Sondebok. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
sal wees?”
Sy vee oor haar nek, laat rus haar hand teen haar hals. “Ek sou verkies dat jy dit doen omdat ons vriende is.”
“Vriende gesels. Hulle weet goed van mekaar. Soos die werk wat hulle doen, die verhoudings waarin hulle is, waar hulle skoolgegaan het.”
Adriana beduie om haar. “Ek besit ’n restaurant. Ek het geen lenings nie. Ek deel nie my bed met een spesifieke persoon nie. Wat wil jy nog weet?”
Ergernis stoot in my op. Ek loop verby haar, na die warmte van die kombuis en die geur van spek wat braai. Vra weer: “Wat het die man by Crow’s kom soek? Kon jy hom oorreed om te praat?”
“Nie regtig nie. Dis hoekom ek jou gebel het. Dit het iets met Naomi te make.”
“Naomi?”
“Kom, jy’s seker al honger.”
Adriana loop vooruit stoep toe. Ons gaan sit weer by die tafel.
“Naomi werk hier. Sy was die skottelgoed.”
“Hoekom sou Ruan na haar kom soek het? Wat is hy van haar? Haar eks? Broer? Koppelaar?” Ek dink vir ’n oomblik. “Wag. Jy’t gesê jy wil weet wie hom gestuur het. So hy was nie noodwendig sélf op soek na haar nie?”
“Dis wat ek wil hê jy moet uitvind. En gebruik tog maar vir Sarah. Doen bietjie moeite, dit sal haar besig hou.”
Ek wil vra oor Sarah, maar Zenani kom nadergeloop met ’n skinkbord met my ontbyt en nog ’n koppie koffie. Sy sit dit voor my neer en verdwyn met afgemete voetval.
Ek vat ’n sluk van die vars koffie. “Hoekom vra jy nie vir Naomi wie hy was nie?”
“Nie ek nie. Ons.” Sy glimlag. “Ons gaan dit definitief doen, maar dit beteken nie ons sal die waarheid hoor nie. Dit sal die veiligste wees om by die huis met haar te gesels, ek sal vir jou die adres gee. Probeer so halfdrie se kant. Ek sal jou daar kry. Ek moet eers regmaak vir vanaand se gaste. Die kombuis is ’n gemors, om nie eers te praat van die koeëlgat in die muur nie.”
“Koeëlgat?”
“Het jy gedink ek het oorreageer met die messe?”
“Nee … Goed.”
Ek tel ’n reep spek met my vurk op. “Sal jy okay wees? Wat as Ruan se vriende hier opdaag?”
Adriana trek weer haar skouers regop, glimlag, heelwat koeler hierdie keer.
“Moet jou nie oor my bekommer nie. Ruan is nie die eerste gas wat hier opdaag sonder om te klop nie.”
5
“Hallo?” praat ek oor die interkom.
Die lug wat by die bakkievenster inwaai, gee my hoendervleis. Wolke hang laag oor Pretoria soos die koue intrek, nes die weervoorspelling oor die radio belowe het.
Sarah se rose lyk pragtig teen die grou lug. Hulle staan heuphoogte – groot rooi Ingrid Bergmans. Dalk Black Madonnas, ek is nooit seker nie. Die grasperk is perfek. Groen en vars gesny, die rande simmetries afgespit. Nie een van die ander woonstelblokke in Pretoria-Wes het so ’n mooi tuin nie.
Woonstelblok is dalk die verkeerde woord. Sarah bly alleen in die drieverdiepinggebou genaamd Akasia – die naam staan in groot swart letters op die buitemuur geskryf. Sedert haar tronkvonnis vir kuberbedrog het sy ’n obsessie oor ruimte.
Ek druk weer die interkom. “Hallooo!” sing ek. Wat maak Alex en Sarah daar bo dat hulle nie hoor nie?
Uiteindelik waarsku ’n elektroniese klikgeluid dat die swaar staalhek gaan oopskuif.
Ek ry verby die roosbome en in by die hek wat na die kelderverdieping lei. Ek parkeer die bakkie weg van Sarah se versameling blink motors en motorfietse.
Die hysbak na haar woonstel wag reeds. Die deure na die tweede vloer gaan oop en spoeg my in Sarah se sitkamer uit.
Alex staan en wag. Hy soen my vlugtig, fluister by my oor: “Pas op.”
“Vir wat? Wie?”
“Sarah.”
Hy soen my weer. Staan weg toe die rooikop uit haar kamer kom. Sy gaan sit by een van die ry rekenaars aan die oorkant van die vertrek. Links van haar bied groot vensters ’n uitsig oor die middestad met sy jakarandas.
“Hallo.” Ek sit my rugsak langs die bank neer.
“Haai.” Sarah kyk nie eers na my nie.
“Wel, hallo, Ranna. Ek het jou lanklaas gesien! Hoe gaan dit?” terg ek haar.
Die hacker se maniere was nog altyd sleg, maar ek verdien darem ’n bietjie aandag. Ek het haar nogal gemis.
Alex beduie met sy oë ek moet stilbly. “Kom, ek’s reg. Ons kan ry.”
Hy tel sy beursie en foon van die koffietafel op, skootrekenaar onder die arm.
“Wat gaan aan? Waar’s Megabyte?” onthou ek skielik van Sarah se twee dobermanns.
“Kom.” Alex gryp my aan die arm en trek my in die hysbak se rigting. “Kom ons ry.”
Ek wikkel my los. Adriana het ook allerhande vae dinge oor haar susterskind kwytgeraak. Ek loop na Sarah toe, gaan sit langs haar. “Wat’s fout?”
Alex sug en sak op die swart rusbank neer. Strek sy bene voor hom uit.
“As jy wil koffie hê, moet jy gaan koop. Ek het niks in die huis nie.” Sarah se oë bly op die skerm voor haar, haar vingers besig op die toetse. “En moenie te veel praat nie. Ek het werk om te doen.”
“Ek wil nie koffie hê nie. Wat gaan aan?”
Sy hou aan tik.
Hoekom is dit so moeilik om met hierdie familie se vroue te praat? Adriana wil niks oor haar verlede sê nie en Sarah voel kamstig niks.
“Ek het jou hulp nodig,” gryp ek na die enigste vashouplek wat ek kan sien. “Adriana het jou hulp nodig. Onthou jy haar? Jou ma se halfsuster?”
Die leerbank kraak toe Alex opstaan en naderkom. “Wat wil sy hê?”
“Nie veel nie … Wel, ’n man het laas nag met ’n pistool by Crow’s ingestorm. Maar almal is okay, moenie worry nie. Adriana wil weet wie dit is en hoekom hy daar is.”
“Was. Hy’s seker al weg?” Alex, die ewige joernalis, snap vinnig die betekenis van my woorde.
Ek sug. “Was. Is. Wat ook al.”
Sarah lag sinies en hou op tik. “Watse fokop was daar nou weer?”
Ek leun terug in my stoel en bekyk die vrou voor my. Klein, fyn en beneuk. Sy dra ’n geskeurde kamoefleerbroek en ’n stywe pienk T-hemp. Gesig waarmee sy op Vogue se voorblad kan pryk ten spyte van ses of meer Cokes per dag. Ses silwerringe in haar regteroor, een vir elke lid van haar gesin. Drie broers, een suster, ma en pa. Dis alles steeds dieselfde, maar tog is iets …
Wag ’n bietjie, dís wat dit is. Dis nie die teenwoordigheid van iets nie, eerder die afwesigheid daarvan.
“Regtig, Sarah. Moet jy dit nóú doen? Ek en Adriana het jou hulp dringend nodig.”
Sy ignoreer my, begin weer op die rekenaar tik.
“Haar pa is in die hospitaal,” verduidelik Alex uiteindelik. “Sy emfiseem is sleg. Dis ernstig.” Hy sê die laaste woord stadig, versigtig. “Sy’t hom belowe sy sal ophou.”
So dís wat fout is.
Ek kyk woordeloos na haar. Vyf-en-twintig is jonk om dalk jou pa te verloor, veral as hy jou held is. Jou beste vriend al vandat jy kan onthou. Hy het jou nog nie sien trou nie, nog nie sy kleinkinders op sy skouers getel nie.
Nie dat ek sal weet nie. Myne was ’n miserabele man wat ek op elf geskiet het omdat hy my ma geslaan en my ongebore boetie doodgeskop het.