Vloek. Rudie van Rensburg
Читать онлайн книгу.
nie weet nie, is dat die baas reeds sy plaasvervanger aangestel het. “Ons tweede in bevel het ’n vertroueling in Gaboen wat kan oorneem as sektorhoof,” het die baas gesê.
“En as hy ook vraatsig raak?” het Richter gevra.
Die baas het gegrinnik. “Hy sal dit nie waag nie, want hy wéét wat ek met vrate doen. En die tweede in bevel sal hom goed dophou.”
Anders as met die eerste twee sektorhoofde, wil die baas by wees as Richter van hierdie een ontslae raak. Wat vreemd is, want die baas stel homself nie graag bloot aan risiko nie.
Richter glimlag. Nie dat daar werklik enige risiko is nie. Wanneer die baas persoonlik by ’n operasie betrokke is, is sy tydsberekening en voorsorgmaatreëls onberispelik – en meesterlik, soos met die meeste dinge wat hy aanpak. Die hotel is vir alle praktiese doeleindes lamgelê met die groot Duitse toergroep wat hier inbespreek is. Daar heers chaos in die voorportaal, sodat die baas ongemerk hierheen sal kan kom.
Soms staan Richter verstom oor die baas se skerp brein. Neem nou maar die situasie met die sektorhoofde. Hoe uitgeslape was hy nie om dieselfde finansiële raadgewer vir al ses van hulle aan te beveel nie? Op dié manier kon hy hulle gelyktydig en sonder moeite monitor. En omdat die sektorhoofde, met die uitsondering van een, nie van mekaar se bestaan geweet het nie, het hulle nooit onraad geruik nie.
Maar daar was iets wat die baas nooit kon voorsien het nie: die lekkasie van die sektorhoofde se bankinligting aan die intelligensiedienste van sekere lande. Dit het sy weldeurdagte plan om die gesteelde geld oor ’n tydperk uit hulle te wurg heeltemal omvergegooi.
Richter skud sy kop. Volgens die baas se berekeninge het die sektorhoofde tussen vyftien en twintig persent te veel geld in hul bankrekenings gehad, wat daarop dui dat hulle die moedermaatskappy deur die jare erg besteel het. Hulle het selfs die finansiële raadgewer ’n rat voor die oë gedraai. Die tweede in bevel was die enigste een wat lankal vermoed het wat aangaan.
Een van die baas se betroubaarste bronne het hom van die lekkasie laat weet en hom gemaan om vinnig op te tree. Maar die baas was bereid om die geld af te skryf. Dis veel belangriker dat geen spoor ooit na hom mag lei nie.
Want dis die baas se leuse: Bly gesigloos én naamloos. Hy sê gereeld dis sy enigste behoud in hierdie skemerwêreld waarin hy opereer.
“S’il vous plaît!” pleit die swetende man op die stoel.
Richter ignoreer hom. Hy wens die baas wil kom sodat hulle die takie kan afhandel.
Dan is drie van die sektorhoofde gebêre. Nog drie om te gaan.
Nommer vier en vyf sal hulle ook Kaapstad toe laat kom. Die sesde een vlieg nie. Richter sal vir hom in Europa moet gaan kuier.
’n Ligte klop laat hom uit sy stoel opstaan. Hy stap hinkend deur toe, kyk deur die loergaatjie en maak dan oop.
Die baas kom in. Sy pet is laag oor sy oë getrek, ’n wolserp verberg die onderkant van sy gesig. Sy skraal gestalte lyk heelwat forser in die dik jas. Nes Richter het hy handskoene aan.
Die baas haal sy pet en serp af en gooi dit op die bed neer. Dan draai hy na die sektorhoof.
Dié se pleitkreet kry ’n ondertoon van histerie. “Ne me faites pas cela! Je vous ai bien servi!”
Richter se Frans is verroes, maar hy verstaan die bedoeling. “Wees my genadig! Ek het jou nog altyd goed gedien!”
Die baas skud sy kop stadig. Daar is net ’n sweem van ’n grynslag op sy bleek gesig. Hy trek sy vingers vlugtig deur sy grys hare en leun vorentoe, sy gesig enkele sentimeters van die sektorhoof s’n. Dan praat hy sag, amper fluisterend, in sy perfekte Frans.
Richter kan nie alles hoor nie, maar die sektorhoof se reaksie wys dis ’n verdoemende boodskap. Sy liggaam rittel in die stoel, sy oë staan stokstyf.
Toe die baas stilbly, begin die man weer pleit. Sy angstige krete kom rukkerig deur sy neus. Hy belowe die baas groot geld, kan Richter uit die koorsige gebabbel aflei.
“Dis te laat, Prince,” sê die baas bars op Frans.
Hy wys Richter moet oorneem. Gaan sit met gevoude arms en uitgestrekte bene op die stoel oorkant die sektorhoof, soos ’n belangstellende toeskouer.
Richter haal die 500 ml-koeldrankbottel uit sy drasak. Hy skud die inhoud goed voor hy die prop afskroef.
“’n Melkdrankie om jou keel mee nat te maak, Prince,” fluister die baas met sy skor stem.
Die klank daarvan laat ’n rilling langs Richter se rug af gly. Hy stap na die man en beduie hy moet sy mond oopmaak.
Die sektorhoof klem sy kake op mekaar, lippe saamgepers, sy oë wyd van vrees.
Richter boor die middelvinger en duim van sy linkerhand diep in die man se wange in, forseer sy kake oop terwyl hy die ken boontoe druk. Hy sit die bek van die bottel in sy mond en lig dit op.
Die man het geen ander keuse as om te sluk nie. Sy adamsappel beweeg ritmies op en af. Hy verstik roggelend en wit strepe loop by sy neusgate uit, maar Richter dwing hom om klaar te drink.
Toe die bottel leeg is, gooi Richter dit op die vloer. Hy hou sy gehandskoende hand oor die man se mond terwyl hy sy kop verder agteroor druk. Netnou kots die bliksem alles uit.
Ná ongeveer ’n kwartier begin die man reageer op die drankie. Aanvanklik net spiertrekkings in sy ooglede en wange, maar dan ruk konvulsies deur sy liggaam. Oplaas bene wat wriemel en styf skop.
Die baas hou alles met ’n fyn glimlag dop.
Richter hou die man se kop agteroor tot sy liggaam verslap. ’n Laaste konvulsie rimpel liggies deur sy lyf. Eers toe die oë glasig na die plafon staar, los hy die sektorhoof se kop.
3
Donderdag 21 Junie 2018 – Kaapstad
Sarah verstyf toe hy die lig aan sy kant van die bed aansit. Sy weet instinktief wat nou gaan kom en begin diep asemhaal om die indruk te skep dat sy vas slaap.
Maar dit help nie.
Hy skuif nader aan haar, sy warm asem blasend in haar nek.
Sy hand glip onder haar T-hemp in en beweeg stadig van haar maag af boontoe. Hy streel liggies oor haar regterbors, begin die tepel tussen sy vingers rol, druk sy lyf styf teen hare terwyl hy aan haar oorlel knibbel.
Sy gryp sy arm met albei hande vas en pluk dit onder haar T-hemp uit. Kyk na die muurhorlosie.
“Shit, Dewald, dis halfvier in die bleddie oggend,” sê sy vies.
“Wat’s fout met halfvier?”
Sy sit regop, swaai haar bene oor die kant van die bed.
Hy gryp haar pols vas en probeer haar weer plat trek, maar sy ruk haar arm los.
“Ek’s nie in die mood nie, man!”
“Jy’s nooit meer in die mood nie, Sarah. Al vir maande lank.”
Sy stem is gelykmatig, soos gewoonlik. Sy staan op sonder om na hom te kyk, stap badkamer toe en sit die lig aan.
In die spieël beskou sy haarself, trek die rek agter haar kop af en skud haar hare los. Haar wange lyk hol. Sy druk-druk daaraan.
Sy draai om toe sy die beweging agter haar in die spieël sien. Dewald staan in die deur, besig om sy kamerjas aan te trek.
Dan kom hy skoorvoetend nader en sit sy hand op haar skouer. “Jammer ek’t jou so vroeg wakker gemaak. Ek was selfsugtig.”
Sy mondhoeke is afgerem. Met die wegstap mompel hy dat hy nog baie vraestelle het om te merk.
Sarah voel soos ’n hond. Dewald kry dit altyd reg met daai jammergathouding van hom. Hy het dit tot ’n fyn kuns ontwikkel om die martelaar in hulle verhouding te speel. Pleks dat hy op haar skree, haar iets viesliks toesnou of haar ’n snotklap gee.
Dan het sy ’n rede om hom te