Sondebok. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
kom nie van my af nie. Dit sal ook nooit, en dit verstaan hy goed. En hy weet om weg te bly van haar. Dis wat ons ooreengekom het. Wat het hy by Crow’s gaan soek?
Adriana sug. “Ranna, jy kan nie wees wie jy is en met ’n oudpolisieman vriende wees nie. Baie van hulle se konsep van reg en verkeerd sit diep, dis nie aangeplak of aangeleer nie. Wat gebeur as hy eendag wakker word en nie meer bereid is om te vergeet dat die land se mees gesoekte reeksmoordenaar op straat rondrits nie?”
“Ek’s lankal nie meer die land se mees gesoekte reeksmoordenaar nie. Te veel kompetisie. En Jaap sal nie praat nie.”
“Hoekom nie?”
“Want hy sal nie. Ek sê mos, hy voel sleg oor wat met my pa gebeur het. Hy moes hom vroeër laat toesluit het, dan sou ek hom nie geskiet het nie.”
“En dis waarop jy jou vertroue baseer? Dat Jaap sleg voel?” Adriana leun terug in die stoel en skud haar kop ongelowig.
“Nee. Julle het my bestaan uitgevee, jy en Sarah. My dossier laat verdwyn.”
“Moenie te gerus raak nie. Dis dan wanneer dinge skeefloop. En moet nooit die polisie vertrou nie.”
Ek antwoord nie. Ek wil nie verder oor Jaap praat nie. Ek hou van hom. Ek het selfs ’n maand of wat gelede vir hom ’n hond present gegee. Hy het die geselskap nodig gehad. Dit het hom mal gemaak om heeltyd by die huis te sit met sy seer knie.
Maar hoekom by Crow’s opdaag? Dis wat ek nie verstaan nie. Is hy eensaam? Of soek hy na die mense wat hom aangerand het? As ek Adriana was, sou ek my nie oor Jaap se sin vir geregtigheid bekommer nie. Dis sy hardkoppigheid wat my gek maak. Hy het ná die aanval geloop lank voor die dokters gesê het hy sou.
“Ek sal met Jaap praat,” sê ek uiteindelik. “Maar eers later. Sê eers vir my wat hier aangaan. Wie is Naomi? Wat is hierdie plek?”
“Ons kan later daaroor gesels. Ek’s bekommerd oor Naomi. Wat as hulle haar ontvoer het?”
Ek is moeg om aan te hou wag vir reguit antwoorde. “Nee, ek wil nou weet. Of ek ry.”
“Ranna …”
“Nou.”
“Goed. Naomi is …”
Haar woorde stol. Sy kyk stip na my. Haar oë vra of sy reg gehoor het.
Sy het. Ek tel haar pistool op. Ek het ook die dowwe geluid gehoor. Asof iets omgeval het.
Ek kom orent en loop stadig, geluidloos gang toe. Adriana kom agterna, skoenloos, kombuismes in die hand.
Die eerste slaapkamer se deur staan oop, nes toe ons die eerste keer deur die huis is. Ons loop in, soek deur die kleinerige vertrek, donker agter oranje gordyne. Ek kyk na Adriana. Sy knik en gaan staan in die hoek van die kamer. Ek buk af, lig die duvet en kyk onder die enkelbed.
Niks nie.
Ek draai om na die ingeboude kaste, steeds toe. Ek kon dit netnou ook nie verstaan nie; dalk het ons die man verras voor hy die kaste kon deursoek. Ek sit my hand op die deurknop naaste aan my, kyk na Adriana. Sy beduie ek moet oopmaak.
Die wit deur swaai krakend oop. Ek tree terug, die pistool gereed. Skoene lê slordig in die onderste rak. Draftekkies. Plakkies. Skoene soos Adriana s’n, net groter.
Die tweede kas. ’n Paar stelle klere, swart meestal. Kostuumjuwele.
Derde een. Nog klere.
Ek voel hoe sweet op my gesig uitslaan en vee dit af met my mou.
Ons loop na die volgende kamer. Adriana kyk oor haar skouer, soek dan weer voor haar. Ek hoor die gesuis van asem. Vinniger en vinniger. Besef dis my eie. Dalk moes ek maar vir Alex geluister en vir Adriana nee gesê het.
Hierdie kamer lyk nes die vorige een, behalwe dat die kleurskema wit is. Selfde meubels en skilderye. Selfde ingeboude kaste.
Die eerste kasdeur staan reeds oop, soos netnou toe ons die huis deurgekyk het. Ek vee weer sweet af. Die huis voel skielik broeiend warm; dis asof ’n reusehand die lug uit die vertrekke steel. Saampers tot iets wat mens nie in jou longe kan inkry nie.
Die tweede kasdeur is toe. Ek maak dit oop.
Niks nie.
Ek sit my hand op die deurknop van die derde.
Die deur vlieg oop. ’n Figuur duik uit, spring gillend vir my keel. Gryp na die pistool en stamp dit dak toe.
Ek tol onder die momentum van die aanval, trap regs en links op soek na balans. Stamp die lyf weg en mik met die pistool.
“Nee!”
Adriana spring voor my in, vorm ’n buffer tussen die pistool en die vrou wat langs die bed geval het. Sy buk, vee yl blonde hare uit die jonger vrou se gesig en praat sag met haar.
“Toemaar, als is reg, als is reg.”
Die vrou se ligbruin oë is wyd gesper, angstig. Maskara loop in strepe teen haar wange af. Sy hou haar hande oor haar gesig terwyl sy geluidloos huil, haar lyf ineengevou onder die geweld van die emosie.
Ek maak die pistool veilig. Vryf verdwaas oor die krapmerke aan my keel.
Adriana wieg die vrou stadig heen en weer. “Dis als reg, Naomi. Als reg,” fluister sy.
AJ
1
Kolonel Ndlovu loer na my oor sy raamlose bril en skuif ’n geel lêer oor die tafel tot langs my beker. Dis die tweede filterkoffie wat ek in die raserige koffiewinkel in Brooklyn drink. Ek was vroeg – vroeër as wat ek wou wees. Vroeg lyk gretig. Dit sê ek voel dalk sleg oor die ding met Basil.
Ek ignoreer die lêer. Hoe diep in die moeilikheid is ek? Moeilikheid wat ek glad nie verdien nie.
Die kolonel druk met ’n ongeduldige vinger op die lêer. Dis duidelik hy is nie lus om sy tyd te mors nie. Ek vermoed hy is hier saam met sy familie, seker om inkopies te doen of te fliek, of wat hulle ook al gewoonlik op Saterdae doen.
Selfs die netjiese swart broek, ligte baadjie en rooi gholfhemp lyk soos ’n uniform aan die lang gryskopman. Perfek gestrykte klere. Perfekte snit. Ek sit teenoor hom in jeans en ’n swart langmou-T-hemp, my hare wat nog klam van die stort oor my skouers hang.
Ek proe aan my koffie en wag dat hy by praat kom. Ek was dalk vroeg, maar ek is beslis nie gretig nie.
Toe hy praat, is dit soos altyd: duidelik en presies.
“ ’n Ou vriend van my, ’n Amerikaner wat ek deur Interpol leer ken het, was verlede jaar hier op vakansie saam met sy vrou. Hulle het ’n draai by die Uniegebou gemaak en Jeremy het foto’s geneem. Dit was nog altyd sy stokperdjie. Film, nie digitaal nie.”
Ek gee my oor aan die nuuskierigheid en maak die lêer oop. Kyk na die naam en telefoonnommer op die boonste vel papier, skype- en e-posadres.
“Sy vrou het siek geraak en hy het vergeet om die films te laat ontwikkel. Tot twee weke gelede.” Die kolonel blaai deur die pakkie papiere tot by ’n A4-foto. “Hy het dit dadelik vir my gestuur.”
Ek kyk na die vrou wat op ’n groot oop grasperk staan, kamera in die hand, Uniegebou op die agtergrond. ’n Swart baadjie is om haar heupe gebind en daar is ’n rooi rugsak oor haar regterskouer. Lang swart krulhare roer in die wind. ’n Horde silwerarmbande hang om haar linkerarm. Sy kyk eenkant toe, sodat mens net haar profiel sien.
Sy lyk moeg en bekommerd, asof sy weke laas geslaap het. En effens bekend – die se-moer-houding meer as die gesig. Een voet vorentoe, skouers terug. Net soos op die ou, greinerige foto’s wat laas jaar nogmaals in die koerante herkou is.
Ek vryf oor die foto. “Ek dog sy’s in Indië. As dit is wie ek dink dit is.”
“Dié foto sê sy was hier toe sy in Indië moes wees – volgens haar kredietkaart.”
Die kolonel huiwer ’n oomblik, asof hy nie weet hoe om die