Skadukant. Rika Cloete
Читать онлайн книгу.
dit kan enigeen wees,” sê Tertia en dink na. “Wag. Laat ek by die obvious kandidate begin. Sy sekretaresse. Daai jong girl. Wat is haar naam nou weer? Hanlie? Hester?”
“Hanna. Hanna Loubser.”
“Maar hoekom herinner dit my nou aan iets? Is dit dan nie … Ek is seker dis …”
“Dis die vrou wat onlangs hier vermoor is.” Deirdre verswyg die feit dat Liam op die lyk afgekom het. “Dit was oral in die nuus.”
“Praat van poetic justice!” roep Tertia uit en Deirdre wil ondanks alles lag kry toe sy haar hand vinnig oor haar mond druk soos ’n stout kind wat iets onvanpas in grootmensgeselskap gesê het. “Sjoe … ja, dis maar ’n nare besigheid, hoor,” probeer Tertia dan haar faux pas regmaak. “Sollie hier by die garage vertel my sy seun wat ’n polisieman is, het die lyk gesien. Glo vreeslik vermink. En dan is die fetus boonop verwyder. Mens wonder om wat mee te maak nogal? Urg, net te weird. Die arme …” Sy ril oordrewe, die blonde bob wip. “Ekskuus, man. Hoe ongevoelig van my. Dit is seker die laaste ding waaroor jy nou wil praat.”
Dit verras Deirdre ná al die jare nog hoe maklik dit vir Tertia is om sommer so met mense aan die gesels te raak. Soos nou kennelik weer met Sollie. ’n Vinnige groet, ’n hartlike glimlag, en dan word daar land en sand gepraat asof sy en die persoon mekaar al jare ken.
Deirdre self het egter moeite om teenoor ander oop te maak. Eintlik beny sy Tertia daardie gawe, want in die vyf jaar wat sy en Liam op Murraybaai woon, het sy nog geen vriende gemaak nie. Sy vind eenvoudig nie aanklank by die dorpsmense nie. Om die waarheid te sê, sy praat net die allernodigste. Dié dat sy opeens ’n jaloerse stekie voel, want einste Sollie is juis die enigste een hier met wie sy darem meer as tien woorde wissel, al is dit slegs wanneer sy petrol gaan ingooi. Seker omdat hy, ’n Griek, ook ’n buitestander in die gemeenskap is.
Deirdre skud die gedagte af. Ag nee wat! Dit help tog nie om afgunstig op Tertia te wees nie. Dis ’n bestiering dat die Gresses ’n jaar of wat gelede uit Johannesburg Kaap toe verhuis het om op die spogplaas te kom woon wat Herman geërf het, en sy is maar te bly sy het darem nou ’n vriendin wat redelik naby is. Sy het vir Tertia nodig, veral vir die tyd wat voorlê.
“Ek is swanger,” laat sy die bom bars en sien hoe haar vriendin se gesig spookwit word.
“Liewe aarde! Hoe het dit gebeur?”
“Op die gewone beproefde manier, hoe anders.”
“Ja, maar ek bedoel … Gebruik jy dan nie die pil nie?” Tertia aarsel ’n oomblik. “Is dit Liam s’n?”
“Natuurlik is dit Liam s’n,” antwoord Deirdre half vies. “En ja, ek gebruik wel ’n voorbehoedmiddel, maar nie so gereeld soos wat ’n mens veronderstel is nie. Ek het nie gevoel dis regtig meer nodig sedert ek weet van die affair nie. Maar ons het weer ’n keer of wat saamgeslaap.”
“En hoe voel jy daaroor? Oor die swangerskap?”
“Ek is nie dolgelukkig nie, ek kan jou dít sê. Elke dag wat verbygaan, blameer ek myself meer en meer dat ek nie iets daaromtrent gedoen het nie. Ek wil nie ’n kind hê nie, punt. Want ek weet ek is nie uitgeknip om ’n ma te wees nie.” Deirdre vou haar arms oor haar bors. “Maar ek kon myself net nie sover kry om van die baba ontslae te raak nie. Dalk is dit omdat ek Liam wou straf oor Hanna, dat ek hom skuldig wou laat voel deur vir hom die kind te gee wat hy so lank al begeer. Of miskien wou ek uit desperaatheid iets van hom behou nadat hy my verlaat het, ek weet nie. En nou is dit te laat.”
“Weet Liam van die baba?”
“Nee, ek wou hom nog daarvan vertel voordat hy hier uitgestorm het, maar hy het my nie ’n kans gegee nie. Ek moes seker agter hom aan gegaan het, hom gedwing het om te luister, maar ek kon nie. Ek was te verlam deur alles.”
“En waar is hy nou?”
“Wel, die laaste keer wat ek van hom gehoor het, was hy in Kaapstad. Hy’t my net laat weet hy bly daar tot tyd en wyl. Dis al.”
“Hoer en rumoer seker voort, as jy my vra. Hulle kry mos nie genoeg as hulle eers begin het nie,” merk Tertia op. “Ek moet sê, dit is die laaste ding wat ek vandag verwag het om te hoor. Ag, my ding. Wat gaan jy doen?”
“Ek weet nie. Ek weet vir die eerste keer in my lewe regtig nie wat om te doen nie, Tertia. Ek voel so verskriklik alleen. En bang.”
Deirdre draai haar kop weg. Sy wil nie hê Tertia moet haar sien huil nie, maar sy weet ook nie hoeveel langer sy die trane kan terughou nie. Dit is van al die inhou, die onderdruk, wat sy vandag so pateties hier sit. Om te swyg is nie noodwendig ’n krag nie. Dit kan uitkalwer, vernietig ook.
“Jy weet ek is net ’n foonoproep ver, nè?” Tertia staan uit die gemakstoel op om haar ’n drukkie te gee. Die aanraking is meer liefdevol en eerlik as enigiets wat sy in ’n baie lang tyd ervaar het.
Dan snik sy teen Tertia se skouer, klou krampagtig aan haar vas. Die kasjmiertrui is sag teen haar wang, syagtig onder haar vingerpunte. Trane maak nat vlekkies op die fyn wol, maar eers ’n hele rukkie later laat sy los en snuif skaam. Sy registreer eers nie dat Tertia ’n sneesdoekie uit haar handsak gegrawe het en dit vir haar uithou nie.
“Jammer, vriendin. Ek het nie bedoel om jou trui te verwoes nie,” sê sy en neem dit dan.
“Ag, te hel met die trui, man! Ek het baie.” Tertia glimlag, gaan sit weer en vervolg op ’n ernstiger noot: “Jy sal vir Liam moet sê, Deirdre. Anders gaan hierdie ding jou mal maak. Hy het die reg om te weet. Al het hy nie die verdomde reg om te lééf nie, die lae luis. Miskien help dit om dinge tussen julle beter te maak.”
“Onder geen omstandighede gaan hierdie kind gebruik word om ons huwelik te probeer red nie!” sê Deirdre beslis. “Ons liefde vir mekaar behoort die gom te wees wat ons bymekaarhou – nie ’n kind nie. Ek sal Liam nooit terugvat ter wille van ’n baba nie.”
“Dan is jy baie naïef. Liefde is ’n vlietende ding. Tussen getroudes raak dit vinnig ’n gewoonte, daarna erg afgesaag totdat dit uiteindelik afsterf. As jy gelukkig is, sit dit om in kameraadskap. Dink tog aan jou baba, Deirdre. Wil jy regtig hê hy of sy moet sonder ’n pa grootword? En het jy enige idee hoeveel dit kos om deesdae ’n kind te onderhou? Dis nie ’n grap nie, hoor. Alleen gaan jy dit nie maak nie, dit kan ek jou belowe. Kuns het nog niemand ryk gemaak nie en prokurowers rol in die geld.”
“Dis Liam wat die affair gehad het, nie ek nie,” antwoord Deirdre heftig.
“Ja, maar as hy van die kind weet – selfs al werk dit nie uit tussen julle nie – sal hy onderhoud moet betaal. Baie lank. Daar kan so maklik iets verkeerd loop, en jy is nie die jongste van moeders nie. Dit kan gevaarlik wees vir jou en die baba. Moenie dat jou trots in die pad staan van ’n gemakliker lewe nie. Jy is dit aan jouself en aan jou kind verskuldig. En regtig, jy moet nooit te skaam wees om geld van ’n man te aanvaar nie. Hulle maak ons lewens hel genoeg.”
Tertia praat sonder twyfel uit ondervinding. Toe Deirdre die eerste keer op universiteit vir Herman ontmoet het, kon sy nie glo dat haar vriendin werklik in hom belangstel nie. Hy was heelwat ouer en het ’n reputasie gehad as rokjagter. Maar toe hoor sy hy is ’n navorser in ruimte-ingenieurswese en dat die familie ’n landgoed in die Jonkershoekvallei besit, en alles het vir haar sin gemaak.
As Herman hom dus so nou en dan aan ’n jonger blaartjie vergryp, het Tertia klaarblyklik nie ’n probleem daarmee om een oog toe te knyp nie; die res van die bates vergoed daarvoor. Maar skei is taboe. Dis gekompliseerd en dit vreet onnodig fondse op wat op ander, beter dinge uitgegee kan word. Komplikasies en ’n tekort aan geld is twee goed waarvoor Tertia nie tyd het nie.
Deirdre sug. “Ek hoor wat jy sê, Tertia. En ek weet jy is reg. Maar dit is nou nog te rou in my om rasioneel daaroor te dink. Ek verwag ’n kind, verdomp. Ek is heeltemal uit my diepte.”
“Juis daarom moet jy na my luister. Gaan praat met ’n prokureur. Hoor wat jou te doen staan en wat jou regte en opsies is. Voordat Liam vir ’n tweede keer die mat onder jou uitruk.