Skadukant. Rika Cloete
Читать онлайн книгу.
Sy het reeds veels te lank gewag. Sy het gedink hy sou uit sy eie terugkom, sodat hulle dinge kon uitpraat. Dat daar berou aan sy kant sou wees. En aan hare miskien vergifnis, al weet sy dit sou moeilik kom. Eers dan wou sy hom vertel, sodat sy kon seker wees dat hy terug is vir háár en nie net oor die baba nie.
Sy wonder hoe Liam sal reageer wanneer hy uitvind. Sal hy opgewonde kan wees so kort ná die tragedie? Sal hy haar ooit glo? Miskien sal hy dink dat dit bloot ’n set van haar is om wraak te neem omdat hy haar verkul het. Dat sy haar kans mooi afgewag het om hom terug te betaal, boonop nadat hy soveel verloor het. En dan sal sy hom moet oortuig dat hy die pa is. Met datums, bloedtoetse, die hemel weet wat nog alles. Hy sal haar van ontrouheid verdink omdat hy self agter dié deur staan. Het sy werklik lus om deur daardie hel te gaan?
Glad nie. En sy is sommer van voor af woedend.
Die dag toe Liam by daardie voordeur uit is, het hy sy besluit gemaak. Hy het haar eenvoudig aan haar eie lot oorgelaat. Verdien hy dan om te weet wat verder met haar gebeur? En maak dit uiteindelik saak?
Hy is nou besig om te rou, om oor sy verlies te probeer kom. Sy kan dit verstaan, veral wat die kind betref wat saam met Hanna gesterf het. En ja, Hanna se dood was ’n geweldige slag vir almal wat haar geken het. Hy is dalk een van dié vir wie dit die diepste geraak het. Maar was hy werklik lief vir haar? Het hy ’n toekoms saam met Hanna gesien en betreur hy dit dat hy van daardie moontlikheid beroof is? Of was sy net ’n tydverdryf omdat hy onvervuld in sy huwelik was?
Volgens Liam is sy wat Deirdre is die skuldige een. Die een wat onttrek het, wat hom so te sê tot in ’n ander vrou se bed gedryf het. Beteken dit dan dat hy nog iets vir haar voel? Treur hy ook oor die verlies van húlle verhouding? Hoe dit ook al sy, dit is verby …
Nee wat, besluit sy, hy hoef nie te weet nie. Fionn is hare, en hare alleen. Soos wat Liam veronderstel was om hare te wees.
Deirdre kom agter dat haar slape liggies begin klop het en sy berei haar voor op die hoofpyn wat sy weet binne minute gaan volg. Dit laat haar altyd voel asof sy van alles rondom haar afgesny is en net die pyn kan ervaar. Sy hoop nie dit is die voorteken van ’n floute nie. Sy moet by die huis kom en gou ook.
Toe sy by die oprit indraai, trek ’n wolk voor die son in en word dit koeler. Sy is dankbaar vir die bietjie lafenis, want die hitte laat haar baie sweet en maak die kloppende hoofpyne erger. Dalk het sy dit vandag oordoen, sy sal moet rus. Ten minste ’n kort rukkie gaan lê.
Sy druk die afstandbeheerder en die motorhuisdeur gaan knarsend oop. Die motor kom met ’n ligte ruk in die garage tot stilstand en sy draai na die passasierskant toe om die sakkie van die sitplek op te tel. Sy kan die ronding van haar maag voel en dit laat haar glimlag. Daar sal seker nou enige dag ’n roering in haar buik wees. ’n Skop dalk? ’n Ligte geborrel? Iets soos die fladdering van ’n vis se stert? Dan mik sy om die paneelkissie oop te maak sodat sy haar foon kan uithaal.
Skielik word die deur aan haar kant oopgepluk. Sy is dadelik bewus van die gevaar, voel hoe vrees haar beetpak.
’n Kaper! Hier in haar eie motorhuis!
Die raad wat sy al so dikwels in geselsprogramme op die radio gehoor het, flits deur haar kop. Moenie jou aanvaller in die gesig kyk nie, dit sal hom meer gerus maak dat jy hom nie maklik sal kan identifiseer nie. Gee jou samewerking. Gee hom die motorsleutels, jou beursie, foon, net wat hy wil hê. Dit kan jou lewe red. Moenie probeer terugbaklei nie.
Deirdre draai haar kop stadig weg. Probeer wys dat sy haar aanvaller nie wíl sien nie. Hy moenie die indruk kry dat sy iets wil doen om haarself te beskerm nie.
Dit voel of ’n gil in haar keel sit wat wag om uit te breek. Moet sy dit dalk maar laat uitkom? ’n Moontlike verbyganger se aandag probeer trek?
Sy ruik skerp, suur sweet. Iets soos ’n soeterige vrot vrug. Dit wil haar laat naar word.
Toe voel sy ’n kragtige hand oor haar mond sluit, met ’n sakdoek daarin. Sy probeer dit wegdruk, kry al hoe moeiliker en minder asem, verstik.
Die laaste waarvan sy bewus is, is ’n diep donkerte wat haar omvou.
HOOFSTUK 4
Haar lyf voel styf, swaar en seer toe sy haar oë oopmaak. Die donkerte is steeds daar, óm haar.
Deirdre lê op haar sy op ’n koue sementvloer en word bewus van die reuk van ’n steriele skoonmaakmiddel, maar ook van iets wat haar aan urine herinner. En dan, baie vaag, ’n sweempie babapoeier. Dit is asof haar reuksintuig sterker is as gewoonlik.
Sy weet nie waar sy is, of hoe lank sy reeds hier lê nie. ’n Vae vermoede begin in haar posvat, onsamehangende beelde woel voor haar. ’n Jong, swanger vrou … Golwe … ’n Vernielde lyk … ’n Spreekkamer … ’n Sonar … Hulle motorhuis …
Toe onthou sy van die hand wat haar mond toegedruk het. Die sakdoek. Die soet reuk van wat eter moes gewees het. En die duisternis. Sy wil skreeu, maar sy kan nie, want haar mond is met iets toegeplak.
Nee! Dit kan tog nie wees nie – of kan dit?
Dieselfde man wat vir Hanna …
Nee. Onmoontlik.
Dan: Fionn.
Die naam klief deur haar.
Haar kind!
Sy wil haar hand lig. Aan haar buik raak. Seker maak dat hy nog daar is. Maar ook daartoe is sy nie in staat nie. Sy kan nie beweeg nie. Nie haar arms nie, nie haar bene nie, niks.
’n Ysige greep klem om haar hart.
Die ontvoerder moes haar met iets ingespuit het. Die een of ander middel wat haar heeltemal lam laat sodat sy absoluut niks teen hom sal kan uitrig nie. Die perfekte slagoffer.
Deirdre se kop dreig om te bars, maar sy is half dankbaar vir die pyn, want dit beteken dat sy ten minste nog iéts kan voel. Sy probeer haar gedagtes orden, dink wat om te doen.
Dan word sy bewus van ’n ligte prikkeling in haar skouer. Aanhoudend, selfs irriterend.
Dankie, Here. Die lewe is besig om terug te kom.
Verbeel sy haar dat sy ’n liedjie hoor? Indien wel, is dit ver weg. Sy probeer vasstel waarvandaan die klank kom.
Siembamba, mama se kindjie, Siembamba, mama se kindjie … Draai sy nek om, gooi hom in die sloot. Trap op sy kop, dan is hy dood …
Dit word herhaal, en nog ’n keer, nou duideliker. Kompleet asof ’n CD op repeat is.
Miskien is haar brein aangetas?
Die wysie, ál malende iewers in die omtrek en in haar kop, knaag nou aan haar senuwees. Sy hou nie eens van die liedjie nie, want sy het nog altyd gemeen dit is onheilspellend, wreed. Dit hou tog verband óf met ’n kind wat vermoor word, óf met ’n slang waarteen ’n moeder haar kind moet beskerm. En dit is sekerlik die laaste ding wat sy sou kies om ’n baba mee aan die slaap te sus.
Deirdre kan nog steeds nie agterkom waarvandaan die musiek kom nie, al het haar oë min of meer aan die donker gewoond geraak. Haar skouer brand en sy probeer hard om op haar rug te rol sodat sy die sensasie kan verlig. Sy kan nog nie.
Sy is te ongeduldig, haastig om die gebruik van haar ledemate te herwin. Sy moet hier uitkom! Nou! Maar nee, sy sal moet wag.
As sy nie perspektief behou nie, gaan sy mal word. Miskien is dit beter om haar te oriënteer, eers te probeer sin maak uit die omstandighede, op een ding op ’n slag te fokus.
Siembamba, mama se kindjie …
Skaduwees is aan die beweeg, en sy besef dit is omdat daar nou ’n dowwe ligstreep op die vloer val: ’n lig is aan die ander kant van ’n deur aangeskakel. Voetstappe kom nader. Sleutels rinkel en die slot knars oop.
Die lig is byna oorweldigend, die groot figuur gitswart daarteen afgeëts. Instinktief, soos ’n verskrikte dier, wil Deirdre dieper in die donker terugskuif sodat hy haar nie kan sien nie, maar sy mag nie. Sy moenie wys sy kán beweeg nie.
“A,