Ratels. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
hoofstuk van die jongste The Hunger Games en dink nie verder aan Jan-Lourens nie. Vincent gaan stort. Dankie hemel, nou is daar vir ’n paar kosbare minute nie slegte vibes in die kamer nie.
Jan-Lourens se selfoon lui. “Jis Loekie, hoe’s dinge, my bra?” Hy luister. “Ek het ’n paar technical issues. Jy moet kom help, dude. Vra jou oumense en …” Hy snork. “Airtime is op. Dêmmit!”
Later hom Vincent, hare papnat, terug. Op sy T-shirt staan: Edward killed Bella and cried like a wolf.
My oë begin toeval. Ek sit my iPod langs die bed neer en sien hoe Jan-Lourens een keer vinnig na my kyk asof hy wil seker maak ek slaap. Toe staan hy op en gaan sit by die tafel met sy laptop.
So tussen skrefiesoë deur check ek hoe hy een of twee keer oor sy skouer kyk. My crap detector skop in. Hier’s iets snaaks aan die gang …
Ek maak of ek slaap soos altyd wanneer my ouma kom kuier en my wil nag soen.
Toe gaan die ligte uit, maar Jan-Lourens se laptop is seker nog vir ’n paar uur gecharge, want hy gaan voort met werk. Vincent kreun en sê iets van “Hierdie stupid flippen joint!” Hy klim in die bed en ek sweer hy sit ’n pakkie fags onder sy kussing.
Dit is volmaan en ek kan duidelik sien wat om my gebeur. Ek staan saggies op, sluip tot agter Jan-Lourens en kyk oor sy skouer. Ek sweer hy is besig om te hack.
Hy swaai om en klap sy laptop toe. “Wat de hel …?” Hy spring op. “Wat het van privacy geword?” Hy is skielik heeltemal uitgestres.
Ek hakkel soos ek altyd maak as ek lieg. En my neus begin jeuk soos Pinocchio s’n as hy begin stories spin. “Ek … was op pad toilet toe.”
“Die toilets is lapa side, bra!” beduie Vincent.
“Wat’s die drama met die laptop? Surf jy porn?” lag Vincent. “Ek kan vir jou ’n paar cool sights gee wat …”
“Ag rock off, man.” Jan-Lourens vat sy laptop en sit dit onder sy kopkussing. “Nag.” Hy klim in sy bed en draai sy rug op ons.
Vincent kyk na my en sy lippe trek in so ’n grynslag soos Leatherface s’n in die remake van The Texas Chainsaw Massacre. Op daardie oomblik verskyn Stefan in die deur.
“Is julle ouens oukei?” vra hy.
Vincent dra die kleinste broekie sedert Madonna op ’n stage geklim het (dis kleiner as ’n pantie!) en glimlag. Ek sweer hy is verlief op homself en dat hy meer in die spieël kyk as wat hy ’n kitaar strum. So baie spieëls, so min tyd.
Vincent klap op sy maag, baie tevrede met homself. “Jy weet dan!”
“Nou ja. Lekker slaap, julle.” En Stefan maak die deur toe.
“Ek’s so rustig ek kan ’n krokodil borsvoed,” grinnik Vincent.
Ek hoor Jan-Lourens proes. Dit was nou die simpelste one-liner wat ek nog gehoor het. Dis selfs erger as party van myne.
Vincent haal sy selfoon uit en bel iemand. Dis die eerste keer dat hy nie text nie, maar bél. Hy het seker genoeg airtime gekoop. Ek kan hoor hoe hy gedemp met een of ander meisie praat.
Iemand wat hy “kief” noem.
Gelukkig is hy nou te besig om hom aan my te steur. Hy draai later op sy maag en hou aan met chat. Hy voel met een hand na sy fags onder sy kussing.
Ek loop toilet toe en kyk vir oulaas oor my skouer om seker te maak Vincent kom nie agter my aan nie, maar hy is te besig om te foon-vry.
Ek is nou te bang om in die toilet in te gaan, want ek onthou net daardie walglike smaak van die toiletblokkies en die water in my neus. Ek is so deurmecraze soos ’n poep in ’n borrelbad dat dit my ’n goeie dertig sekondes vat om genoeg te relax om my blaas leeg te maak.
So met die staan, check ek die wildtuin deur die venster uit. Ek sien weer daardie pers blomme wat uit die bome se takke hang. Ek het die blomme ook al in Joburg gesien, maar nog nooit so dig en vol trosse nie.
Dis juis een van hulle wat my aandag trek omdat dit skielik beweeg en die ander blomme nie. Ek dag eers dis dalk apies of ander bosgoeters en ek voel weer so ’n trilling deur my gaan. Die stilte skryf cartoons in my kop.
Toe sien ek die hand. Daar staan iemand tussen die bome! Eers dink ek dis Stefan. Maar hoekom sal Stefan Ratels staan en uitcheck tussen die bome? Hy weet mos hoe die plek lyk.
Ek hoor tip-tip-tip.
Ek dink aan daai movie I still know what you did last summer. Of dalk was dit een van die Final Destination-movies met die cool, sexy chicks wat so lelik doodgaan. Daar was mos ’n scene van ’n ou en ’n meisie wat besig was met ’n lekker make-out-sessie in ’n kar. Toe hoor hulle ook tip-tip, maar hulle was te warm om om te gee.
Toe hulle weer kyk, drup die bloed teen die motor se ruit af. En daar hang ’n dooie zombie of ’n ding tussen die takke en sy bloed drup op die kar se dak. Tip-tip-tip!
Ek freak heeltemal uit.
Ek wil weer soos ’n meisie gil, maar ek klap my hand oor my mond.
Ek draai my kop skuins en luister. Dis nou stadiger.
Tip. Tip. Tip.
Soos bloed wat drup. En ek sien in my confused brein hoe die bloed stadig uit ’n oop wond in iemand se keel sypel, nes in daai funky TV-reeks Dexter. As ek ooit crazy oor ’n dude sal raak, sal dit Dexter wees. Hy is bevange. Maar die onnies en my ma sê die show is boos, ons mag nie daarna kyk nie.
Tip. Tip. Tip, kom dit nog steeds. En toe splash! Plonk! En ek weet sommer: Die bloed het al ’n plas gemaak en nou klink die druppels groter as tevore …
Ek maak my rug so hol soos wanneer my ma my kleintyd met die plathand op my boude probeer slaan het as ek stout was. Die geplonk word al hoe harder.
Plonk. Plonk. Splash.
Ek vries toe ek hoor die geplonk kom van hier reg langs my. Ek haal ’n slag diep asem soos Adele voor sy ’n hoë noot raakvat. En ek kyk om na die deur.
Dis die stortkraan wat nie mooi toegemaak is nie. Flippen zool-van-die-week Invincible Vincent is digter as ’n vrot papaja.
Ek stik amper in die soet reuk wat daar hang. Dis seker die deodorant wat hy op homself leeg gespuit het.
Ek steek my hand uit en draai die kraan behoorlik toe. Flippen hel. Vincent is dof en spiteful. Kyk hoe lyk die tweede shower! Dis net skuimbolle en sjampoe en allerhande lotions waar jy kyk. En hulle sê ék is die metrosexual!
Dis met die omdraai dat ek myself in ’n ander IK in skrik. Daar staan iemand in die deur! Ek sien sy vorm duidelik teen die maanlig. Vir ’n oomblik lyk hy vir my nes een van die dudes in die laaste Twilight Zone en ek verwag hy gaan in ’n weerwolf verander wat my gorrel gaan uitruk en dan lank en eensaam staan en huil.
Die volgende oomblik charge die dude my en lig iets op. Ek wil gil, maar my stem drop my soos ’n girl ’n ou in ’n restaurant as hy haar vra om die rekening te help betaal.
Toe is daar net ’n flits. En alles word swart.
Verder weet ek niks. Behalwe die reuk van deodorant wat swaar in my neusgate hang.
IN MY RUGSAK
Die termiet
Termiete bly in kolonies in groot termiethope of termietariums, wat in die spreektaal verkeerdelik as “miershope” beskryf word en wat jy oral in die bosveld sien. Elke termiet kom van ’n koning en koningin af, en elkeen het sy eie spesifieke werk wat hy moet doen. Hulle werk meestal in moddertonnels. Termiete vreet hout van binne af en omtrent alles wat voorkom. “Paddastoele” (fungusse)