Sondebok. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
Ek sit my silwerarmbande een vir een aan. Soek my stewels. Vee die krulle agtertoe, maar dit val weer oor my skouer. Ek moet nog gewoond raak aan die korter haarstyl wat my vorige beeld moet uitwis. Nes die donkerblonde kleur.
Alex kom staan voor my, sit sy hand op my arm. Vee met sy duim oor my pols, sag en stadig. “Ranna, dit was een nag. ’n Fout.”
“Fout? Nou voel ek amper jammer vir Jenny.”
“Goed.” Hy heroorweeg sy antwoord. “Sy was nie ’n fout nie. Ek wou, want jy het weggehardloop.”
Ek draai weg en gaan sit op die bed. Begin my stewels aantrek. “Ek het nie weggehardloop nie. Ek moes, want … Los dit.”
Hy kom sit langs my. “Ons kan gesels wanneer ons terug is.”
“Óns? Dis Adriana wat gebel het. Hoe sê jy altyd? Dáái vrou. Jy hoef nie betrokke te raak nie. Nie weer nie.”
“Dis moeilikheid soek om nou Johannesburg toe te neuk.”
“Al amptelike rekords van my wat nog bestaan, is ’n internasionale dossier, vol spekulasie, waarna min mense ooit kyk. En dalk ’n paar ou, swak foto’s hier en daar in koerantargiewe. Tom se moorddossier is weg, die ondersoekbeampte het selfmoord gepleeg, en dis amper twee jaar later.”
“Dit maak dit nie veilig nie.”
“Daar is niks veiligs aan die lewe nie. Dit eindig altyd in trane. Altans, dis wat ek hoor.”
“Is dit wragtig jou dag vir bullshit-antwoorde?” Hy draai my gesig sodat ek na hom moet kyk. “Voor jy op jou wit perd spring, dink net vir ’n oomblik daaraan dat jy nee kan sê.”
“Nie regtig nie. Ek is diep in die skuld by Adriana. As dit nie vir haar was nie, was ek nie vanaand hier nie. Waar dink jy is daai dossier heen? Al die bewysstukke? Hoekom kan jy hier sit en met my raas?”
“En as sy aanhou vra? As een keer nie genoeg is nie?”
“Ek sal nee sê as sy weer vra. Maar ek dink nie sy sal nie.”
“Ek dink nie jy ken haar goed genoeg om dit te kan sê nie.”
“Hoe weet jy?”
Hy kyk stip na my. “Is jy verveeld?”
Ek hou op sukkel met die regterstewel se veters. “Wat bedoel jy?”
“Is die stories wat ons doen nie opwindend genoeg nie?”
“Vanmiddag het ons met ’n onwettige immigrant op soek na ’n Suid-Afrikaanse paspoort gepraat, ná ons ’n amptenaar van binnelandse sake en ’n sjebeeneienaar omgekoop het om te sê waar ons hom in die hande kan kry. Ons bly tussen duisende mense wat oor die grens stroom terug Zimbabwe toe, terwyl ander die kans gebruik om in te kom. Dink jy ek is verveeld?”
Ek wil opstaan, maar hy vang my hand en hou my terug.
Hy wag tot ek vir hom kyk voor hy vra: “Regtig?”
“Regtig.” Ek hou my hand op. “Sweer.”
3
Toe ons by die huis uitstap, herken Alex die maer figuur by die hek onmiddellik. Moet die nuwe, nagemaakte Nikes wees. Vyfhonderd rand koop nie regtes nie.
“Hier kom moeilikheid,” sê hy oor sy skouer. Hy sluit die bakkie oop, gooi sy sportsak agter die sitplek in en hou sy hand uit vir my tas. Ek gee dit vir hom, maar hou die rugsak met my kamera by my.
Hakeem sê nie ’n woord nie. Staan net op die sypaadjie in sy dun wit T-hemp met sy arms om sy lyf geslaan teen die byt van die vroegoggendlug.
“Hoe het jy ons in die hande gekry?” vra ek vir hom deur die swart traliehek.
Hy trek net sy skouers op.
Alex maak die Ranger se deur vir my oop, wag dat ek inklim. Ek wil nie.
“Ons neem nie stories huis toe nie, Ranna.”
Hakeem moet sien dinge is nie besig om in sy guns te swaai nie.
“Ek wil Johannesburg toe,” sê hy vinnig. Hy druk sy lyf teen die hek, sy hande om die staalstawe gevou. Sy oë skiet van Alex na my. “Asseblief.”
“Het jy ons gevolg?” vra ek.
“Julle ry stadig. En meeste mense ry wit bakkies, met vier deure. Julle s’n is nuut en dis blou. En die nommerplaat sê GP, nie L nie.”
Alex het die bakkie gekies, ek die kleur. Ek kyk na hom. “My skuld.”
“Maar hoekom dink ek ons al twee gaan daarvoor betaal?” Daar is ’n sweem van ’n glimlag om sy mond.
Ek draai terug na Hakeem. “Kom. Ons sal jou vat.” Ek maak die hek oop met die afstandbeheer aan die huissleutels.
Hy duik deur die opening toe dit net-net groot genoeg is. “Dankie. Dankie.”
Ek maak die bakkie se seil aan die een kant los. Hy spring op en skuif tot teen die agterruit. Laat sak sy kop op sy arms asof hy wil slaap. Asof hy nie vir Alex wil kans gee om nee te sê nie.
Ek grawe in my rugsak en haal die Jungle Oats-stafie uit wat ek altyd daarin bêre. “Hier.” Ek tik Hakeem teen die skouer.
Hy neem dit, maak dit oop en hap vinnig. Alex hou nog steeds die deur vir my oop en ek klim in. Hoor hoe hy met Hakeem praat op pad na die bestuurderskant.
“Wat het jy vir hom gesê?” vra ek toe hy inklim.
“Dat hy moet teruggaan huis toe. Dat hier niks is vir hom nie, dat mense vir hom gelieg het. En dat ons hom by sy ambassade in Pretoria sal aflaai. Dalk kan hulle hom help.”
“Jy weet hy gaan nie vir jou luister nie.”
“Niemand luister vir my nie.” Weer die effense glimlag. “Maar ek hou aan hoop dit sal eendag verander.”
Musina se hitte volg ons suid, maar verdwyn duskant die Stormvoëlafrit op die N1. Die lug word donker en dreigend, maar gelukkig vir Hakeem bly die reën weg. Ek sit die radio sagter terwyl Alex deur die laatoggendverkeer vleg. Ons luister al heelpad Kersmusiek, en dit raak swaar om die soet vrolikheid te sluk.
“Jy hoef nie saam te kom nie,” probeer ek weer. “Adriana het mý hulp gevra. Dalk wil sy nie hê jy moet betrokke raak nie.”
Hy gaan links verby ’n vragmotor, swaar gelaai met kratte bier. “Probeer jy van my ontslae raak?”
“Ja.” Hy’t mos gesê ek moet ophou met die bullshit-antwoorde.
Ek vee deur sy bruin hare wat al weer in sy nek krul, al sny ek dit elke paar weke. Dat hy steeds hier is, héél is … Wie weet wat Adriana wil hê? Ek kan nie weer dat my lewe Alex s’n aansteek soos toe daai mal man hom weke lank gyselaar gehou het oor my pa se sondes nie.
Hy sug. “Ek vertrou nie vir Adriana nie.”
“Ek weet. Maar ek sê mos: ek is hier omdat sy dit moontlik gemaak het. En jy haal nog asem omdat sy my – óns – gehelp het.” Ek sit my hand op sy been. “Laat ek eers alleen gaan en hoor wat sy wil hê.”
“En dan wat?”
“Dan kom vertel ek jou alles.”
“Jy weet sy gaan jou vra om iets onwettigs te doen.” Sy hande klem om die stuur, laat los. Beduie geïrriteerd na my. “Ek dog ons is klaar met hierdie dinge, Ranna. Ons gaan nooit loskom as ons aanhou terugkarring na waar ons vandaan kom nie.”
Ek kyk na die afdraaiborde wat verbyvlieg. Lynnwood, Atterbury … Is dit móóntlik om los te kom? Om net eenvoudig van die verlede te vergeet?
“Ek’s seker dis niks ernstigs nie.”
“Adriana is moeilikheid. Jy’s moeilikheid. Dis ’n plofbare kombinasie.”
“Ek sal niks doms aanvang nie.”
Hy