Plesierengel. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
onthou dat sy gebewe het.
“Ja.”
Die klank van die oopskeur van die pakkie, sy gesukkel om die kondoom aan te sit en hoe dit die erotiese oomblik onderbreek het. Sy asem teen haar gesig. Sy gewig bo-op haar.
En toe die pyn. Dit was seer. Sy het geen genot uit die seks met Albert gekry nie en was bitter spyt daaroor. Het net geluister na sy vinnige asemhaling, die kreun en toe geduldig gewag dat sy liggaam stil word.
“Was dit lekker?” het hy gevra.
Haar antwoord, sag, onseker. “E … ja.”
“Skies. Ek wou nog uithou, jy weet?”
“Maak nie saak nie.”
“En jy? Het jy gekom?”
Sy het geknik en kon sien hy weet sy jok.
Hulle is kort daarna uitmekaar. Dit was asof daardie intimiteit iets tussen hulle vernietig het. En sy het die seks beslis nie geniet nie.
Die eerste man by wie sy jare later vir die eerste keer ’n mate van bevrediging gekry het, was Rodney. Dit is ook hoekom sy so lank by hom was, want sy het gevoel hy besit iets van haar wat sy nie gaan terugkry nie.
“Is jy lus vir koffie?” vra Albert.
“Miskien later. Ek … sien baie kliënte vandag.”
Hy krap ’n nommer op ’n stukkie papier en stop dit in haar hand. “As jy kafeïenonttrekking kry.”
“Dankie, Albert.” Hy druk haar hand en leun skielik oor en soen haar. Sy draai haar wang. “Lekker om jou weer te sien.” Sy maak die deur haastig oop en klim uit. “Mooi dag!” Sy weet nie eintlik wat anders om te sê nie.
Albert knipoog vir haar en beduie: Bel my. Hy trek weg.
Sy sal moet gaan stort. Haar dag is vol.
En sy wonder hoe haar lewe sou verloop het indien sy wel met Albert getrou het, soos hul ouers wou gehad het.
Sy stort, eet ’n ligte ontbyt en bestudeer dan haar afsprakeboek. Sy begin altyd daarmee op die halfuur, iets wat sy by haar mentor, Lydia Verhoef, geleer het. Haar eerste kliënt sal halfnege hier wees, ’n neurotiese vrou met ernstige selfbeeldprobleme. Erika het al daarin geslaag om haar sover te kry om met mans te begin uitgaan, maar die kliënt sien selde ’n man meer as een keer – dalk twee keer. Daarna dink sy dat mans vir haar lag of haar net wil gebruik of bewus raak van al haar tekortkominge.
Erika se oë dwaal weer na Millicent Hansen se naam om 11:30. En langs haar afsprakeboek lê Tristan Hansen se nommer, wat Aronique nog daar gelos het. Sy kyk na die nommer en wonder hoeveel vroue hom al gebel het sedert die advertensiebord soveel chaos veroorsaak het. Daar is nie iets soos swak reklame nie, besluit sy, dis gewis.
Sy wil net die papiertjie met die nommer opfrommel en weggooi, toe iets haar keer. Die nommer. ’n Maklike een om te onthou. Sou dit doelbewus wees, of het hy daardie nommer toevallig gekry? Sy onthou Aronique se oordadige beskrywings van Tristan se fisieke bates. Van sy persoonlikheid het die vrou egter niks gesê nie, en Erika wonder hoe dit moet voel om so geobjektiveer te word. Alles gaan om die uiterlike – wat in sy binneste aangaan, maak in sy geval seker nie saak nie.
Sou dit hom hinder, of maak die geld alles reg?
Hoekom is hy ’n prostituut? Sover haar kennis strek, verdien modelle groot geld vir ’n advertensie soos die een wat sy in Rosebank gesien het. En die bietjie wat sy van Tristan gesien het, dui daarop dat hy buitengewoon aantreklik is. Dit behoort dus seker nie moeilik te wees om werk te kry nie.
Waarom sou hy homself dan aan vroue verkoop?
Op ’n ingewing skakel sy haar rekenaar aan en google hom. Tristan Hansen, tik sy.
Sy naam verskyn, onderstreep in Google se bekende blou skrif. Sy klik daarop.
’n Foto van hom verskyn. Dit is ’n kop-en-skouers-foto. Ja, inderdaad, sy onthou hom. En sy moet erken hy is geweldig aantreklik. Hy het ’n skoon, oop gesig, sy kort bruinblonde hare is netjies regop gejel en hy het ’n effense glimlag. Hy lag nie heeltemal nie, nog minder het hy die selfbewuste glimlag wat narsissistiese modelle gewoonlik vir die kamera hou. Hy kyk daarna asof hy sê: Ek daag jou uit om meer oor my uit te vind. Het jy die moed?
Sy telefoonnommer staan onder een van die foto’s. Daar is geen aanduiding dat hy ’n prostituut is op die webwerf nie, asof hy nie meer hoef te adverteer nie.
Die inligting oor hom is aan die skraps kant: Tristan Hansen is op 13 Maart 1987 in Linden gebore. Sy ouers is Dieter en Millicent Hansen. Vader oorlede op 23 November 1995. Hansen was ’n kampioengimnas wat verskeie pryse en medaljes op skool gewen het. Hy was ook ’n kranige rugbyspeler wat die sport laat vaar het om hom op gimnastiek toe te spits. Hy het van jongs af aan verskeie marathonne deelgeneem.
Hy het vir twee jaar in die buiteland gewoon. Van 2010 tot 2011 was hy verbonde aan die Milford-klerewinkel in Sandton, maar nadat dit gesluit het, het hy as motorverkoopsman by Mathilda’s Emporium in Parkview begin werk. Hy het in Januarie 2013 bedank. Hy is bevriend met Lance Fourie, die bekende gimnas wat in 2012 provinsiale kleure verwerf het. Tristan Hansen is bekend as model, veral van die Jasper-onderklerereeks. Hy is ongetroud.
Tristan Hansen. Sou hy haar nog onthou?
Wanneer het vroue hom begin betaal?
Erika beweeg die wyster na die kruisie boaan sy webwerf, sit ’n oomblik ingedagte, en kies dan Microsoft Word om haar notas te bestudeer van die kliënte wat sy vandag gaan sien. Maar haar gedagtes beweeg aanhoudend terug na Tristan.
Sy skryf later sy nommer in hakies langs sy ma se naam neer en wonder of hy tog nie dalk saam met Millicent Hansen gaan opdaag nie.
“Sielkundiges het eintlik sielkundige behandeling nodig,” was sy laaste woorde aan haar. Twee weke later het hy opgeskop, ondanks die feit dat hy hoë punte behaal het.
Interessant dat sy nooit weer behoorlik aan hom gedink het nie. Maar sy het Baltus Maritz op universiteit ontmoet, ook ’n sielkundestudent. Hulle was vir drie jaar betrokke voordat hy met ’n ander meisie begin uitgaan het en hul verhouding beëindig is. Sy was nogal baie verlief op hom.
En toe, asof sy geen beheer daaroor het nie, soos met Rodney, lig sy die telefoon se hoorbuis en skakel Tristan Hansen se nommer. Haar hande bewe terwyl sy dit doen. Sy weet glad nie wat haar besiel nie. Dalk wil sy hom vra of hy haar nog onthou. Dalk wil sy hom aanmoedig om saam met sy ma te kom, dalk is sy sommer net nuuskierig, dalk wil sy …
“Hallo. Tristan Hansen.” Genugtig, maar hy het ’n mooi stem. Sy het dit nie meer mooi onthou nie.
Sy is nie in staat om te praat nie.
“Hallo?” Stilte. Erika hoor die geluid van verkeer in die agtergrond. “Moenie skaam wees nie. Praat gerus. Ek luister,” sê hy in ’n diep basstem.
Erika gooi die hoorbuis neer en spring op. Wat het haar besiel?
Sy besef dat haar nommer op sy selfoon geregistreer het en dat hy dalk sal terugbel, onder die indruk dat sy ’n voorgenome kliënt is.
Maar Tristan Hansen skakel nie terug nie.
VIER
Tristan Hansen druk sy selfoon dood. Daar was beslis iemand aan die ander kant, maar die persoon het nie gepraat nie.
Om hom is kleurvolle mure vol tekeninge en graffiti. Hy verkyk hom daaraan. Selfs al bly hy in die middestad van Johannesburg, kan hy steeds nie gewoond raak aan die kaleidoskoop van kleure en mense en beweging nie.
Op ’n muur waarby hulle nou verbyry, is vier verskillende advertensies vir matrasse, een vir MTN, ’n selfopgestelde haarkapper op die sypaadjie, ’n spaza-winkel wat ook lugtyd verkoop en wasgoed wat oor winkeltrollies gedrapeer is.
Nog een straatblok verder tot in Commissionerstraat, en hulle hou stil voor die gebou waar hy woon.
Hy