Plesierengel. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
was, niks ernstigs nie.
“Dit is mos altyd die persoon se skuld wat van agter in iemand vasgery het. Ek weet hoe’s die versekeringsmense!” Haar pa wat altyd die ergste in alles raaksien.
Daarna lui haar selfoon en sy antwoord.
“Doktor Hamilton? Rufus Rheeder hier van Die Dagblad. Het u ’n oomblik?”
Hier kom dit …
“In u professionele opinie, trek gewaagde plakkate langs die hoofpaaie bestuurders se aandag af? Veral sulke moedswillig uitlokkende plakkate? Is dit gevaarlik? Het u enige kommentaar oor die morele implikasies? Daar word na die man verwys as ’n vleispaleis met ’n heuwel fantasties. Hoe voel u oor daardie beskrywing?”
Sy gee ’n paar professionele antwoorde en weier om verder kommentaar oor haar eie situasie of siening van die plakkaat te gee.
“Die reklame-agentskap het genoem dat daar al reeds twee ligte ongelukke naby die plakkaat was. Was u daarvan bewus? Was dit nie dalk hoekom ú in mevrou Pringleton vasgery het nie?”
Dan is dit die bottelblondine se van.
“Ek was nie daarvan bewus nie. Ek was op pad na ’n kliënt. En die vrou het skielik remme aangeslaan voor my.”
“Wat my laat wonder. Waarheen gaan sielkundiges vir behandeling teen skok? Ek neem aan u ly nog aan skok?”
Na ons mentors toe, wil sy vir hom sê. Lydia Els wat haar destyds vir terapie geneem het en later professor by die departement was waar sy haar honneurs in sielkunde gedoen het. Waar sy gespesialiseer het in die behandeling van traumatiese gebeure, veral vroue wat verkrag is. Maar sy antwoord bloot: “Ek het dit verwerk. Die lewe gaan voort.”
“Sou u die plakkaat as pornografies bestempel?” kom die onverwagse vraag en Erika besef die joernalis soek sensasie.
“Hoekom? Vroue adverteer tog ook onderklere. En mens sien dikwels onderklere-advertensies vir mans?”
Die man lag. “Ja, maar in hierdie geval is daardie onderbroek … Hoe sal ek dit stel? Tot barstens toe gevul en laat niks aan die verbeelding oor nie. Dink u dit is onnodig?”
“Hoegenaamd nie.”
“Ek sien.” Sy hoor die sleutels van ’n rekenaar. “Is u getroud? Betrokke?”
“Wat het dit met die saak te doen?”
“Ek wonder sommer hoe u wederhelf of vriend oor die ongeluk voel?”
“Ek is nie op die oomblik by iemand betrokke nie. En nou moet u my werklik verskoon. Ek het werk om te doen.”
Sy skakel haar selfoon af en sit dit op die tafel langs haar neer. Dit neem haar etlike minute om te kalmeer, want sy is vies oor die man se indirekte aantygings.
Dit is binnekort etenstyd. Dalk moet sy soesji vir aandete bestel van hier naby? Maar sy besluit daarteen. Sy is nie honger nie.
’n Slaappil is al wat vanaand sal help. Nie dat sy gereeld slaappille gebruik nie, maar hierdie dag is ’n uitsondering.
Sy probeer televisie kyk, maar kan nie konsentreer nie. Sy drink uiteindelik ’n slaappil.
Dit laat haar ten minste tot net duskant dagbreek slaap, maar sy droom steeds van die inbreker van destyds. En tussenin Tristan Hansen se gesig. Hoe meer sy aan hom dink, hoe beter onthou sy die student van sowat ses, sewe jaar gelede.
Sy stap soos gewoonlik na die ysterhek wat haar kliënte gewoonlik toegang gee tot die perseel, en tel die oggendkoerant op. Sy hoop dat die storie oor die ongeluk iewers tussen bladsye agt en tien weggesteek sal wees, dalk langs ’n groot Checkers-advertensie en ’n storie oor die brandstofprys wat al weer opgaan.
Maar ’n foto van die Tristan Hansen-reklamebord pryk op die voorblad, met haar en Aronique se motors skuins voor dit. Aronique gryp haar kop dramaties vas en Erika staan in profiel.
Sielkundige en sosiale vlinder raak pad byster oor uitpeul-onderbroek!
Erika gooi die koerant in die asblik en lees nie eers wat daar geskryf is nie. Dit gaan haar nog verder ontstel.
Haar selfoon lui ’n paar keer. Vriende wat haar “welmenend” meedeel dat sy in die koerant is. Sommige giggel daaroor en ander spot: “Nie geweet jy is so sexy nie, dok!” en: “Jong, as jy dit het, moet jy dit seker wys. Wat ’n dish!”
Selfs twee kliënte verwys deur die loop van die dag ligweg spottend daarna, asof hulle dit geniet dat die aandag vir ’n verandering op haar is en nie op hulle nie.
’n Radiostasie doen ’n program oor die gevaar van plakkate langs die pad wat ongelukke veroorsaak en wil met haar praat, maar sy weier.
’n Sondagkoerant skakel haar om ’n storie te doen oor Manne met die meeste! Die stem lag: “Daardie bult op die plakkaat is glo nie ge-Photoshop nie – dis als sy eie kroonjuwele. Dink u grootte doen die ding, of is dit wat jy daarmee maak?” Sy sit die telefoon in die joernalis se oor neer.
Sy besef dat hierdie storie oor die boeg van seks gegooi word, want seks verkoop. Veral koerante. En sy is nou ’n slagoffer daarvan. Freud se teorieë oor seks en drome sal soos vorige kere in kassies by berigte in die aandkoerant aangehaal word.
Sy het daardie groot plakkaat aanvanklik nie eers raakgesien nie. En selfs al het sy dit gesien, sou dit nie haar aandag van die pad afgetrek het nie, bloot omdat sulke dinge nie vir haar belangrik is nie en sy seksbeheptheid nie kan verstaan nie.
En toe, pas nadat haar laaste kliënt om vyfuur weg is, lui haar spreekkamer se telefoon. Seker nog ’n koerant.
Of wag. Dis dalk Rodney wat uiteindelik bel!
Haar hand bewe toe sy die hoorbuis lig. “Hallo. Doktor Erika Hamilton.” Sy moet ’n ontvangsdame aanstel, al is dit net soggens. Sy kan dit tog bekostig!
“Hallo, is dit doktor Hamilton?”
Sy sug. Sy mag nie sarkasties wees nie. Dis immers wat sy gesê het!
“Dis korrek, ja.” Sy probeer haar stem beheer en dink hoe dikwels kliënte in haar spreekkamer kortasem raak wanneer hulle oor traumatiese gebeure praat, soos atlete wat aan ’n marathon deelgeneem het.
“Doktor Hamilton, ek het u hulp nodig.”
“Hoe kan ek help?” Erika neem ’n pen en slaan haar afspraakboek oop. “Is u nog daar?” vra sy na ’n ruk.
“Ja, doktor Hamilton.”
“U kan maar praat.”
“Die afspraak is, e … eintlik nie vir my nie. Ek bedoel, dit gaan nie oor my nie … ” Die stem is onseker, verskonend.
“Met wie praat ek?” probeer Erika weer.
“Millicent. Millicent Hansen.”
“E … mevrou Hansen?” vra Erika versigtig, en toe die vrou nie voortgaan nie: “Dit sou beter wees as die betrokke persoon self met my kom praat.”
“Ek dink ons het albei behandeling nodig, ek dalk meer as hy. Maar ek wil eerste kom. Ek verwys na my seun, Tristan.”
Sy reageer versigtig. “Daar is toevallig môre ’n kansellasie.” Erika bekyk die naam wat om 11:30 uitgekrap is en met ’n pyltjie na 16:30 geskuif is. “Elfuur?”
“Ja.” Die stem bly onseker. Erika kan duidelik hoor dat die vrou verder wil praat. “U sien, ek het eintlik gehoop my seun sal saamkom … maar hy weier. En nou weet die hele land hoe hy lyk. En dit nogal … só!”
Die voorbladberig – dit is hoe Millicent Hansen by haar uitgekom het. Sy bly professioneel: “Baie ouers besef eers te laat dat hulle hul eie kinders glad nie ken nie,” stel Erika haar gerus. Dis dalk dwelms, diefstal, geldwassery, vigs of ’n poging tot selfmoord. Daar is geen probleem wat sy nog nie aangespreek het nie. ’n Hoofpyn klop nou in haar agterkop.
“Doktor Hamilton.”