Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12). Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
zijn kwikachtige blik met de hare.
Lacey deed haar lippen uit elkaar om tegen hem te schreeuwen, maar haar stem liet haar plotseling in de steek toen ze donkere vlammen in zijn mooie zilveren ogen zag uitbarsten. In een oogwenk begonnen gedetailleerde flitsen van het afgelopen jaar zo snel door haar hoofd te schieten dat ze ze nauwelijks bij kon houden. De vloed van emoties die op de visioenen volgde, overweldigde haar.
Bang voor wat er gebeurde, probeerde ze zich los te maken van Ren's stevige greep, maar toen haar geest overbelast raakte, werd haar lichaam gevoelloos en kon ze niet bewegen.
Ren hield Lacey stil terwijl een veelheid aan herinneringen door zijn hoofd stroomde, waardoor hij alles kon zien en zelfs enkele van de emoties kon ervaren die ermee gepaard gingen. Het was pure koppigheid die ervoor zorgde dat hij niet op zijn knieën viel van de klap. Hij nam het allemaal in zich op, vanaf het moment dat ze Vincent had ontmoet tot het visioen van het wezen dat haar door de badkamerspiegel reikte.
Hij ademde zwaar door zijn neus bij het zien van de intieme momenten tussen Vincent en haar en voelde een bijna verblindende jaloezie doortrokken van haat tegen de man die haar in deze gevaarlijke situatie had gebracht. Hoe durfde hij haar zo zachtjes aan te raken nadat hij zoveel minachting voor haar leven had getoond?
Nadat hij genoeg had gezien, liet Ren haar los met een hard gegrom dat onmiddellijk werd gevolgd door een luide knal die weerkaatste in de stille kamer. Zijn hoofd klapte opzij toen haar handpalm de zijkant van zijn gezicht raakte en hij wist dat hij dat verdiende, maar het was onmogelijk dat hij zich ooit zou verontschuldigen voor de invasie.
“Hoe durf je me dat aan te doen, klootzak,” zei Lacey zachtjes maar woedend. Toen ze de donkere vlammen langzaam uit zijn zilveren ogen zag verdwijnen, wist ze zonder twijfel dat hij samen met haar naar de herinneringen had gekeken. “Wie denk je dat je bent om zo mijn persoonlijke gedachten binnen te dringen?”
“Ja, dat is de reactie die ik normaal ook krijg,” zei Zachary met een brede grijns op zijn gezicht.
Lacey gluurde om Ren heen om te zien wie er had gesproken, maar ving slechts een vluchtige glimp op van twee andere mannen die in het niets verdwenen.
“Waarom?” Eiste Lacey, terwijl ze het feit volledig negeerde dat ze zojuist iemand had zien teleporteren alsof ze naar het moederschip waren gestraald. Dat deed haar niet half zo veel rammelen als het feit dat de man voor haar net al haar geheimen had gestolen. “En jij durft me een dief te noemen?”
Ren keek met een stoïcijnse uitdrukking op haar neer. “Anders had je me niets verteld, en als je het je goed herinnert ... Ik was aardig genoeg om het een paar keer te vragen. Je liet me geen andere keuze dan een zeer krachtige vriend te bellen om me te helpen de antwoorden te krijgen die ik nodig had. Het is maar goed dat ik het ook heb gedaan, want je zit in een heleboel problemen.”
“Ik moet het probleem oplossen, jij niet,” sprak Lacey hem tegen.
Ren leunde dichter naar haar toe en grijnsde toen ze achteruit tegen de deurpost ging staan. “Ter informatie: niet iedereen hier is een slechterik en kan je misschien zelfs uit deze rotzooi helpen.” Hij trok een donkere wenkbrauw op voordat hij zijn zonnebril weer opzette.
“Het spijt me als ik op dit moment een beetje schichtig ben over het vertrouwen van mensen… vooral een andere demon,” zei Lacey en wenste dat hij de zonnebril weer af zou zetten. “Je kunt vast wel begrijpen waarom.”
“Ik zal je één van mijn geheimen vertellen als je je daardoor beter voelt,” bood Ren zachtjes aan. “Ik ben een mens, maar ik heb het vermogen om ... te kopiëren ... de eigenschappen van andere paranormalen over te nemen, zolang ze maar binnen mijn tovenaarsbereik blijven.”
Lacey fronste: “Tovenaar? Ik dacht dat een tovenaar een vrouw was ... in feite weet ik dat ze vrouw zijn. Zou dat je niet een nachtmerrie maken?”
Ren schudde zijn hoofd, “ik ben geen echte tovenaar, zo hebben we het altijd genoemd, aangezien ik elke kracht uit het niets lijk te zuigen als ik in de buurt van iemand ben die genoeg kracht voor mij heeft om dat te doen. En het is ook niet uit vrije keuze ... het gebeurt of ik het wil of niet. Als ik in de buurt van meer dan één paranormaal ben, krijg ik meer dan één soort kracht.”
“Dus je bent een dief,” merkte Lacey met een tevreden glimlach op.
Ren's glimlach kwam overeen met die van haar toen hij snel haar veronderstelling corrigeerde. “Ik kan hun kracht niet van ze afnemen, maar ik kan ze evenveel matchen, wat erg handig is als ik merk dat ik er met één vecht.”
“Als je niet weet wat je werkelijk bent, hoe weet je dan dat je geen demon bent of op zijn minst een half ras?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Omdat demonenbloed zwart is,” zei Ren, terwijl hij zich herinnerde hoe Vincent haar vertrouwen had verdiend. Hij wierp een blik op de scherp uitziende briefopener op Gypsy's computerbureau. Hij pakte het op, sneed het over zijn handpalm en liet haar de karmozijnrode kleur zien die de tijd had om op de wond te kruipen, seconden voordat het begon te genezen.
Lacey's buikspieren spanden zich samen toen hij zacht siste om de zelf toegebrachte wond. Ze keek snel op naar zijn gezicht en voelde een schuldgevoel over haar heen komen omdat hij dit alleen maar deed om haar te bewijzen dat hij niet loog. In zekere zin deed hij haar aan Vincent denken ... mens en ook weer niet.
“Zoals je kunt zien ... ik bloed prima en hij is rood.” Ren gooide de opener terug op het bureau. “Ik ben volledig mens zolang er maar mensen in de buurt zijn… maar zoals het nu gebeurt, is er hier in L.A. een demonenoorlog aan de gang. Deze plaats wemelt momenteel van de demonen en andere paranormale dieren. Ik ken zelfs een paar goden die rondhangen. Mijn krachten hebben de neiging om te veranderen naarmate ze allemaal binnen en buiten mijn bereik komen.”
“Waarom vertel je me dit?” Vroeg Lacey, wetende dat hij dat altijd geheim moest houden ... dat zou zij wel hebben gedaan.
“Beschouw het als een boetedoening omdat ik de waarheid van je hebt afgedwongen door ze uit je herinneringen te rukken. Het spijt me dat het zover is gekomen,” zei Ren eerlijk. “Ik heb momenten dat ik een echte klootzak ben, maar weet dit… ik zal mijn best doen om je te beschermen als je het mij toestaat. Dat betekent dat de volgende keer dat er iets op je af komt vanuit een spiegel, je er niet over liegt ... je schreeuwt om me.”
Lacey knipperde met haar ogen toen hij 'schreeuw voor me' zei en haar gedachten sloegen neer. “Je kunt mijn gedachten nu niet lezen, toch?” vroeg ze snel terwijl ze de warmte in haar wangen voelde stromen.
Ren fronste en probeerde te horen wat ze dacht, maar hij kreeg alleen stilte…. toen drong het tot hem door dat ze meer dan één merkteken op haar lichaam had. Hij had het gezien toen ze haar handdoek bijna was kwijtgeraakt in de badkamer. Hij vroeg zich af welke andere geheimen ze verborgen hield.
“Het kleine symbool dat net onder je linkerborst is getatoeëerd, is eigenlijk een barrière die anderen ervan weerhoudt je gedachten te lezen,” zei hij nu wetend waarom hij Nick kon horen zonder het te proberen, maar haar niet kon horen, zelfs niet als hij zich zo hard had geconcentreerd.
Lacey voelde de hitte in haar wangen stijgen terwijl ze naar hem opkeek en niet wist of ze opgewonden of pissig was. Er was geen genie voor nodig om erachter te komen waar zijn aandacht op was gericht toen hij voor het eerst de badkamer binnenstormde. Ze had kunnen zweren dat ze het zilver van zijn ogen door zijn zonnebril zag gloeien en keek weg terwijl haar hartslag sneller ging.
“Nou… blij om te horen dat de tatoeage echt werkt,” slaagde ze er met een strak gezicht te zeggen voordat ze zich omdraaide om de koffer uit de badkamer te halen. Ze zou binnenkort dood zijn, maar haar kleren moesten nog worden opgehangen en bovendien kon ze niet gewoon de hele dag naar hem staan staren ... het wond haar op.
Nick hoorde verder niets en liep weg van de bovenkant van de trap waar hij had afgeluisterd en liep het grootste deel van de winkel in. Hij grijnsde en stak Gypsy een duim omhoog, waardoor de jonge vrouw liefdevol naar hem lachte.
Hij keek de kamer rond en telde hoeveel klanten er aan het snuffelen waren. Tot nu toe waren het er vijf en ze had niemand van