Skadukant. Rika Cloete
Читать онлайн книгу.
on>
RIKA CLOETE
SKADUKANT
KWELA BOEKE
vir Klaas – met dank en liefde
VOORAF
Haar voete is mooi, maar effens geswel. Die pienk lak aan haar toonnaels skree teen die wasbleekheid van haar vel en ’n fyn rosie, kunstig getatoeëer, pryk op haar regterenkel.
Liam kyk hoe golfies teen haar hakke aanklots voordat dit in wit skuim oor die grinterige sand uitrol. Sy het sagte voetsole, daar is nie ’n enkele barsie te sien nie. Sy het haarself altyd goed versorg.
Die gety is aan die inkom, die oggendson hoër. Haar kaal liggaam roer in die skommeling van die water, word dan weer stil.
Hy volg die lyne van haar bene met sy oë. Maar net tot by haar knieë. Verder kan hy nie kyk nie. Nie nou nie.
Ná ’n oomblik dwing hy homself om op haar hande te fokus. Die vingers is ontspanne, plek-plek nerfaf. Are loop in fyn strepies oor die bokante waar hy al so dikwels gestreel het. Haar arms is wyd aan weerskante van haar uitgestrek. Soos iemand wat besig was om ’n sandwaaier te teken en toe skielik net opgehou het.
Sy oë wil-wil na haar borste beweeg, maar hy draai eerder sy blik na haar gesig toe. Dit is half weggedraai en haar oë is gesluit. Asof sy slaap. Haar lippe is blou, diepblou. En die effense wipneus lyk nou skerp. Glibberige donkergroen en swart wiere het in haar hare vasgekoek. ’n Paar klein skulpies en sandkorrels nestel in haar oor. Hy kan die lelike pers streep oor haar keel net-net tussen die haarslierte uitmaak.
’n Dooie meermin.
Hy oorreed homself om tog na haar borste te kyk. Die tepels moet afgesny wees, die areolas lyk versnipper. Oral op die geronde, sagte vlees is daar duidelike merke; miskien bytmerke, hy kan nie seker wees nie.
Sy maag maak ’n draai. Hy kan dit nie keer nie en moet eenkant toe staan om hom oor te gee aan die naarheid.
Toe kyk hy weer, want ook dit kan hy nie keer nie. Hy moet sién.
Haar buik is netjies in die dwarste oopgesny en uitmekaargetrek. Gestolde vet pêrel in galsterige kraletjies óm die vernielde ingewande en waar haar baarmoeder moet wees, is daar ’n gat. Daar waar die kind nie lank gelede nie nog knus en veilig was. Hulle kind. Nou is daar niks – niks behalwe die goue verf in en om die wond nie. Duisende sterretjies vasgevang in donker bloed.
Hy haal diep asem, word weer naar.
Toe voel hy in sy sweetpakbroek se sak vir sy foon om die polisie se noodnommer te skakel.
HOOFSTUK 1
“Hier is die berig,” sê Liam en tik met sy vinger op die voorblad.
Deirdre weet hy verwag ’n onmiddellike reaksie, ’n erkenning dat sy hom gehoor het. Dat wat hy nou vir haar wys, belangrik is.
Sy laat rek egter moedswillig die stilte. Laat die koerant soos ’n stille beskuldiging tussen hulle op die ontbyttafel lê.
Toe trek sy dit uiteindelik nader. In dik swart hoofletters staan daar: Moord op Murraybaai.
Haar oë spring heen en weer oor die kort beriggie en sy neem skaars die woorde in. Wat veel eerder haar aandag wil trek, is die kleurfoto van die vrou op linkerhand. Maar sy weier om daarna te kyk, wíl dit nie sien nie. Sy wil nie nou met daardie beeld gekonfronteer word nie, al is dit reg voor haar.
Dit voel asof tyd stilstaan, asof sy in ’n onbekende sfeer dryf waarin dit ál moeiliker raak om asem te haal. Asof haar longe soos ballonne geswel het en dreig om by haar ribbekas uit te beur. Soos donderweer eggo haar hartklop in haar ore. Maar ten spyte daarvan voel sy lig, soos ’n voël in vlug. Net so vry ook.
Deirdre forseer haarself om te fokus, om na die foto te kyk.
Sy eien die effens skewe voortand wat altyd in ’n breë glimlag gewys het en die bruin kykers wat eintlik te groot was vir die delikate elfie-gesig. Dan die hoë wangbene en asblonde hare wat wars om die vrou se kop staan. En laastens die geblomde rokkie wat in ’n taamlik wilde tuin oor die jong lyf span.
Hanna in gelukkiger dae. Toe sy nog geleef het.
Deirdre kyk op na Liam, maar hy sê nie ’n woord nie. Sy lees die berig ’n tweede keer, dié slag meer sorgvuldig.
Murraybaai – Die erg geskende lyk van Hanna Loubser (22) is vroeg gisteroggend op die Murraybaaise strand naby Hermanus deur ’n drawwer ontdek. Haar man, Riaan, het aan ons verslaggewer bevestig dat sy ongeveer vyftien weke swanger was toe die moord gepleeg is.
Niemand is nog in verband met die misdaad in hegtenis geneem nie en die publiek word dringend versoek om met insp. Tienie Engelbrecht van Hermanus se SAPD-tak in verbinding te tree met enige inligting wat moontlik van hulp kan wees.
Sy konsentreer vir ’n oomblik op die vetgedrukte nommer wat volg en skuif dan die koerant van haar af weg.
Toe Liam gister die nuus gebring het, wou sy dit nie glo nie. Die skok was net te groot. Soos ’n stommerik het sy oor en oor gevra of hy seker was dis wel Hanna se lyk wat verlate en vermink op die strand gelê het. Asof hy sy eie sekretaresse nie sou herken nie – die vrou wat al die afgelope vier jaar vir hom werk, wat elke oggend en middag gedienstig sy tee aandra. Maar meer nog, asof hy sy minnares se liggaam nie bo ’n duisend ander vroue s’n sou uitken nie. Sy kon sy ontsteltenis sien, het geskrik toe hy sy kop soos ’n kind in haar skoot druk en aan die huil raak. Tog was daar steeds iets onwerkliks aan.
Hier is die bevestiging nou, swart op wit.
Hanna is dood. Vermoor.
Nee, protesteer Deirdre se brein weer, dit is heeltemal onmoontlik. Hanna was veels te jonk om te sterf. Sy was ’n blote kind!
Vanselfsprekend het sy Hanna én Liam op ’n gereelde basis doodgewens. Sy het geweet van die affair, al het Liam gedink sy is salig onbewus daarvan. Watter vrou wat haar man liefhet en dié intense pyn en teleurstelling ervaar, sou nie sulke gedagtes hê nie? Watter normale mens wat vir ’n jonger model ingeruil word, sal nie só ’n emosionele reaksie hê nie? Maar nie dít nie. So iets het sy Hanna nooit toegewens nie.
Sy voel Liam se afwagting aan. Hy wil hê sy moet iets sê, die onhoudbare stilte verbreek. Maar wat? Moet sy simpatie betuig? Hom vertroos? Die verwyte uitskree wat sy al so lank opkrop? Sy weet nie wat om te sê of doen nie, maar sy moet probeer, sy kan nie soos ’n strooipop hier bly sit nie.
Die probleem is dat die woorde aanhou om in haar keel vas te steek. Elke moontlike klank voel na doringdraad wat sy moet afsluk om te keer dat dit haar tong aan flarde skeur, en dan gebeur dit uiteindelik tog maar met haar binnegoed. Weer en weer.
Oplaas kry sy haar stembande om te gehoorsaam.
“Ek weet regtig nie wat om te sê nie, Liam. Behalwe dat ek verskriklik jammer is oor wat met Hanna gebeur het.” Selfs vir haar eie ore klink sy bot. “En vir jou. Ek is jammer vir jou ook,” voeg sy by, maar wonder dadelik daaroor.
Is sy werklik jammer vir hom? Vir hierdie man wat haar gevoelens so vertrap het?
“Dis presies wat jy gister gesê het, ja. Jammer. Net jammer. Wat beteken ‘jammer’? ’n Jong, onskuldige vrou is vermoor. Iemand wat ons albei goed geken het. Hemel, Deirdre. Jy sit daar soos ’n koue vis. Wat van my? Wanneer gaan jy ’n slag uitreik na my toe? Jy kon dit nie eens oor jou hart kry om aan my te raak toe ek gister by jou kom huil het nie. Verstaan jy nie hoe erg dit vir my was om op haar verminkte lyk af te kom nie?” Liam slaan hard met sy vuis op die tafelblad en spring op. “Jy het ys in jou are. ’n Hart van klip. Jy is meer dood as Hanna, Deirdre!”
“Hoe kan jy so wreed wees?” Die kwaad binne haar bars los. “Ek weet van julle, Liam.”
“Weet wat?”
“Ek weet van die,” sy spoeg die woord uit, “verhouding.”
Sy oë rek. Die skok op sy gesig gee haar ’n oomblik lank genoegdoening, laat haar op die stelling voortbou.
“Jy