Grenslose liefde. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
Ons moet die pos egter adverteer en bewys lewer dat ons nie ’n geskikte kandidaat kon kry nie, voordat ons dit vir jou of iemand anders kan aanbied. Mense uit Suid-Afrika is darem gesog, want hulle is bekend as harde werkers. Ek het gesien hoe hard jy kan werk, daar in Suid-Afrika.”
Het hy dit regtig gesien? Het hy opgelet wat sy doen? dink Carly in verwondering. Hy was dan self so besig. Of sê hy dit net om haar te laat goed voel en dan bied hy tog nie vir haar ’n pos aan nie?
“Ek sal enige toetse of eksamens skryf wat vereis word,” verseker sy die twee gesigte.
Hulle kyk vlugtig na mekaar, en weer na haar.
“Ons het reeds ’n Employer Sponsorship Licence om buitelandse werkers in diens te kan neem,” sê hy. “Ons moet dit hê om geskoolde werkers met spesifieke vaardighede aan te stel wat ’n tydelike leemte vul. So ’n werknemer kan tot drie jaar in die VK bly en vir ons werk. Eers daarna kan die werknemer om permanente verblyf aansoek doen.”
“Goed, dis nou die basiese vereistes om die land binne te kom en hier te werk,” sê dokter Fraser saaklik, die frons steeds tussen haar blonde wenkbroue. “Ek het die CV gelees wat jy aan dokter Mackenzie gestuur het, maar vertel my asseblief self van jou vorige werkondervinding.”
Carly vertel van haar werk vir Dokters Sonder Grense en brei uit oor haar studies. Die twee gesigte konsentreer op haar en luister aandagtig. Sy kyk meer na dokter Fraser as na dokter Mackenzie, want selfs oor Skype is dit onthutsend om in sy blou oë te kyk. Haar hart wil eenvoudig nie normaal klop nie. Sy hoop hulle kom dit nie agter nie.
Toe sy klaar is, is daar ’n kort stilte.
“Ons oorweeg jou aansoek, maar soos jy weet, is daar heelwat vereistes en ’n paar hekkies om oor te spring,” sê dokter Mackenzie met ’n toemondglimlag. “Ons sal jou laat weet. Dankie vir jou tyd, juffrou O’Neill.”
“Ja, dankie, ons sal jou van ons besluit in kennis stel.” Dokter Fraser glimlag steeds nie.
Carly glimlag en probeer om nie onseker te lyk nie. “Dankie. Ek hou styf duim vas.”
Hulle groet almal, en die Skype-sessie skakel aan hulle kant af. Carly kom agter dat haar handpalms klam en haar rug stokstyf is. Sy draai haar kop heen en weer om haar skouers te laat ontspan. Maak haar hande oop en toe. Sy het geen idee of haar aansoek gaan slaag nie. Colin Mackenzie is wel vriendelik, maar sy vennoot lyk veeleisend, puntenerig en nie juis tegemoetkomend nie.
Hulle het darem ’n ander Suid-Afrikaanse verpleegster aangestel. As hulle dit een keer kon doen, waarom nie ’n tweede keer nie?
Dalk hou daardie dokter Fraser nie van wat sy sien nie. Sy het bykans negatief geklink, terwyl dokter Mackenzie neutraal was.
Sjoe, nou moet sy in spanning vir die uitkoms van die onderhoud wag. Om vir daardie man te gaan werk, is ’n droom wat sy net kan bid bewaarheid sal word.
3
Carly sleep haar groot tas deur die skare mense wat saamdrom in die aankomsaal in die lughawe van Inverness. Na al die hekkies waaroor sy moes spring om hier te kan wees, is sy uiteindelik in Skotland, land van mistigheid, berge en koue grys see, van Hoogland-clans wat teen mekaar oorlog gevoer het, wat doedelsakmusiek speel en steeds kilts dra. Dit was nog altyd vir haar so ’n romantiese land.
Dit is die land van Colin Mackenzie, die Skotse laird. Sy kan nie wag om hom weer te sien nie. Die afgelope maande het vreeslik lank gevoel nadat hy haar per e-pos laat weet het dat hulle haar ’n pos as verpleegster aanbied. Daardie dag het sy amper van blydskap bollemakiesie in haar meenthuis geslaan. Maar toe kom al die administrasie van aansoeke doen, permitte reël, haar vertrek reël, vriende en familie groet. Alles was tog die moeite werd, want hier is sy nou uiteindelik. Sy sien geweldig uit na die avontuur wat voorlê.
Colin Mackenzie het gesê ’n drywer sal haar kom ontmoet, maar sy sien niemand met ’n kennisgewing nie. Sy staan en wag. Kyk na die vreemde mense wat mekaar groet, lag, soen en omhels.
Uiteindelik kom ’n fris jong man met wortelrooi hare in tweedklere aangeloop. Hy kyk rond asof hy na iemand soek. Sy blik talm op haar.
Hy kom nader. “Miss Carly O’Neill?”
“Yes, I’m Carly O’Neill.”
Hy steek sy hand na haar uit. “Goeiedag. Ek is Duncan Urqhart, die algemene bestuurder van Strahan. Welkom in Skotland.” Sy Skotse aksent is swaarder as Colin Mackenzie s’n, wat sag op die oor geval het. Dié man se r’e rol soos die geroffel van tromme.
“Dankie.” Sy gee hom die hand.
Hy neem haar tas by haar en loop so vinnig dat sy moet draf om by te hou. Hulle vleg deur die skare tot by ’n parkeerterrein waar hy haar na ’n nuwe Land Rover neem. Op die deur sien sy die logo: Strahan Castle. Hy laat haar voor by die passasierskant inklim en laai haar tas agter in. Hy klim in en trek met ’n vaart weg. Vleg behendig deur swaar verkeer.
“So, wat kan jy my van Strahan en sy mense vertel?” vra sy, net om te gesels.
Hy grinnik. “Wat wil jy weet?”
“Ag, alles. Ek het dit op die internet bekyk, maar jy het seker daar grootgeword?”
“Ja, ek het, maar nie in die kasteel nie. Ons woon in ’n kothuis op die landgoed. My pa het die landgoed voor my bestuur. Hy het getrou met Agnes, Barbara Mackenzie se suster, maar is nou oorlede. Barbara is die hertog se ma. So, Colin Mackenzie, die hertog, en ek is neefs. My ma, Agnes, en Barbara is van die Urqharts van Cromarty.”
“Op die internet lyk die kasteel baie indrukwekkend.”
“Strahan was nog altyd die grootste van die Mackenzies se kastele. Colin … dokter Mackenzie … het nie verwag om dit te erf nie, maar die vorige erfgenaam het kinderloos gesterf. Colin se pa was al dood en toe is hy die volgende in rang.” Hy kyk vlugtig na haar. “Hy vertel my dat hy jou in Suid-Afrika leer ken het, ’n aantal jare gelede.”
“Ja, toe ons albei vir Dokters Sonder Grense gewerk het. Is hy sedertdien getroud?”
Duncan Urqhart grinnik spottend vir haar, en sy voel onmiddellik so verleë dat ’n gloed by haar nek opkruip.
“O, nee, hy is nog nie getroud nie, maar ons weet almal hy gaan met sy vennoot, dokter Fraser, trou. Hulle het ontmoet toe hulle aan die universiteit van Edinburg gespesialiseer het.”
Teleurstelling spoel in ’n koue golf deur Carly. Wat het jy dan verwag, berispe sy haarself. Hoe kan so ’n man nie ’n vrou in sy lewe hê nie? Nogtans sal dit opwindend wees om vir hom te werk.
“Strahan is ’n besige plek, want ons het ’n groot boerdery en die kliniek is ook daar,” vertel Duncan Urqhart. “Ons het toeriste nog tot verlede jaar toegelaat om dit te kom besoek, maar nie nou meer nie. Dis nou ’n gestig vir malles, soos baie van die mense in die omgewing dit noem, maar moenie waag om dit voor dokter Mackenzie te sê nie. Hy sal jou kop afbyt.”
Carly frons. “Dis nie ’n gestig vir malles nie. Dis ’n plek waar traumapasiënte en mense met sekere steurings behandel word.”
“Goed, daar is nie ouens in gekussingde selle nie, maar jy sal verbaas wees om te sien watter afwykings daar wel is. Een ou het met erge bomskok uit Afganistan gekom en daar is ’n rock-ster wat ’n algehele junkie is. Maar … jy sal hulle wel leer ken. Jy gaan mos met hulle werk.”
Carly kyk na die landskap waardeur hulle ry. Buite Inverness word dit groen en mooi, met berge in die agtergrond.
“Wat wil jy nog weet?” verbreek Duncan die stilte. “Ek kan jou iets van die Mackenzies vertel. Hulle was nog altyd ’n veglustige lot.”
“Vertel,” sê sy, want sy is uiters nuuskierig oor alles wat met Colin Mackenzie te doen het.
Duncan kyk vlugtig na haar. “Weet jy van die Slag van Culloden?”
“Ja, dis waar die Skotte teen die Engelse verloor het toe hulle aan die kant van Bonnie Prince Charlie Stuart