Fighting Temptation. K.C. Lynn
Читать онлайн книгу.
się z nim w tej kwestii nie zgadzam, ale ostrożnie dobieram słowa, ponieważ nie chcę go urazić.
– Nie, Wyatt, to dla mnie ważne, żebym samodzielnie zdobyła tę posadę. Nie chcę, aby zatrudniono mnie dzięki twojemu ojcu, lecz przez wzgląd na moje umiejętności.
– Dobra, jak wolisz. – Wzrusza ramionami niby od niechcenia, ale w jego głosie słychać zdenerwowanie.
Wiercę się na siedzeniu, czując się trochę skrępowana, więc postanawiam zmienić temat na taki, który mu się najprawdopodobniej spodoba.
– A jak ci idzie w pracy?
– Świetnie! Właśnie zdobyłem ważnego klienta z Charleston. Walczyłem o tę firmę z trzema innymi prawnikami i wczoraj otrzymałem telefon, że to moją ofertę przyjęli. Już zdołałem wyrobić sobie całkiem niezłą reputację – mówi z dumą.
Wyatt dopiero od niedawna prowadzi prywatną praktykę, specjalizującą się w prawie korporacyjnym.
– To wspaniale. Gratulacje.
Chcę zadać kolejne pytanie, ale słowa stają mi w gardle, gdy mój wzrok zatrzymuje się na wchodzących do lokalu trzech nowych klientach: Jaxsonie, Cooperze i Kayli.
Co jest, do cholery?
Wyatt zauważa, że coś przykuło moją uwagę, i odwraca się w tamtą stronę.
– To chyba jakieś kurewskie żarty.
Kiedy siadają przy barze, Kayla obdarowuje mnie przepraszającym spojrzeniem. Jaxson lokuje się tyłem do blatu i czuję, jak wwierca wzrok w moją odwróconą do niego bokiem twarz. Serce zamiera mi w piersi, gdy nasze oczy się spotykają. Nie znoszę tego, że po tak długim czasie nadal reaguję na niego w taki sposób.
– Powiedziałaś mu, że tu będziemy? – pyta Wyatt oskarżycielskim tonem, przerywając naszą wymianę spojrzeń.
– Nie, nic mu nie mówiłam.
Teraz krzyżują się spojrzenia Wyatta i Jaxsona. Niemalże daje się wyczuć wściekłość, którą obaj emanują.
Strach oplata moje serce na myśl, co się może wydarzyć, jeżeli zaraz nie wyjdziemy.
– Chyba będzie lepiej stąd pójść.
– Jebać to, nigdzie nie idziemy – syczy Wyatt. – Jeżeli ten palant przyszedł na nas popatrzeć, to proszę bardzo. I tak będzie musiał się do tego przyzwyczaić.
Jego ostatnie słowa jeszcze bardziej pogarszają moje samopoczucie. Muszę być z nim szczera, i to dzisiejszego wieczoru. Czuję się z tym okropnie, ale nie chcę go zwodzić. I tak już uważa, że łączy nas coś poważniejszego.
Kayla wstaje z krzesła i daje mi znak, żebym za nią poszła.
– Zaraz wrócę. Muszę skorzystać z łazienki.
Wyatt kiwa głową w roztargnieniu, zbyt pochłonięty pospiesznym pisaniem do kogoś wiadomości na telefonie.
Wstaję i podążam za Kaylą. Kiedy drzwi się za nami zamykają, odwraca się do mnie ze spojrzeniem ciężkim od wyrzutów sumienia.
– Tak bardzo cię przepraszam, Julia.
– Co się dzieje? – pytam, wiedząc, że musiało wydarzyć się coś istotnego. Trudno bowiem doprowadzić Kaylę do stanu, w którym jej głos robi się piskliwy. Twarda z niej sztuka.
– Posłuchaj, Jula, Jaxson naprawdę się wkurzył, totalnie mu odwaliło. Pobili się z Cooperem przez tę sytuację z Wyattem.
Czuję się winna. To okropne, że stało się to przeze mnie.
– Kazał mi powiedzieć, gdzie pojechaliście. Oczywiście dogadałam mu i odesłałam do diabła. Ale… on i Coop twierdzą, że jesteś w niebezpieczeństwie. Wiem, że już to kiedyś od nich słyszałyśmy, ale tym razem jest inaczej. – Milknie, przygotowując mnie na kolejne słowa. – Powiedzieli mi, że Wyatt znęca się fizycznie nad dziewczynami.
– Co? – piszczę, bo chyba się przesłyszałam.
– Tak, wiem, tłumaczyłam im, że nigdy nie tknął cię choćby palcem, ale obaj się upierali, że to tylko kwestia czasu. Proszę, nie bądź na mnie zła. Nie wiedziałam, co zrobić, martwiłam się o ciebie.
Moja twarz łagodnieje.
– Nie jestem zła. Po prostu nie wiem, co myśleć. Wyatt nigdy nie zrobił mi krzywdy. To musi być jakieś nieporozumienie – odpowiadam, desperacko chcąc wierzyć w swoje słowa. Poza dzisiejszym wieczorem zawsze był przy mnie dość spokojny. Tak czy inaczej, nie wyobrażam go sobie znęcającego się nad jakąkolwiek dziewczyną.
– No nie wiem, Jula. Gdyby to powiedział Jaxson, to może i bym nie uwierzyła. Ale obie wiemy, że Cooper jest zazwyczaj dość rozsądny. Nie wiem, dlaczego nie powiedzieli nam o tym wcześniej. Nawet teraz mam wrażenie, że coś jeszcze ukrywają.
– Cóż, nie musicie się o mnie martwić, bo to nasza ostatnia randka. Naprawdę starałam się coś do niego poczuć, Kayla, ale nic z tego nie wyszło – przyznaję w poczuciu winy.
– Nie czuj się winna, serce nie sługa.
Ma rację.
– Tak czy siak, jesteśmy tutaj z Cooperem, by się upewnić, że Jaxson nie będzie sprawiał kłopotów. Obiecał, że będzie się zachowywał.
– Tak, jasne, ale sama jego obecność tutaj jest problemem. – Wzdycham ze zmęczenia. – Poproszę Wyatta, żeby zabrał mnie do domu, gdy już skończę piwo. Im szybciej, tym lepiej.
– Jeszcze raz cię przepraszam, Jula – szepcze Kayla.
Przyciągam ją i ściskam przez dłuższą chwilę.
– Nie masz za co, wszystko rozumiem. Zrobiłabym to samo na twoim miejscu. – Uśmiecham się do niej wesoło, aby wiedziała, że mówię szczerze.
– Dobra. A teraz wracajmy, bo jeszcze wybuchnie tam wojna. – Otwiera drzwi, pokazując, żebym wyszła pierwsza.
Idziemy w stronę swoich miejsc, a ja cały czas czuję na sobie spojrzenie Jaxsona, który szuka kontaktu wzrokowego. Ignoruję go jednak, bo miałabym dzisiejszego wieczoru jeszcze większe kłopoty, gdybym tego nie zrobiła.
– Wszystko w porządku? – pyta Wyatt, gdy siadam na krześle. Zauważam, że rzuca zirytowane spojrzenie w stronę Kayli.
Przytakuję.
– Tak, wszystko w porządku. Niestety tych dwóch zmusiło Kaylę, żeby im powiedziała, gdzie jesteśmy.
Nie kłamię… Ale nie jest to też cała prawda.
– To nie ich jebana sprawa.
Spinam się, słysząc wściekłość w jego głosie. Sięga ręką przez stół i chwyta moją dłoń, splatając nasze palce.
– Przepraszam cię, nie powinienem był tego mówić. Możemy go po prostu zignorować? Nie chcę, żeby to popsuło nasz wieczór.
Obdarowuję go uśmiechem i zabieram rękę, chwytając za piwo.
– Tak, oczywiście.
Piję, biorąc duże łyki alkoholu, ponieważ chcę jak najszybciej opróżnić kufel i wreszcie się stąd wynieść. Czuję ogarniającą mnie falę rozczarowania, kiedy zauważam wciąż do połowy pełną szklankę Wyatta.
– Chcesz jeszcze jedno? – pyta, gdy odstawiam pustą szklankę.
– Nie, lepiej nie. Muszę jutro wcześnie wstać, żeby odwiedzić babcię w domu spokojnej starości. Urządzają jej śniadanie z naleśnikami, by świętować jej urodziny.
To nie odbędzie się rano, posiłek ma być bliżej południa, ale Wyatt nie musi o tym wiedzieć.
– Ile