Die dood van 'n goeie vrou. Chris Karsten
Читать онлайн книгу.
oor. Die vel is gebreek, net ligte bloeding. Sy’t ’n hou gekry, maar ek twyfel of dit noodlottig was, of selfs konkussie kon veroorsaak het. Miskien net bietjie duiseligheid.”
Ella loer na die glasbak. Geen skerp kante nie, maar swaar. Miskien kry Forensies van haar hare en bloed aan die bak.
Dok het nou sy handpalms weerskante om haar ore, asof hy nie wil hê sy moet hoor wat oor haar gesê word nie.
“Nek het reeds verstyf,” sê hy dan.
Ella weet die proses van rigor mortis begin altyd bo.
“Het sy oorringe aan, Dok? Miskien ’n hangertjie?”
“Nee, g’n juwele nie.” Hy lig die hare weg. “Net die serp, baie styf. Lyk na verwurging, maar ek los dit vir die outopsie. Wat sê dit vir jou?”
“Dit verklaar die donker livor mortis, sy’s met haar eie serp verwurg. Ons weet dus hoe sy dood is, en ons het die moordwapen.”
“Jy maak vinnige afleidings, warrant. En jy weet ek werk met feite, nie afleidings nie. Weet jy dit, of weet jy dit nie?”
“Ek weet dit, Dok.”
Sy hande is by die vlerke doenig. “Pleks van bene het háár vlerke rame van draad wat met kunsvere bedek is. Die draad gee veerkrag en keer dat die vlerke platval. Dis deel van die illusie van sulke kostuumvlerke, moet lyk of dit wil oopgaan vir vlug.”
“Het sy en haar nagtelike gas konsert gehou, sommer so in haar nagkabaai?”
“Dit lyk my ek gaan –”
“A, warrant Neser!” bars dit skielik agter hulle uit. “Herken jou amper nie. Watse onheil beplan jy en Dok so skelm?”
Sy swaai om. “Kolonel, jy bekruip mens.”
Hy is te laat vir ’n Tyvek-pak, in ou jeans en kakiehemp, albei met blou verf besmeer, ook blou spatsels aan ’n wang, sy kake kouend, ongetwyfeld aan ’n Nicorette-kougom in sy ewigdurende stryd om op te hou rook. Hy het darem lateks-handskoene aan.
“Ella, hoor ek jou gevierde leier?” vra Dok sonder opkyk. “Uiteindelik besluit om ons te kom vergas met sy teenwoordigheid.”
“Sy’t vlerke!” sê die kolonel verbaas. “Wat beteken dit?”
“Goeie vraag,” brom Dok en kry sukkelend die leerbelt om die polse los. “Goed, nou eers die vlerke afkry voor ons haar van die voetstoel kan afhaal.”
Hy klik eers die een, dan die ander skouerband los en probeer die vlerke loswikkel.
Ella sak op haar hurke langs die voetbankie. “Wag, dis ook om haar middel vas. Lig haar effe op.”
Dok en die kolonel lig en sy vroetel tot sy die knip onder die maag kry, klik dit los en kom orent. Hulle lig die vlerke op en een van Jimmy se manne vat dit om te laat prosesseer.
“Goed,” sê Dok, “nou kan ons haar afkry. Jimmy, jy en Silas spog mos graag met julle spiere, julle vat by die skouers, ek en Ella by die bene. Ons draai haar om, op haar rug op die mat.”
Hulle lê haar neer, Dok vee die hare uit haar gesig en Ella gryp na haar mond, ’n onwillekeurige gebaar, soos ook die rukking in haar maag.
“Blienkieng hel …” grom die kolonel, nie gewoonlik geneig tot sterk taal nie.
Die res kyk in stilte toe, die twee fotograwe reeds met hulle kameras op die gesig ingezoem. Veral op die seskantige geel koppe van die lang duimspykers wat in elke oog ingedruk is, haar wange blink van drooggeworde glasvog wat uit haar oë gelek het voor sy kop onderstebo oor die voetstoel gedrapeer is.
5
Ella sukkel om die vrolike, aantreklike Clara Heyns van die foto’s te versoen met die verrinneweerde gesig op die mat. Behalwe vir die twee indicator pins in haar oë het haar aanvaller haar nie uiterlik geskend nie; die rinnewasie is te wyte aan die sterwensproses self. Dié is nooit mooi nie. Haar oë is omraam deur perserige, dun vliese en ’n droë bloederigheid, asof sy trane gehuil het. En dit lyk kompleet of die duimspykers bedoel was om haar oë in hulle kasse op plek te hou terwyl sy verwurg is. Haar gesig is opgeswel en Ella merk dieselfde donker purper vel van versamelde suurstofarme bloed as aan haar hande en voete. Van die drukking aan haar nek is ook haar ore en neusgate gekoek met droë bloed. Oor haar lippe is ’n strook kleefband wat by een mondhoek opkrul waar ’n kors bloed en vomeersel gevorm het. Die serp is so styf vasgetrek dat dit skerp onder haar ken in die sagte vel van haar keel inkerf.
“Gee my tas en stoel daar, seblief … Hei, Ella!”
Sy skrik op van die groteske gesig, kyk na dok Koster.
“My tas en stoel.” Dan sagter: “Is jy oukei?”
Sy knik, vertrou nie haar stem nie, maar het ’n behoefte om te weet of Clara Heyns gely het, dis vir haar skielik belangrik.
Sy waag dit hees: “Dok, daardie duimspykers … was dit voor sy dood is, of is dit eers nadoods ingedruk?”
“Net die outopsie sal met sekerheid kan sê.”
Die antwoord sal ook baie verklaar van haar moordenaar se sieklike gees. Iemand wat duimspykers in sy slagoffer se oë indruk terwyl sy nog lewe, teenoor iemand wat dit doen nadat sy al dood is. Daar’s ’n groot verskil.
“Hierdie kneusings aan haar boarms lyk na vingermerke,” sê Dok.
“Sy’t teruggeveg,” sê Ella, asof trots op Clara Heyns se dapperheid. “Haar aanvaller het haar probeer beteuel, en toe hy dit nie kan regkry nie, het hy haar met daardie swaar glasbak geslaan. Tyd van dood, as jy moet skat, Dok? Ek weet jy bespiegel nie, maar help my, gee my ’n idee.”
“Ná middernag. Ek dink die outopsie sal dit bevestig.” Die japon het oopgeval. “Broekie lyk versteur, maar kan van die worsteling ook wees. Of erger,” sê hy. “En sy’t ’n frokkie aan.”
Hy druk op die dye, maag, bors om lykstyfheid te toets.
“Kamisool,” sê Ella.
“Ja, dis die naam. Jy kan dit later by haar man bevestig, maar miskien is dit mevrou Heyns se slaapdrag, broekie en kamisool.” Hy vou die japon kuis oor haar toe, kyk om stoep toe vir sy twee wagtende, stilswyende lykhuisdieners. “Bind die sakkies om haar hande en vat haar weg.” En aan Ella: “Kom Maandagoggend nege-uur vir die outopsie. Ek doen intussen die SAECK-toets.”
Dis wat sy nou boonop vrees, die uitslag van die Sexual Assault Examination Crime Kit. Aan watse verskriklike ánder dinge is die arme Clara Heyns alles laas nag onderwerp?
Sy voel die kolonel se groot hand aan haar elmboog. “Gaan skep ’n slag vars lug. En trek sommer daai bloemen oorpak uit, ek vrek van die hitte vir jou part.”
Op die stoep pluk sy die mus van haar kop af, kam haar vingers deur natterige kort hare, trek die pak uit en smyt dit op die patiotafel.
“Ons is klaar met haar kantoor,” sê Jimmy. “Over to you.”
“Oukei, dankie.” Sy stap van die stoep af, haar T-hemp klam van die sweet, en gaan staan by die visdam na die koi en kyk, haar gedagtes hinkend tussen Clara Heyns en Lou Pepler. Maar eintlik wil sy nie nou aan een van hulle dink nie. Moet haar kop eers leegmaak en afstof en uitvee en lug gee voor sy hulle weer kalm en ordelik kan toelaat om terug te kom.
Sy word weer bewus van kolonel Sauls langs haar. “Enige idees?”
Sy skud haar kop. Vir idees is sy ook nog nie reg nie, te veel los flardes sonder verbande en verklarings, soos … en sy spreek dit hardop uit om die geldigheid te probeer toets: “Adam Jonker sê die skuifdeur was op ’n skreef oop. Die aanvaller kon daar ingekom het. Maar hoe het hy oor die hoë muur om die erf ingekom?”
“Dalk gevlieg, soos sy en die dooie mynah daar op die stoep.”
Sy wonder of dit ’n poging tot ’n grappie is om die somberheid te probeer verlig.
“Sersant