Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12). Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
gewond wilde raken. Hopelijk zou hij daar rekening mee houden en niets stoms proberen.
“Op een bloedstollende veiling,” antwoordde de man met een sexy glimlach.
Gypsy’s ogen lichtten op bij het horen van het woord veiling, maar fronste toen en vroeg zich af waarom Nick dacht dat Ren een uitnodiging voor een veiling zou willen zien, ook al was het voor een ondergronds type. Dit was niet de eerste keer dat ze een uitnodiging via Messenger ontving.
“Hoe belangrijk?” vroeg ze volkomen geïntrigeerd.
“Als ik u eerst een vraag mag stellen,” vroeg de man. “Ben je toevallig familie van Lacey?”
Gypsy's lippen gingen uit elkaar toen ze instinctief haar greep op het pistool verstevigde en een stap achteruit deed, nu begreep ze waarom Nick de uitnodiging voor Ren had aangenomen.
“Wie ben je?” vroeg ze bezorgd.
De lippen van de man wezen op een glimlach, maar hij antwoordde niet.
Ren keek naar de open deur van de bunker toen hij Nick's voetstappen de trap af hoorde rennen. Hij keek toe terwijl de jaguar de laatste paar stappen sprong, een envelop in zijn handen geklemd en een wenkbrauw optrok om Nick in de deuropening te ontmoeten.
“Stel geen vragen, maar lees gewoon,” zei Nick haastig terwijl hij de envelop aan Ren overhandigde.
Ren opende hem, haalde de uitnodiging eruit en las hem grondig door. De spieren in zijn kaak spanden zich terwijl hij de neiging onderdrukte om het papier in zijn vuist te verfrommelen. Zijn lichaam ontspande zich toen hij plotseling van gedachten veranderde en over zijn schouder keek naar Lacey die hen nauwlettend in de gaten hield.
“Het lijkt erop dat we naar een veiling gaan,” vertelde Ren haar.
“Een veiling,” herhaalde Lacey terwijl ze achteroverleunde op de bank en deed alsof ze er ongeveer twee seconden over nadacht voordat ze hem afsloeg. “Ik ben niet in de stemming, dus nee bedankt.”
“Je hebt niet veel keus,” zei Ren terugkijkend op de uitnodiging. “Het lijkt erop dat het belangrijkste item op de veiling een gemarkeerde ziel is en het openingsbod voor die gemarkeerde ziel een ziel bol is. De veiling vindt vanavond om middernacht plaats… verderop in de straat.”
Hij kon haar angst al ruiken, maar hij was niet van plan haar in gevaar te brengen. Haar aandeel in de diefstalring zou vanavond eindigen ... daar zou hij voor zorgen.
Lacey had het gevoel dat ze op rubberen benen liep toen ze Ren naderde en het papier pakte dat hij haar aanbood. Haar blik werd onmiddellijk getrokken naar het symbool onderaan waar normaal gesproken een handtekening zou staan en haar hart zonk van angst in de put van haar maag. Ze sloeg snel haar blik op en las de woorden kort.
“Nou, verdomme weg daarmee. Als ik dit gebouw niet verlaat, missen ze hun belangrijkste item en wordt hun kleine veiling een mislukking,” zei Lacey terwijl hij het papier aan Ren overhandigde. “Zie je dat zegel onderaan? Dat is het zegel van de ring waarvoor ik heb gewerkt. Als ik naar deze veiling ga ... zullen ze me vermoorden.”
“Lacey,” zei Ren kalm, wetende dat ze op dat moment bang was. “Als ze zo dichtbij zijn, weten ze al waar je bent. Je kunt je hier niet voor altijd verstoppen. Bovendien lijkt het erop dat we iets hebben dat ze willen.”
“Ja ... mij,” zei Lacey zonder de moeite te nemen de angst in haar stem te verbergen terwijl ze hem boos aankeek. “Ik weet al dat ze me gaan vermoorden, maar dat betekent niet dat ik het ze gemakkelijk moet maken.”
Nick draaide zich om en liep de trap weer op omdat hij Gypsy niet te lang alleen wilde laten met de vreemdeling. Zonder achterom te kijken, zei hij tegen hen: “Als je besluit wat je gaat doen, wacht er boven een Britse man op het antwoord en buiten de winkel wachten twee demonen op hem.”
Ren sloeg zijn blik naar Lacey neer toen hij hoorde dat haar hartslag plotseling sneller begon te kloppen en ze achter Nick de trap op liep. Zijn uitdrukking en gedachten werden donker. Die vreemdeling kon maar beter niet de Britse klootzak zijn die haar in de eerste plaats in al deze problemen had gebracht.
Lacey sloeg de hoek om naar de hoofdkamer, een paar seconden nadat Nick dat deed. Haar lippen gingen uit elkaar en zag Vincent rustig staan bij de toonbank naar Gypsy kijkend. Haar blik sloeg neer toen ze het pistool in de hand van Gypsy zag en ze wilde grinniken over de nutteloosheid van de dreiging, maar ze wist niet dat ze de enige zou zijn die de grap zou begrijpen.
Vincent draaide zijn hoofd om en keek naar het meisje waarnaar hij op zoek was. “Daar is het meisje,” ademde hij terwijl hij besefte dat hij haar meer had gemist dan hij had gewild.
Binnen enkele seconden had Lacey haar armen om Vincents middel geslagen en haar gezicht tegen zijn borst gedrukt.
Hij omhelsde haar en keek niet achterom naar de demonen buiten, wetende dat ze haar al hadden gezien, hoewel hij haar wel zo draaide dat hij hun bloedige zicht blokkeerde.
Gypsy knipperde met haar ogen bij het liefdevolle weerzien en liet gelukkig het pistool zakken. Hij kon niet helemaal slecht zijn als de manier waarop zijn ogen zachter waren geworden zodra hij Lacey had gezien, een indicatie was. Ze gaf het pistool terug aan Nick toen hij bij haar achter de toonbank kwam staan. Een klant koos dat moment uit om haar een vraag te stellen en ze keek naar Nick, niet zeker of ze al moest vertrekken.
“Ik hoor Ren aankomen, zodat je kunt ontspannen, we zullen hiervoor zorgen,” zei Nick, haar verzekerend dat het goed was als ze haar zaken moest doen.
Knikkend gleed Gypsy langs Nick heen en gaf Ren een brede blik toen ze de woedende blik op zijn gezicht zag toen hij de achterkamer uitkwam. Ze keek toe terwijl hij de demonen een donkere blik toewierp voordat hij ze volledig verdreef en zijn aandacht op de toonbank richtte.
“Houd in de gaten wie Gypsy hier uitnodigt. Laat deze maar aan mij over,” zei Ren die achter Nick was komen staan.
Nick voelde een koude rilling over zijn rug stromen en liep snel naar de voorkant van de winkel. Zelfs de jaguar in hem was blij dat hij op dit moment niet degene was met zijn armen om Lacey heen. Ren had smerig gespeeld als het ging om de competitie over Gypsy, maar hij had het gevoel dat niets was vergeleken met de hel die deze Britse man te wachten stond.
Vincent keek op en zag de intimiderend uitziende man met stevige, boze passen op hen afkomen. Het eerste wat hem opviel, was de manier waarop de man niet echt naar hem keek ... hij keek neer op Lacey's rug waar zijn armen stevig om heen waren geslagen.
Hij heeft misschien geen bovennatuurlijke krachten, maar na zoveel eeuwen te hebben geleefd, kon hij een jaloerse man een mijl verderop zien. Vincent grijnsde vanbinnen, zich afvragend wat Lacey van de relatie vond… als er al één was. Het afgelopen jaar was hij de enige man die haar aanraakte en ze waren niet lang genoeg gescheiden geweest om haar gewoon weg te geven aan een andere minnaar. Daar was ze veel te kieskeurig voor.
Met een geïrriteerde glimlach die om zijn lippen trok, verstevigde Vincent zijn greep een beetje om te zien of de andere man bezwaar zou maken. Per slot van rekening ... zijn favoriete hobby was mensen kwaad maken.
Hij kende zijn kleine partner in crime goed genoeg om te weten dat haar idee van obsessie en bezit alleen voorbehouden was aan de snuisterijen die ze gewoonlijk stalen… niet het andere geslacht. Dat was één van de dingen die hij leuk aan haar vond, het feit dat ze allebei de voorkeur gaven aan de vrijblijvende clausule.
Omdat hij wist dat hij haar niet zomaar van de andere man af kon trekken, dwong Ren zichzelf om minder dan 60 cm achter Lacey te blijven staan, wat een afstand was als dat nodig mocht zijn. Hij had al een hekel aan deze idioot, maar was slim genoeg om zijn neiging om Vincent te wurgen te bedwingen, zodat hij kon horen waarom de man demonen hierheen had gebracht.
Ren liet zijn rechterhand in zijn regenjas glijden om te verbergen dat hij zo hard in zijn vuisten was geknepen dat hij zijn vingernagels pijnlijk in zijn handpalm voelde bijten. Als Vincent dacht dat hij Lacey terug zou brengen naar dat gedemoniseerde circus dat ze een diefstalring noemden, dan zou hij de punker verdomme iets veel pijnlijkers geven om over na te denken.