Skadukant. Rika Cloete
Читать онлайн книгу.
nie en dit is nie sy plek om sielkundige te speel nie.
“Ék kan weliswaar die nuus vir myself hou,” vervolg hy, “maar verder is daar geen waarborg nie. U weet hoe skinder die mense. Buitendien, u liggaam gaan kort voor lank die praatwerk namens u doen. Hoekom die geheimhouding?”
“Dit is baie gekompliseerd,” antwoord sy kortaf. “Ek sal hom sê. Sodra die tyd reg is.”
“Nou ja, mevrou O’Brien, dit is u besluit …” Hy kyk vinnig na die uitslae en staan toe op. “Dit lyk vir my alles in orde. Kom gerus deur. Laat ons gaan loer of dit ’n seuntjie of ’n dogtertjie is.”
“Kan ons vandag dan al sien?”
“Ons kan. Enige voorkeur?”
“Nee, dokter. Solank die baba net gesond is. Dit is nou al wat saak maak.”
Sy weet Liam sal vrek oor ’n dogtertjie. Rugbywedstryde en kwajongstreke is nie vir hom nie. Hy wil bederf. Rokkies en lintjies en poppe koop. Dis waarna hy uitgesien het. Aan haar maak die geslag absoluut geen verskil nie. Dis ’n kind, ’n verantwoordelikheid.
In die volgende vertrek ontklee sy agter ’n afskorting, knoop die liggroen manteltjie agter haar nek vas en gaan sit op die bed.
Sy kyk na die diplomas en graadsertifikate wat teen die een muur hang. Dit is indrukwekkend, eintlik onvanpas op ’n dorpie soos dié. Iewers in Kaapstad of Johannesburg sal dit beter hoort. In Hermanus miskien nog. Maar hier? Murraybaai is nou wel skilderagtig, maar sy kan nie dink dat ’n spesialis van dokter Katz se kaliber hom hier sou wou vestig nie. Dalk was daar ’n sensasionele skandaal wat hom gedwing het om hierheen te trek. ’n Verhouding met ’n pasiënt wat hom probeer afpers het, miskien?
Die blote gedagte om op Murraybaai te kom wegkruip as gevolg van ’n skandaal, laat haar byna hardop lag. ’n Slegter keuse kan daar nie wees om die aandag van jou af te kry nie. Sy het al deeglik met die dorpsmense se bemoeisiekheid kennis gemaak. Hulle snuffel alles uit. Hoe dit presies werk, weet sy nie, maar van privaatheid is hier geen sprake nie. Om nie te praat van hoe hulle haar aan die begin aangegaap het oor haar kleredrag nie! Die los, bont kaftans en rokke, bonkige juwele, sandale en ongetemde rooi hare – veels te hippie-agtig. En dan nog die feit dat sy ’n skilder is – heeltemal ongehoord. Dis tog nie ’n winsgewende, “ordentlike” werk nie. Dat sy nie by die alewige geskinder wou betrokke raak nie, was nog ’n groter doring in die vlees. Siestog, die arme prokureur. Met so ’n vrou moet hy seker al sy dae hê. Kyk sy darem na hom soos dit ’n goeie eggenote betaam? En waar is die kinders? Almal het tog kinders. Dis die normale verloop van die lewe.
Dit het byna in ’n magstryd ontaard. Deirdre O’Brien versus Murraybaai se mense. Ja, sy het die stories oor haar gehoor. En die stertjies wat aangelas is ook. Oor haar sonderlinge, sku persoonlikheid. Die bespiegelings oor haar kinderloosheid. Terwyl nie een die moeite gedoen het om haar werklik te leer ken of die waarheid uit te vind nie. En dit is so vervelig soos enigiets.
Ag, dit is simpel om selfs net vlugtig te oorweeg dat daar ’n skandaal in dokter Katz se lewe kon gewees het, betig sy haarself. Deesdae verdink sy in elk geval die hele wêreld en sy maat van ontrouheid, agterbaksheid en oneerlikheid. Sy het ’n neurotiese paranoia as dit by vertroue kom. Dit is nie regverdig om ’n onskuldige man oor dieselfde kam te skeer as vir Liam nie. Dalk wou dokter Katz net ’n rustiger lewe op ’n klein dorpie kom hê, soos dit ook hulle idee was, en dan later hier aftree. En daarmee is tog niks verkeerd nie.
Sy wag dat die dokter die bed verstel en lê dan terug teen die kussing sodat hy met die sonar kan begin.
“Reg vir die onthulling, mevrou O’Brien?”
Deirdre knik en weet dit is nie baie oortuigend nie.
Die sonarapparaat voel koel en glad soos dit heen en weer in die jel oor haar opgehewe maag gly. Die ronding is nog nie baie groot nie, maar is sonder twyfel daar. Dokter Katz se kaal kop blink in die helder lig en hy kyk elke nou en dan skerp na die skermpie langsaan om die hoek vir die perfekte beeld te kry.
“Dis ’n steeltjie. Mevrou O’Brien, jy gaan mamma word van ’n seuntjie. En sover lyk hy vir my blakend gesond. Kyk gerus.”
Deirdre wil nie op die skerm kyk nie, wil niks van die kind weet nie. Maar dan dwing sy haarself tog. Asof dit ’n magneet is, bly haar blik op die beeld vasgenael. Sy sien die koddige vormpie wat in haar baarmoeder lê, identifiseer die hartklop. Hoor dit toe dokter Katz die volume van die apparaat opdraai.
Dis ’n seun. Haar en Liam s’n. En hy leef.
Onverwags begin daar ’n vlinder in haar maag dartel. Verskeie emosies spoel tegelyk oor haar, verwar haar, ontstel haar, maak haar sowel bang as gelukkig. Sy is stom voor hierdie wonderwerk, weet nie hoe om dit te hanteer nie. Dit is mooi, so mooi om ’n nuwe lewe te aanskou.
Sy huiwer ’n rukkie en besluit dan om die dokter se opinie nietemin te vra oor dit wat haar meteens kwel. As daar nou iets met die baba sou gebeur … Nee. Daar mag nie. Sy moet seker maak dat haar seuntjie veilig en gesond bly. Dat daar geen kans is dat sy hom gaan verloor nie.
“Ek het net ’n vinnige vraag, as u nie omgee nie, dokter?”
“Ja, mevrou?”
“Is dit normaal om af en toe floutes te kry wanneer ’n mens verwag? Dit het begin met die oggendnaarheid en het nog nie opgehou nie.”
“Dit is nie ongewoon nie, mevrou O’Brien. Veral nie gedurende die eerste trimester nie. Die floutes word veroorsaak deur hormone wat tydens swangerskap vrygestel word. Dit laat die bloeddruk daal en veroorsaak duiseligheid. Daar is geen rede tot onnodige kommer nie, maar u moet maar versigtig wees. Moenie van nou af baie bestuur nie en probeer veral om stres te vermy. Sorg ook dat u meestal tussen mense is, sodat daar iemand is om te help wanneer dit gebeur.”
“Dankie, dokter.” Sy glimlag. “Ek voel nou baie meer gerus. Dis seker vreemd, maar vir die eerste keer voel ek regtig opgewonde oor die swangerskap. Ek gaan hierna sommer gou ’n draai by die winkels oorkant maak om te kyk vir ’n stelletjie blou klere.”
* * *
Tydens die rit huis toe, ná haar inkopies, oorheers die swangerskap Deirdre se gedagtes. Haar blik dwaal kort-kort na die sakkie met die kruippakkie en donssagte sokkies op die passasiersitplek.
Sy probeer hard om op die pad te konsentreer, maar haar aandag word verder afgetrek deur die ongemak van haar geswolle enkel toe sy die koppelaar intrap.
Haar liggaam maak werklik amok deesdae. Die ekstra gewig, moeisamer bewegings, konstante moegheid, slapeloosheid, sooibrand, hoofpyne – al die natuurlike tekens waaraan ’n verwagtende vrou moet gewoond raak.
Gaan sy regtig ma word?
Die mees onomstootlike bewys is natuurlik die sonarfoto wat dokter Katz ná die ondersoek aan haar oorhandig het. Daardie piepklein fetus, niks langer as vyftien sentimeter nie, maar reeds ’n hand vol. Perfekte beentjies teen die boepmagie opgekrul waaruit die naelstring pronk. Toe-oog soos ’n klein voëltjie en duimpie in die mond.
Fionn.
Dit is wat sy hom gaan noem. Want sy weet hy gaan blond wees. Blond en dapper, soos Fionn mac Cumhiall in die Ierse mites waarvan Liam haar vertel het toe hulle as studente saam gekuier het.
Dit was die stories waarmee hy grootgeword het; ’n poging van sy pa om die gesin se Ierse kultuur te bewaar. Sy ma, ’n Boeremeisie in murg en been, het weer vir hom die heldeverhale van Racheltjie de Beer, Wolraad Woltemade en Klara Majola vertel. Dit was ’n liefdevolle kompetisie tussen die twee om hulle enigste seun só te vermaak – en soveel anders as die manier waarop Deirdre grootgeword het. Op die ouderdom van vyf weggeneem van haar pa en ma, en met geen aanklank tussen haar en haar aanneemouers nie. Nooit die gevoel dat sy iewers tuishoort nie. Net ’n bestaan.
Ja, Fionn moet dit wees. Soos die groot, sterk man wat toentertyd insig verwerf het deur aan die Salm van Wysheid te raak en daarna aan sy duim te suig. Behalwe die bloed wat deur Fionn se are vloei, sal dit ook ’n band tussen pa en seun wees.
’n