Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12). Amy Blankenship
Читать онлайн книгу.
lachen, maar hield het in, want hij wilde ook horen wat er in de kamer gebeurde.
Tegen de tijd dat Gypsy klaar was met het vertellen, wreef Lacey met haar vrije hand over haar slaap en fronste haar gezicht alsof ze erge hoofdpijn had.
“Dat allemaal en je leeft nog? En hier dacht opa dat hij me de gevaarlijke baan had gegeven. Is er nog iets dat ik moet weten?” Vroeg Lacey en ze kruiste haar vingers, er viel niet meer te vertellen.
Gypsy dacht er even over na en schudde toen langzaam haar hoofd. “Nee, ik denk dat dat vrijwel alle belangrijke dingen omvat.”
“Het is een wonder dat The Witch’s Brew nog steeds staat,” fluisterde Lacey en ze verstevigde haar greep op de hand van haar nicht voordat ze hem tussen hen in bracht. “En je probeerde een demon neer te schieten met een houten kogel,” ze schudde haar hoofd van verbazing en medeleven. Moedig en dom leken iets te zijn dat ze allebei gemeen hadden. “Ik ben zo blij dat deze Michael-persoon de kracht had om je te genezen. Ik zou zijn gestorven als ik naar huis was gekomen om te zien dat jij en opa ... wegwaren.”
“Het gaat goed met mij en je bent nu thuis. Je blijft ... toch?” Vroeg Gypsy en liet de hoop in haar ogen schijnen.
Lacey begon nee te zeggen, maar zweeg even en beet op haar onderlip terwijl ze probeerde zich te verdiepen in iets dat haar nicht had gezegd. Ze hief haar kin op en met haar blik strak op Gypsy gericht vroeg ze zich af of ze net het vangnet had gevonden waarnaar ze op zoek was. Als het de demonen ervan weerhield haar nog een tijdje niet te vinden, dan zou ze niet klagen.
“Wacht even ... was je serieus toen je zei dat demonen dit gebouw niet binnen mogen komen zonder jouw toestemming?” Vroeg ze, wetende wanneer iets te mooi klonk om waar te zijn… dat was het meestal.
“Het is waar,” bevestigde Gypsy enthousiast. “We hebben zelfs de spreuk getest om er zeker van te zijn dat hij werkte, en nou ja ... hij werkt uitstekend.” Ze probeerde te voorkomen dat ze grijnsde toen ze zich herinnerde dat Nick en Ren de winkel uit werden gezogen.
“Dat is het liefste dat ik heb gehoord in mmm ... ongeveer een jaar,” zei Lacey naar waarheid en voelde een deel van de spanning uit haar schouders en rug wegvloeien. Als ze bleef, kon ze misschien wat meer tijd winnen voordat ze tegenover Magere Hein stond. “En je zegt dat dit één van de spreuken was die al die tijd in de kluis heeft gezeten?”
Ze vroeg zich stilletjes af of het uit hetzelfde spreukenboek was gekomen waarvan ze wist dat het de spreuk bevatte om de kracht van het demonteken dat ze nu droeg tegen te gaan. De manier waarop ze het begreep ... door een vervormingsspreuk over haar demonenmerk uit te spreken, zou het bijna onmogelijk zijn om haar op te sporen. Het zou de markering niet verwijderen, maar het was het op één na beste.
Ze moest weten waar ze dat boek naartoe hadden gebracht. Haar volgende stap zou zijn om de machtigste heksenketel in de stad te lokaliseren en hen te overtuigen haar te helpen de betovering uit te voeren. Het probleem was ... iemand had het verdomde boek verplaatst.
Gypsy hield bezorgt haar hoofd schuin toen de opluchting in Lacey's ogen wegebde van bezorgdheid. “Lacey, waar ben je het afgelopen jaar geweest? Wat is er gebeurd waardoor je niet naar huis kwam?”
Toen Lacey niet meteen antwoordde, sloeg Gypsy haar blik neer tot waar hun handen nog steeds samen rond het kristal zaten. “Je moet weten dat opa ziek was toen je verdween. Hij probeerde het voor me te verbergen, maar je bleef zo lang weg dat hij er eindelijk van overtuigd was dat je nooit meer terug zou komen ... dat er iets vreselijks met je was gebeurd.”
Lacey trok een flauw gezicht, wetende dat opa de laatste persoon was die verantwoordelijk was voor de rotzooi waarin ze zich bevond. Dit was helemaal voor haar eigen rekening.
Ze hadden Gypsy altijd buiten de cirkel gehouden, maar nu opa weg was, leek niets haar ervan te weerhouden om er tenminste een deel van te vertellen. Trouwens, als haar verleden haar inhaalde, zou Gypsy tenminste weten wat er echt met haar is gebeurd en misschien zelfs een grafsteen naast opa plaatsen ter herinnering.
Ze voelde zich kalm toen ze besloot om haar nicht mee te laten delen met de activiteiten van het gezin buitenshuis.
“Opa stuurde je altijd naar de veilingen en veilige plaatsen om de artefacten te krijgen die hij voor zijn verzameling wilde hebben of die hij nodig had om zijn klanten tevreden te stellen. Dat was jouw taak en je was er erg goed in.” Ze glimlachte liefdevol naar haar nicht voordat ze eraan toevoegde: “Maar ik ... ik was goed in iets heel anders.”
“Wat bedoel je?” Vroeg Gypsy met een frons. Ze had het achterdochtige gevoel dat ze het niet leuk zou vinden wat Lacey haar ging vertellen.
Lacey haalde haar schouders op alsof het niet zo'n groot probleem was. “Opa stuurde je naar de dingen die beschikbaar waren en die je gemakkelijk kunt bemachtigen ... sluit gewoon een paar deals in het geheim, met de hulp van een zeer gewilde transactie of enorme hoeveelheid geld. Hij stuurde me achter de dingen aan die niet zo ... gemakkelijk te verkrijgen waren.”
“Zoals?” Vroeg Gypsy.
“Zoals dingen waar mensen geen afstand van wilden doen,” gaf Lacey aan en keek toe terwijl de mond van haar nicht openviel.
Hoofdstuk 2
“Heeft hij je eropuit gestuurd om dingen te stelen?” De stem van Gypsy klonk verbijsterd. “Ik kan niet geloven dat opa je zou aanmoedigen om zoiets gevaarlijks te doen.”
“Hoe denk je dat hij in de eerste plaats in dit bedrijf terecht is gekomen?” Vroeg Lacey met een flauwe glimlach.
“Ik heb alleen maar geruchten gehoord,” fluisterde Gypsy meer dan een beetje verbaasd over de bekentenis. Enkele van de hoogste personen op de ondergrondse veilingen hadden haar de afgelopen jaren vaak hints gegeven. Ze had alleen beleefd naar hen geknikt en geglimlacht, en daarna de geruchten uit haar hoofd gewist omdat ze er niet te hard over wilde nadenken.
Ze zuchtte terwijl ze toegaf. “Ik haalde gewoon mijn schouders op met het idee dat ze me aan het pesten waren, omdat we vaak dingen te pakken kregen die de anderen heel graag wilden.”
“Ze hadden het volste recht om jaloers te zijn. Opa was in zijn beste jaren een beruchte inbreker en hij heeft in die jaren veel waardevolle spullen weten te bemachtigen,” bevestigde Lacey met trots in haar stem.
“Zijn specialiteit was bovennatuurlijke voorwerpen… oude spreukenboeken, tijdschriften, schilderijen en verschillende magische voorwerpen. Ondergrondse geruchtenmolens zeggen dat hij de Heilige Graal daadwerkelijk heeft gevonden en deze heeft verborgen voor de man die hem had ingehuurd om hem te vinden. Ik betwijfel ernstig of hij dat deed, maar het draagt alleen maar bij aan de mythe rond opa.”
Gypsy fronste haar wenkbrauwen. “Hoe heeft hij al die jaren overleeft en hij bleef zulke gevaarlijke voorwerpen na te jagen?”
Lacey haalde haar schouders op. “Wie weet? Opa maakte veel vijanden voordat hij zich terugtrok uit zijn favoriete tijdverdrijf. Niemand kon bewijzen dat hij het was, want hij had de kunst van het stelen onder de knie. Eén van de eerste dingen die hij had gestolen, was een verdwijn apparaat waardoor hij volledig onzichtbaar was. Zijn schild tegen de meeste van die vijanden die hem wel verdachten, was het feit dat veel van de dingen waarvan ze dachten dat hij ze misschien had gestolen, krachtig genoeg waren om tegen hen te worden gebruikt als ze wraak zouden nemen.”
“Een verdwijnapparaat,” herhaalde Gypsy met grote ogen. “Zoals de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter?”
“Ik weet het niet ... ik heb het nooit gezien omdat het verdween voordat één van ons werd geboren,” antwoordde Lacey. “Ik denk dat iemand anders een nog betere dief was dan opa.”
“Geen wonder dat wat er over is van ons gezin, de stad uit is verhuisd en ons heeft gewaarschuwd om bij opa rond te hangen. Ik dacht dat het was omdat ze aannamen dat hij een gek was omdat hij in het bovennatuurlijke geloofde en zo'n winkel runde.” Gypsy schudde haar hoofd en herinnerde zich alle keren dat ze voor hem opgekomen was. Ze had er echter nog steeds geen spijt van. Ze had van hem gehouden en dat was het enige dat belangrijk voor haar