ’n man wat baie swak Engels praat. Sy koop naderhand ’n halssnoer en tel die roebels af. “Ek het hom lekker afgestry,” sê sy tevrede. “Net die helfte gegee van wat hy wou gehad het. Gaan jy iets koop?”
“Ek glo nie. Ek wil by die kerk kom. Ek wil die ikone sien en na die mannekoor gaan luister.” Sy begin aanbeweeg met Laetitia op haar hakke. Nêrens gewaar Laura die Iere nie. Stel hulle dan nie in hierdie pragtige historiese plek belang nie?
Die mannekoor lyk soos priesters in hul swart klere. Laura luister in vervoering na die melodieuse, swewende sang in die manjifieke katedraal vol ikone. Hierdie toneel sal sy vir altyd onthou. Albert sou dit só geniet het, dring die treurige gedagte egter weer deur haar plesier.
Nee, sy wil nie hê haar gees moet nou vertroebel raak nie. Sy moenie elke keer treurig wens dat Albert iets kon meegemaak het nie, sy moet dit net geniet.
Eers toe hulle na die skip terugstap, sien sy vir Kyle by die kerk uitkom. Waar was hy dan? Hy is tog opvallend en sy het heeltyd na hom gesit en soek. Sy wonder of hy haar dalk vermy. En waar is die ander twee? Dit lyk asof hy alleen hierheen gekom het. Twee vroue van die toergroep loop egter weerskante van hom en Laura kan sien dat hy bedagsaam ’n gesprek met hulle voer.
Sy wil stadiger stap sodat hy haar en Laetitia kan inhaal, maar besluit daarteen. As hy haar wil vermy, gaan dit tog net vir hom ’n verleentheid wees. Sy gaan haar nie aan hom opdring nie. Inteendeel, sy gaan haar daarvan weerhou om met hom te praat.
“Daar is die handsome dokter,” sê Laetitia. “Sal ons hom roep?”
“Nee! Hy is besig.” Laura loop vinniger en Laetitia moet uithaal om by te hou.
* * *
Die aand aan tafel kan sy en Kyle gesels oor hoe verruklik Oeglisj se kerk was en hoe mooi die koor gesing het.
“Ek het saam met dokter Asparov na die dorp en kerke gaan kyk, hy was ’n wonderlike gids,” sê mevrou St John tot Laura se verbasing. “Eudoxia het op die skip gebly, sy was ’n bietjie olik.”
“Jy het ’n lekker vlooimark gemis,” sê Laura met ’n glimlag vir die meisie.
Eudoxia trek ’n gesig. “Ag, oral is dieselfde ou vlooimarkgoed. Ek sal by die volgende plek kyk of daar iets is wat ek wil hê. Ek soek nie goedkoop soeweniers nie, dit maak net mens se bagasie vol.”
“Daar was ’n koor in die kerk wat absoluut hemels gesing het,” probeer Laura verder geselsies maak.
“Ag, mens sal sulke kore ook by elke kerk van hier tot in
St. Petersburg hoor,” sê Eudoxia en pruil. Sy kyk na Kyle. “Nè, liefste, mens sal mos?”
“Seker,” sê hy kil. Hy kyk nie na haar nie.
Laura let dit op. Dié meisie is bedorwe en wil net die beste hê. Sy sit haar nie juis uit om ordentlik en aangenaam te wees nie. Waarin stel sy dan belang, behalwe duur inkopies en haar verloofde? Hoe is dit dat iemand soos Kyle op só iemand verliefraak, met haar wil trou? Iemand met sulke beperkte belangstellings . . . Trou hy dalk vir haar geld? Of dalk trou mense uit ryk families maar so met mekaar, waar die Iere vandaan kom?
Laura raak al hoe meer teleurgesteld in hom. Sy behandel hom korrek, nie te vriendelik nie en flankeer beslis geensins met hom nie. Die ander vroue maak wel vir hom ogies, mens kan nie anders as om dit op te let nie. Sy wonder . . . As hy wil, kan hy lekker stout wees op dié skip. Hy kan tog nie régtig veel van Eudoxia hou nie.
* * *
Laura luister hoe die gids se stem draal waar hulle op die kaai van die dorpie Kostroma staan. Sy het Kyle en sy toekomstige skoonma van ver af gesien, besig om haastig vooruit te loop dorp se kant toe. Eudoxia is weer nie by hulle nie.
Almal loop op na die dorp se kremlin en ’n standbeeld van Lenin. Tot Laura se verbasing kom Kyle na haar aangestap terwyl sy die standbeeld staan en bekyk.
“Dis een van die laastes van Lenin wat nog staan,” merk hy op.
“Ja, ek hoor so,” sê sy kalm, maar al wat sy sien, is sy blink hare in die son, sy oopnekhemp, die sterk keel, die sak oor sy fors skouers, en haar hart wil nie normaal klop nie.
Laetitia beweeg nader aan hom. “Waar is jou meisie?” vra sy pront.
“Op die skip.”
“Gaan sy dan nooit afklim om na goed te kyk nie?” Die afkeer is duidelik in Laetitia stem.
“Sy sal seker, maar sy dink Kostroma is te vervalle om mooi te wees. Dit maak haar glo morbied om soveel armoede te sien.”
In Ierland sien sy tog ook armoede, of lewe sy so beskermd dat sy dit nooit raaksien nie, wonder Laura.
“Maar ons gaan tog hierna na die Ipatiev-klooster en dis van groot historiese belang. Dis sekerlik baie mooi ook,” sê sy.
Kyle haal sy skouers op, lyk vaagweg geïrriteerd. “Kerke en kloosters staan haar nie juis aan nie.”
“Waarom het sy dan op die toer gekom?” wil Laetitia weet. “Kerke en kloosters maak seker die helfte van Rusland se besienswaardighede uit.”
“Sy het gekom om haar ma se onthalwe. Haar ma wou Rusland al lankal besoek om haar familie na te vors.”
En Eudoxia het haar verbeel op so ’n toer gaan jy haar heeltyd oppas, dink Laura. Hy dans dan tóg nie heeltyd na sy verloofde se pype nie, dink sy, gretig om beter van hom te dink.
Tot haar heimlike tevredenheid loop Kyle en mevrou
St John saam met haar en Laetitia na die bus en kom sit by hulle. Later stap hulle weer saam by die klooster met sy eeue oue wit mure en goue uiekoepels. Binne sing nog ’n mannekoor. Kyle bly pal langs Laura terwyl hulle luister, en hy koop daarna ’n CD.
“Wag vir my,” sê hy by die kasregistertjie. “Moenie wegloop nie.”
Sy wag en sien dat Laetitia en mevrou St John diep in gesprek vooruit loop.
“Jý kan hierdie geskiedenis en die skoonheid minstens waardeer,” sê hy skielik langs haar. Sy kyk op na hom, in sy stroewe gesig. Sy probeer wegsteek dat sy bly is oor die kompliment en glimlag net liggies.
Hulle gaan staan buite die klooster onder ’n reuseberkeboom. Laura kyk kastig in die rigting van die monnikke se blyplek en die kerk, maar eintlik is sy hiperbewus van die man langs haar.
“Gelukkig het die Sowjets en kommuniste dié plek nie gesloop nie,” sê hy wrang. “Ag, ek is hier só bewus van al die tragiese verliese. Ek het nie gedink dit sal my so raak nie. Dis seker my Ierse agtergrond. Daar is die geskiedenis ook een van verlies en onderdrukking, en die mense bly ewig kwaad oor die onreg wat hulle aangedoen is.”
“Almal van ons se vaderlande het onregte om oor skaam te wees,” sê Laura.
Sy wip van die skrik toe hy meteens sy hand op haar skouer sit.
“Ja, onreg is maar universeel. Ek wil net my skamele bydrae lewer om mense se ellendes te verlig.”
Sy kyk op na hom. Hy kyk in die verte en vat sy hand weg van haar skouer. Hierdie man kon so maklik ’n oppervlakkige playboy gewees het, dink sy. Hy is so uitsonderlik mooi dat dit eintlik werklik vreemd is. En arm is hy beslis nie. Tog het hy ’n mooi lewensuitkyk en diepte.
“Ek voel ook so,” sê sy.
Hy kyk af en glimlag so mooi dat haar hart ruk. Sy kyk weg, probeer versteek hoe dit haar affekteer. Dit is die hoeveelste keer dat hy so vir haar glimlag. So . . . amper teer.
Hy kry haar seker jammer omdat haar man so onlangs oorlede is. Die oplettende en simpatieke dokter sien die leed in haar oë raak. Ja, dis wat dit is.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен