Witwatersrand. Wilbur Smith
Читать онлайн книгу.
rus.”
“Nou goed, as jy so sê.”
Hulle bly ’n hele ruk stil en dan: “Ek wens darem jy het dit nie gedoen nie, Sean.”
“Dit sal nie help om te wens nie. Ou Neusgate is behoorlik opgeneuk en al wat ons nou kan doen, is om te prakseer wat ons vir Pa gaan vertel.”
“Hy’t my geslaan,” sê Garrick. “Hy kon my verongeluk het.”
“Ja,” stem Sean regverdig saam. “En hy’t my ook geslaan.”
Hulle dink ’n rukkie na.
“Miskien moet ons maar wegloop,” stel Garrick voor.
“Sommer so sonder om Pa daarvan te sê?” Dit pla Sean nogal.
“Ja, ons kan matroos gaan word of so iets.”
“Jy sal seesiek word, jy word dan siek op die trein.”
Weer dink hulle hard oor die probleem. Dan kyk Sean na Garrick en Garrick na Sean, en asof hulle vooraf ooreengekom het, staan hulle regop en vat weer die pad Theuniskraal toe.
Ada is voor die huis in die tuin doenig. Sy het ’n breërandstrooihoed op haar kop om die son uit haar gesig te hou en oor die een arm dra sy ’n mandjie blomme. Sy is so besig met haar blomme dat sy nie die twee seuns sien voor hulle halfpad oor die grasperk is nie. Toe sy hulle sien, bly sy botstil staan. Sy moet haarself staal, probeer om haar emosies onder beheer te kry. Uit ondervinding weet sy dat sy die ergste van haar twee stiefseuns moet verwag en dat sy dankbaar moet wees wanneer dit nie die ergste is nie.
Hulle loop al stadiger hoe nader hulle aan haar kom. Uiteindelik steek hulle albei vas soos twee opwenmannetjies wat afgeloop het.
“Hallo,” sê Ada.
“Middag, Ma,” antwoord hulle tegelyk.
Garrick vroetel in sy sak, haal ’n sakdoek uit en snuit sy neus. Sean staar in die lug na die spits Hollandse gewel van die opstal asof hy dit nog nooit voorheen gesien het nie.
“En toe?” Ada se stem bly kalm.
“Mnr. Clark het gesê ons moet huis toe kom,” kondig Garrick aan.
“Hoekom?” Ada voel sy gaan nie lank kalm bly nie.
“E … e …” Garrick kyk na Sean, maar hy gee nog altyd sy volle aandag aan die gewel.
“E … e … Ma sien, Sean het hom teen die kop geslaan totdat hy neergeslaan het. Ek het niks gedoen nie.”
Ada kreun saggies. “Ag, nee!” Sy haal diep asem. “Nou goed. Begin heel voor en vertel die hele storie.”
Hulle vertel stuk-stuk en om die beurt. Dis ’n deurmekaarspul van woorde en elke af en toe val hulle mekaar in die rede en argumenteer oor die kleiner besonderhede. Toe hulle klaar is, sê Ada: “Julle moet maar na jul kamer gaan. Julle pa werk vandag in die kampe hier by die huis en hy sal nou-nou kom eet. Ek sal probeer om hom so ’n bietjie voor te berei.”
Die kamer voel vir hulle soos ’n dodesel.
“Hoeveel dink jy sal hy ons gee?” vra Garrick.
“Hy sal ons seker deurloop totdat hy moeg is, dan sal hy rus en ons nog gee,” antwoord Sean.
Hulle hoor hoe Waite se perd die werf binnetrippel. Hy sê iets aan die staljong en lag hard. Die kombuisdeur klap en dan is daar ’n halfminuut lank ’n gespanne stilte voor Waite eensklaps iets bulder. Garrick wip soos hy skrik.
Die volgende tien minute kan hulle hoor hoe Ada en Waite in die kombuis praat: dis sy gedreun en haar kalmerende gemurmel. Dan klink Ada se voetstappe in die gang af tot by hulle deur. Sy kom binne.
“Julle pa wil julle sien, hy’s in sy werkkamer.”
Waite staan voor die kaggel. Sy baard is vaal van die stof en hy frons so geweldig dat sy voorkop vol diep vore lê soos ’n geploegde land.
“Kom binne!” bulder hy toe Sean klop. Hulle stap agter mekaar in en gaan staan voor hom. Waite slaan met sy karwats teen sy been en die stof warrel op uit sy broek.
“Kom hier,” sê hy aan Garrick en hy vat ’n hand vol van die seun se hare. Hy draai Garrick se gesig op en kyk na die kneusplek op sy voorkop.
“Hmm!” sê hy. Hy los Garrick se hare en dit bly soos ’n graspol regop staan. Hy gooi die karwats op die stinkhoutlessenaar neer.
“Kom hier,” dis Sean se beurt. “Hou jou hande dat ek kan sien. Nee, met die palms na onder!” Daar is verskeie stukkende plekkies op albei hande en een kneukel lyk dik en opgeswel.
“Hmm,” sê hy weer. Hy draai hom om na die rakkie langs die kaggel, haal ’n pyp daaruit en stop dit uit die tabakkruik.
“Julle is twee vervlakste gekke,” sê hy, “maar ek sal dit waag en julle op vyf sjielings die week begin. Gaan eet nou, daar’s werk vanmiddag.”
Hulle kyk hom ’n oomblik ongelowig aan en draai dan om deur toe.
“Sean.” Sean steek vas; hy het geweet dis te goed om waar te wees. “Waar het jy hom geslaan?”
“Oral, Pa. Oral waar ek kon bykom.”
“Dit help niks nie,” sê Waite. “Jy moet mik na die kant van sy kop, hier.” Hy tik met sy pypsteel teen die punt van sy kakebeen. “En jy moet jou vuiste styf toehou anders breek jy elke been in jou hand voor jy baie ouer is.”
“Ja, Pa.”
Hy maak die deur saggies agter hom toe en vir die eerste keer glimlag Waite. Hy trek ’n vuurhoutjie, hou die vlammetjie oor sy pyp en toe dit lekker brand, blaas hy dik rook uit.
“Hel, ek wens ek kon dit gesien het. Daardie pennelekkertjie sal dit nie weer waag om met my seun te lol nie.”
12
Nou het Sean ’n baan waarop hy kan hardloop. Hy is gebore om te hardloop en Waite Courtney het hom uit die stal gelei waar hy die hele tyd op die stang staan en byt het. Hy het hom die teuels gegee. En Sean het gehardloop, hy het met vreugde gehardloop, met al sy krag, sonder om hom te steur aan die prys of die afstand.
Wanneer hy soggens nog voor dagbreek saam met sy pa en Garrick in die kombuis staan en koffie drink, die hande bak gemaak om die hitte van die beker, voel hy hoe die opwinding vir die dag wat voorlê in hom bewe.
“Sean, vat jy vir Zama en N’Duti en gaan kyk dat daar geen afgedwaaldes daar onder in die ruigtes langs die rivier is nie.”
“Ek sal net een jong saamneem, Pa. Pa sal N’Duti by die dipgat nodig hê.”
“Nou goed. Maar probeer om teen die middag terug te wees by die dippery. Ons moet vandag goed ’n duisend deurkry.”
Sean sluk die laaste paar monde vol koffie en knoop sy baadjie vas. “Nou ja, dan maak ek maar aanstaltes,” sê hy.
’n Staljong hou sy perd vir hom reg by die agterdeur. Sean laat sy geweer in die skede gly en spring in die saal sonder om aan die stiebeuel te raak. Hy tel sy hand op, glimlag vir Waite, swaai die perd om en ry oor die werf. Dis nog donker en koud. Waite hou hom uit die kombuisdeur dop.
So vervlaks selfversekerd, dink Waite. En tog is dit die seun wat hy gehoop het hy sou hê en hy voel trots.
“Wat moet ek doen, Pa?” vra Garrick hier langs hom.
“Laat ek sien. Daar’s nog daardie klompie siek verse hier onder in die kamp …” Waite steek vas. “Nee, wag, kom jy liewer saam met my, Garry.”
Vroeg soggens, wanneer die son nog ’n soort kunsbeligting op die aarde gooi, goudkleurig en dartelend en die skadu’s lank en swart lê, werk Sean. Oor die middag, wanneer die son wit bak en die hitte hom laat sweet, werk hy. En in die reën, wanneer die mis grys en klam om hom dwarrel. In die kort skemer werk hy. En donkeraand kom hy by die huis. Maar hy geniet elke oomblik daarvan.
Hy