Dubbelspel. Wilna Adriaanse
Читать онлайн книгу.
ook maar net wat die papers sê. Dissie eintlik my plek daai nie.”
“Ek weet, maar jy ken baie mense. Iemand het dalk iets gesê.”
Hy kou ’n rukkie in stilte, skud dan sy kop. “Jy weet mos ek issie baie lief vir die Russian en sy gespuis nie. Hulle is ’n klomp mother– …”
Clive mik ’n oorveeg na hom. “Watch jou taal.”
“Wat ek meen, is dat ek maar wye draaie om hulle loop. Dis ’n scary bunch daai.”
“Dit kan nie kwaad doen om ’n bietjie met jou kontakte te praat nie. Ek is seker iemand weet iets.” Ellie staan op. “Bel my as jy iets het.”
“Ek maak so, maar kom next time alleen.” Hy koes toe Clive opstaan.
“Glo jy hom?” wil Clive weet toe hulle in die motor klim.
“Ek weet hy is baie bang vir die Russe, so ek glo hy loop ’n wye draai wat hulle betref.”
“Hy loop dalk ’n wye draai, maar dit beteken nog nie hy het niks gehoor nie. Hy het baie kontakte. Hierdie klomp wat koerante verkoop, sien en hoor baie dinge. Hulle hou hulle maar so onnosel wanneer dit hulle pas.”
“Hy is grootbek, maar hy het nog nooit vir my gelieg nie, en ek kon in die verlede nog altyd op hom staatmaak. Hy bring nie noodwendig altyd dadelik al die antwoorde nie, maar jy weet tog so tussen die brokkies kry ’n mens dikwels die hele prentjie.”
“Ja, ek weet. Ek was net nie vandag lus vir sy kak nie.”
“Ek dink nie die ou wat vir Williams werk was slim genoeg om nie details te gee nie. Die waarheid is dalk eerder dat hy nie weet nie. Hierdie ouens is te slim om vir elke voetsoldaat die volle verhaal te vertel. My ondervinding is dat hulle op ’n need-to-know basis werk.”
“Praat met my,” laat Clive hoor toe hulle al ’n paar kilometer gery het en Ellie nog nie weer iets gesê het nie. “Laat ek hoor hoe jou kop loop.”
“Al in die rondte.”
“Dan is daar natuurlik Ken Visser,” sê Clive na ’n rukkie se stilte. “Die ou met wie Gabriella Allegretti verlede jaar getroud is. Ek het al hier en daar ’n gerug gehoor dat sy pa bande het met ’n sindikaat wat jare gelede al uit Zimbabwe en Angola gewerk het. Die storie loop dat hulle kontakte in die destydse ou weermag gehad het, en dat sy pa groot konneksies in Zanu-PF het. Dalk is dit hy wat dinge roer, in die hoop hy raak van sy swaer ontslae. Dan is hy en vroulief mos die enigste erfgename. As hy vir Barkov kan kwaad maak en die vinger na boetie Enzio laat wys, raak hy dalk baie maklik van hom ontslae. Of dalk is hy en Enzio kop in een mus en is hy die balls in die operasie. Hel, dis seker moeilik om met so ’n erfenis te sit. Is kinders nie veronderstel om suksesvoller as hulle ouers te wees nie?”
Ellie kyk by die venster uit. “Hulle sê so.”
Clive sug. “In my geval was dit nie baie moeilik nie. Deur net soggens op te staan, het ek al my ou man verbygegaan.”
“Ek het lankal daarmee vrede gemaak dat ek nie eers moet probeer nie. Nou weet ek nie meer nie.” Sy laat sak haar kop teen die rugleuning, en albei raak stil.
Clive draai die radio harder. Theuns Jordaan sing: “Hoe lank praat ons nie meer nie … dis verby net voor die storm kom.”
Daarna is dit André Swiegers. “As die skemer kom, en hy vang my by jou …”
Toe Koos Kombuis se stem opklink met “Ek het ’n vriendin, ver oor die blou see …” kyk Clive na haar. “Waarsku my voor jy in trane is. Maar ek is ’n sucker vir hierdie ouens se lirieke.”
“Jy moet onthou in wie se huis ek grootgeword het. Hy het ’n baie wye musieksmaak gehad. Die enigste plek waar hy omtrent die streep getrek het, was by die backtracks.”
“Een van my girlfriends het nie van Afrikaanse musiek gehou nie. Ek dink dis waarom ek op die ou end daarvan begin hou het. Pure kinderagtige rebelsheid. Verhoudings kan darem toksies raak.”
Ellie dink aan haar ouers. Was hulle huwelik teen die einde ook toksies? Is mense se verwagtinge van die liefde en die huwelik so verskillend dat die een kan dink hy gee alles wat hy het, terwyl die ander een voel sy ly honger?
“En tog hou ons nie op soek nie. Dalk is die mens maar geprogrammeer om af te paar. Die nimmereindigende hoop dat julle twee dit sal regkry.”
Clive sug. “Van die paradys se dae af is ons eintlik maar in ons moere in.”
Hulle stop voor die kantoorblok, en stap stil langs mekaar na hulle kantoor toe.
“Ellie, kaptein Greyling het na jou gesoek,” sê Rita toe hulle instap.
“Waarom het hy nie my sel gebel nie?”
“Nee, hy is hier.”
“Wat maak hy hier?”
Rita beduie met haar kop na die kantoor in die hoek. “Hy is by brigadier.”
Ellie hang haar skouersak oor haar stoel se leuning, gaan skink ’n koppie koffie, en kom staan daarmee voor die wit bord. Sy was nog altyd goed met raaisels. Die moeilikheid is net om daardie eerste draad te kry. Daarna is dit kinderspeletjies. Sy lees weer die name. Sien hulle in haar geestesoog. Allegretti. Selfs op die swakste foto’s is hy aantreklik. Dieselfde kan ongelukkig nie van Alexei Barkov gesê word nie. Die goeie lewe sit om sy middellyf, en in sy dubbelken. Dit skrik blykbaar nie die meisies af nie. Daar is ’n voortdurende stroom wat aan sy arm gesien word.
Yuang Mang handhaaf ’n laer profiel as die res, maar so nou en dan is daar tog ’n foto van hom by die een of ander geleentheid of klub. Hy is ’n gereelde besoeker aan een van die Chinese restaurante in Seepunt.
En dan die een wat volgens haar die onvoorspelbaarste is, Nazeem Williams. Niemand weet hoe sy bloedlyne loop nie, maar hy het blykbaar in Manenberg grootgeword. Deesdae woon hy in Rondebosch-Oos. ’n Groot huis waar nugter alleen weet wie almal woon. Sy ma en van sy broers en susters woon steeds in Manenberg, maar in ’n ander huis. ’n Groter een wat hy ’n paar jaar gelede gekoop het.
Die een oor wie sy nog die minste weet is die Nigeriër, Jonathan. Wat sy wel weet, is dat hy met elke moontlike 419-scam verbind word.
Allegretti woon in ’n reusehuis in Bantrybaai, Barkov het ’n huis in Milnerton, en volgens die laaste verslae woon Mang in Nuweland.
Sy skryf weer op die bord. Clive kom sit op haar stoel agter die lessenaar en skud sy kop. “Jy en jou lyste. Wat skryf jy nou?”
“Hulle wettige besighede. Jy het my geleer when in doubt, begin by die begin.”
Hy knik. “Almal is in in- en uitvoere. Wat anders. Allegretti het ook die klub, en Williams het ’n klomp spaza-winkels in die townships.”
Sy staan effens terug van die bord af. “Ja, die begrippe in- en uitvoere is deesdae ook so wyd soos die Heer se genade.”
Hulle kyk op toe hulle harde stemme uit die kantoor in die hoek hoor.
Rita trek haar skouers op toe Ellie vir haar kyk. “Dit gaan nog heeltyd so.”
Clive kyk ook na die toe deur. “As ek vriend Greyling is, tel ek my woorde. Daai is nie ’n tannie wat jy sonder handskoene aanpak nie.”
“En as sy hoor jy noem haar ‘tannie’, trap sy jou balls onder haar stiletto’s vas,” antwoord Rita.
Al drie raak stil toe die deur oopgaan, en dan klink Albert se stem agter hulle op.
“En as julle twee so hard konsentreer?”
Ellie draai om en sien hoe brigadier Zondi hulle ’n oomblik vanuit haar kantoordeur dophou, voordat sy die deur toemaak.
Ellie kyk na Albert se gesig, maar sy gemaklike glimlag is in plek.
“Wat maak jy hier?”
“Mag ek nie vir jou kom kuier nie?” Hy vee liggies