Sondebok. Irma Venter
Читать онлайн книгу.
ek is uit oefening uit.” Sy sit die teepot neer en staan geruisloos op. “Dalk is dit beter as ek jou wys wat fout is.”
Ons loop deur die kombuis waar Zenani staan en tamaties sny met gladde, geoefende hale. Sy stop toe sy ons sien en knik woordeloos vir Adriana.
Adriana loop oor die wit teëls na ’n staaldeur en maak dit oop. Kil wit lug dwarrel verby ons en verdamp onder die kombuis se warm buisligte. Die yskas is so groot soos ’n kleinerige slaapkamer, met rakke tot teen die dak, volgepak met vars kos en vleis.
Op die kaal sementvloer sit ’n man met ’n swart kuif op ’n houtstoel, die uitdrukking op sy gesig verbaas, asof hy onkant betrap is. Moet iets te doen hê met die twee messe in sy lyf.
Hy lyk soos talle ander mans wat ek al ontmoet het, in donker stegies wat na urine en sigarette ruik. Ouens wat opstaan vir werk as dit donker word. Wat ingange oppas, geld insamel en straf uitdeel. Onder andere.
Ek hoor die horlosie in die kombuis tik terwyl ek na hom staar. Nog ’n lyk. Het ek nie al genoeg lyke in my lewe gesien nie? Wanneer raak dit te veel? Wanneer raak mens dit gewoond?
Ek sluk die naarheid weg wat in my keel opslaan soos suur melk. Draai na Adriana wat agter my staan, haar hande saamgevou asof sy geduldig wag.
“Wie is hy?”
“Sy beursie sê sy naam is Ruan Delport, maar dis nie die belangrike vraag nie. Wat ek wil weet, is hoekom hy hier is … was. Wie hom gestuur het. Dis wat ek wil hê jy moet uitvind.”
Ten minste is die ongemaklike wals nou verby. “Net dit? Inligting? Dis al wat jy wil hê?”
“Net dit. Sarah kan jou help, as sy wil. Hopelik het sy tyd om dit te doen. Dit gaan bietjie dol met haar op die oomblik.”
Klink redelik. Niks onwettigs nie. Geen rede om Alex te bel nie. Behalwe natuurlik vir een belangrike punt.
“Ek neem aan jy het nie die polisie gebel nie.”
“Korrek.”
Ek vra nie eers hoekom nie. Demmit. Alex het geweet wat hy doen toe hy daai belofte uit my getrek het.
“Wat gaan jy met die lyk maak? Ek gaan … kan jou nie daarmee help nie.”
“Ons sal dit hanteer.”
“Ons?”
“Zenani en ek.”
Ek dink weer aan Zenani met die mes in die hand. Wonder of ek ooit weer by Crow’s wil eet.
“Hoekom ek, Adriana? Ek is seker daar’s ’n honderd mense wat jou kan help. Wie se arms jy kan draai of breek om te help.”
“Draai ek joune nie hard genoeg nie?”
“Ek weet ek is een van hulle, ja, maar …”
“Ek weet jy sal versigtig en diskreet wees. Jy móét wees. En ek vertrou jou meer as wat ek hulle vertrou. Jy het ’n sekere moraliteit aan jou.”
Die lag kom uit voor ek dit kan keer. “Sê dit bietjie vir Alex as jy hom weer sien, asseblief.”
Ek sit my rugsak by die deur neer, loop tot by Ruan Delport en hurk om sy gesig beter te sien. Dis ’n groot stuk man as jy so klein soos Adriana is. Ek kyk oor my skouer na haar. “Is jy okay?”
Sy antwoord nie.
Ek kom regop. “Kan jy regtig nie eers so ’n eenvoudige vraag antwoord nie? Hy was duidelik nie hier om resepte uit te ruil nie.”
Sy trek haar skouers terug, so asof sy skielik onthou om regop te staan. Hou haar hande voor haar uit, beduie na haar lyf. “Niks skort nie. Kyk, geen bloed nie.”
“Ek verwys nie noodwendig na bloed nie.”
“Daar’s niks fout nie. Dankie vir jou besorgdheid.”
Haar kalm beleefdheid krap aan my. “Wat het die man hier gesoek, Adriana? Hy moes tog iets gesê het voor jy …” Ek wys na sy skouer. “Dit lyk asof julle gesels het.”
Gesels is die verkeerde woord. Die mes lê anders in die skouerwond as toe dit die weefsel binnegedring het. So asof iemand dit gedraai het. Ek wil nie dink hoekom dit my nie verbaas nie. Hoekom niks wat hierdie vrou nog ooit gedoen het my verbaas nie.
Ek ignoreer die stem wat sê ek moet loop. Nou dadelik. Vergeet van gunste en skuldbeloftes.
Dalk kan Adriana gedagtes lees. Sy kom die yskas binne en kom staan tussen my en die deur. “Ons het gesels, ja.”
Ek laat gly my blik oor Ruan Delport se lyf. Lig uiteindelik die swart baadjie se soom tussen my middel- en wysvinger. “Het hy iets in sy sakke gehad?”
“ ’n Foon. Vierhonderd rand. Toiletpapier wat lyk asof hy dit vir sy neus gebruik het.”
“En sy beursie?”
“Net die geld en ’n handvol kaarte.”
“Sal jy dit asseblief hierheen bring? En ek neem aan hy het ’n wapen gehad.”
Sy draai om en loop uit, kom na ’n paar minute terug. Sy sit ’n pistool, beursie, slimfoon, opgefrommelde toiletpapier en kougom links van my op die vloer neer. Die toiletpapier is vol rooi vlekke; dit lyk asof hy iewers ’n bloedneus gekry het. Die kougom is ’n alledaagse handelsnaam wat jy enige plek kan koop. Ek herken die pistool. Dis ’n Astra A-80. Selfde wapen as waarmee ek leer skiet het. Die selfoon is stukkend, sy skerm ingeduik en dood. Ek haal dit uitmekaar. Simkaart is weg.
Ek kyk na Adriana. Sy skud haar kop. Sy het dit nie uitgehaal nie.
Ek vra vir ’n plastieksak en sit die foon, beursie en pistool daarin. Trek ’n paar van die man se hare uit sy kop, vou dit toe in kougompapier en sit dit ook in die sak. Ons sal dalk aan DNS moet dink en ek is nie lus vir ’n bloederige stuk toiletpapier nie.
Ek haal my foon uit my rugsak.
“Wat maak jy?” Adriana vra nie, sy waarsku.
“Ek gaan foto’s neem. Dan gaan ek vir Sarah vra om seker te maak hy is wie sy beursie sê hy is. Alex sal ook kan help.”
“Alex?”
“Minder help en meer oppas,” erken ek. Ek gaan vir Alex moet vertel wat aangaan. “Mý oppas. Hy het goeie kontakte by ’n paar nagklubs in die stad. Ruan lyk asof hy deure opgepas het.”
“Is dit ’n goeie idee om Alex te betrek?”
“Dit sal dinge makliker maak.”
“Jy verstaan dat niemand van hierdie man mag weet nie. Dat jy daardie foto’s so gou as moontlik moet uitvee. Dat Alex moet stilbly. Dat jy nie met die polisie moet praat nie,” tel sy op haar vingers af.
“Ek sal mos nie polisie toe gaan nie.” Ek lag droog. “Ek kán nie, en soos jy sê, dis nog ’n rede hoekom ek hier is. Moet jou nie bekommer nie, Alex sal niks sê nie.”
“Julle het baklei. Was dit oor my?”
Soms verpes ek hierdie vrou se wakker oë en ore. Sy naam wás seker ’n bietjie bitter in my mond.
“Dit was nie regtig baklei nie.”
“Laat ek raai: hy wou nie hê jy moes Johannesburg toe kom nie.”
“Al hierdie vrae,” probeer ek haar speletjie speel.
“So, julle het oor iets anders ook baklei.” Sy leun met ’n glimlag teen die deur, blykbaar gereed om te wag totdat ek antwoord.
“Hy wil nie met my trou nie.”
“Wil jý trou?”
“Natuurlik nie.”
“Wat krap jou dan so om?”
Ek kies my antwoord versigtig. “Ons verskil oor jou motiewe. Die aard van jou besigheid. Die verhouding tussen my en jou.”
Ek begin foto’s neem. Maak notas