Ballade vir ’n enkeling. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
trou en dit bokant jou bed hang. Op dié manier bly hy vir ewig jonk en mooi. Skoonheid vergaan, ounooi. Dis die mens hier binne, dit waaroor hulle net in hul intiemste oomblikke skryf, wat bly. Nie hoeveel vel hulle wys om in jou goeie boekies te kom nie.”
Haar pa is die enigste mens wat sy ken wat dit waag om so eerlik met haar te wees. En sy waardeer dit. By hom is sy ounooi. Nie die uitgewer nie.
Sy dink aan haar luukse kantoor in Morningside met sy uitsig oor die stad. Die vele vriende wat sy het, na wie mense as haar onderdane verwys. En dan die een sekretaris na die ander. Sy verkies manlike sekretarisse. Hulle is meer betroubaar en mooier om na te kyk.
En nou Jacques met hierdie mooi, jong plaasmeisie aan sy sy, met die skerp oë en die sterk persoonlikheid. Hulle is duidelik versot op mekaar en Alicia besef sy het nie ’n kans nie.
Nog nie.
Sy ry huis toe, en nadat sy deur al die sekuriteitshekke is, stap sy na haar rekenaar toe. Sy soek Lena Aucamp op die internet op en word gelei na die webwerf van die Umzombi-galery, De Beerstraat, Braamfontein. Dit moet net oorkant Daleahs Restaurant wees. Hoe kon sy dit misgekyk het?
Sy staan op, maak tee en probeer dan om tekste te lees wat op haar lessenaar lê, maar kan nie konsentreer nie. Sy sien net die man met die ligbruin hare en die skewe glimlag en die sagte oë voor haar.
Daardie aand staan sy alleen op haar luukse dupleks se balkon wat oor Saxonwold uitkyk. Sy is dol oor hierdie uitsig op die stad.
Sy beantwoord haar slimfoon geduldig, handel sake af, skakel een of twee skrywers, maar kry Jacques Rynhard steeds nie uit haar kop nie. En besluit wanneer sy in die bed klim: Jacques gaan deel word van die Francke-Uitgewery. Op háár voorwaardes. Sy sal hom tem.
Sy wil daardie hoflikheid uit hom soen, sy goedheid uit hom skok, hom hard en ongenaakbaar maak – iemand wat gaan skryf soos sý wil, wat oor húlle gaan skryf. Gedigte, kortverhale, romans, liefdesbriefies op flenters papier, vinnige foonoproepe, romantiese SMS’e. Iemand wat saam met haar na romantiese plekke sal gaan en op bootreise sal vertrek en soggens saam met haar wakker word en saam met haar gim toe gaan en die soort motor koop waarvan sy hou.
Sy trek die laken oor haar kop en probeer slaap. Maar Jacques Rynhard wil haar nie los nie.
Later gaan staan sy weer op haar balkon. Dis warm. Sy voel nat en sweterig. Kyk na die neonrivier van motorliggies op pad Hyde Park toe. Dink aan Jacques.
Sy slaap feitlik die hele Sondag om en beantwoord nie haar selfoon nie. Sy lees Jacques se kortverhale oor en oor en gaan soek op die internet na nog. Probeer ’n foto van hom kry.
Maar daar is niks.
Maandagoggend staan Alicia twee skrywers in haar kantoor te woord en handel ’n reklamevergadering in ’n japtrap af.
Sy beantwoord e-posse en soek na sy naam tussen die ander, maar daar is niks. Sy oorweeg dit ’n oomblik lank om ’n e-pos na hom te stuur, maar dan bedwing sy haarself. Sy stuur nóóit uit haar eie e-posse na mense wat van haar afhanklik is nie. Sy wag dat hulle reageer. Want op dié manier hou sy beheer oor hulle. Wys sy hulle wie’s baas.
Maar dalk gaan dit anders wees met Jacques. Want sy het skielik die begeerte om met hom te kommunikeer. Iets soos: Hoe was jou aand? Of het jy al oor my aanbod gedink?
Maar sy sal dit nooit doen nie. Sy is te trots.
’n Halfuur later kom Alicia Francke aan by Lena Aucamp se ateljee in Braamfontein, skaars ’n klipgooi van Daleahs Restaurant af, maar die ingang is in ’n systraat. Lena is besig om op haar selfoon te praat toe Alicia instap.
“Daar’s ’n partytjie by Cafe Hu en, wag hiervoor! Hulle’t drie van my skilderye gekoop.” Sy luister. “Dis ’n date. Dis mos jazz-aand.” Sy kyk op haar horlosie. “Lief jou.” Sy skakel die selfoon af en kyk dan op. “Hallo. Kan ek help?”
“Mooi skilderye,” beduie Alicia. “Gee jy om as ek rondkyk?”
“Gerus.”
“Ek is Alicia Francke.”
“Lena Aucamp.”
Nou kan sy Lena behoorlik beskou. Die meisie wat aan Jacques behoort. En Jacques aan haar.
Sy is mooi, maar op ’n natuurlike manier. Sy sal nie werk as model vir ’n voorblad nie, maar het ’n onbetwisbare hartlikheid. Die soort meisie wat mans graag aan hul ouers voorstel.
Lena Aucamp dra feitlik nie grimering nie. Sy het dit nie nodig met daardie sterk gelaatstrekke nie. Sy is ongekunsteld, met fyn sproete. Of dan ligte suggesties van sproete. En sy dra gemaklike klere, loop kaalvoet, haar sandale eenkant.
Die olieverfskilderye het ’n effens naïewe aanslag, byna kinderlik. En dis kleurvol. Getuig van liefde vir die lewe. Lena hou van natuurtonele, grasvelde, klein dorpies, maar daar is ook skilderye van Newtown wat die voorstad baie mooier laat lyk as wat dit in werklikheid is. Hoe iets geïnterpreteer word, hang af van deur wie se oë dit gesien word.
Toe gewaar Alicia die skets op die tafel. Jacques wat teen sy fiets leun. Sy moet haarself keer – loop eers kamtig daarby verby, toe draai sy terug en tel dit op.
“Interessant.” Sy probeer haar stem normaal hou.
“Dankie.”
“Hoeveel kos dit?”
“Dis nie te koop nie.”
Alicia sit dit teleurgesteld neer en kyk verder rond. Sy hou inderdaad van Lena se skilderye. Onbewustelik het Lena Aucamp ’n styl wat goed op ’n boek se omslag sal lyk. Die kleure is helder, die kwasstrepe duidelik, soms dik, en die onderwerpe mooi. Veral die treine.
“Ek sien jy hou van treine?”
“O. Dis eintlik Jacques se invloed. Hy,” sy glimlag, “is ’n vriend van my.”
Alicia kyk weer na die skets. Dit is duidelik met liefde en baie emosie geteken.
“Net ’n vriend?” spot sy.
“Ons is saam.”
Lena bloos.
“Ek hou regtig baie van jou werk, Lena.”
Lena neem die skets van Jacques en sit dit onder ander sketse asof sy bang is Alicia loop daarmee weg.
Alicia bestudeer elke skildery noukeurig. Sy sal hiermee kan werk.
Toe oorhandig sy vir Lena haar kaartjie. “Ek is ’n uitgewer. Ons is altyd op soek na nuwe illustreerders vir boekomslae. Sou jy omgee om ’n proeflopie te doen?”
“ ’n Proeflopie?”
Alicia knik kamtig onbetrokke. “Ek stuur ’n hoofstuk of wat van ’n ongepubliseerde roman en ons kyk waarmee jy te voorskyn kom?”
Lena lyk gretig en verbaas. “O, ja. Dankie. Ek sal graag wil.”
Dit was makliker om haar oor te haal as vir Jacques.
“Ek neem aan jy het ’n e-posadres?”
“Op my kaartjie wat jy het.”
“O ja, natuurlik.”
Alicia is nou nog ’n treetjie nader aan Jacques. En toe, kamtig weer neutraal: “Die vriend van jou. Hy lyk na die romantiese tipe.”
Lena glimlag. “En hoe.”
Die manier waarop Lena hom geskets het, getuig van liefde. Van ’n romantiese siening. Natuurlik is Jacques mooi. Maar soos sy hom op daardie skets geteken het, lyk hy eerder na ’n held in ’n romantiese storie. Geïdealiseer. Te goed en te mooi om waar te wees.
“Hoe het julle ontmoet?” vra Alicia terloops.
“Op skool.”
“O. ’n Skoolkys?”
Lena knik.
“Hy lyk na die vriendelike tipe.”
“Jacques