Қадр кечасидаги қотиллик. Комил Ойдинович Синдаров
Читать онлайн книгу.
Балки шунинг учун эътибор қилмагандирман, – ўзини оқлаган бўлди қиз.
– Дарвоза эшиги илгагини ким илдирарди? – сўрашда давом қилди Санжарбек.
– Бобом… ўзи қулфлаб, ўзи очарди.
– Ўша куни дарвоза эшиги қулфи очиқ экан, дедингиз. Нима, жиноятчилар қулфни очиб, ичкарига киришганми?
– Йўғ-э, улар девордан ошиб тушган бўлса керак. Эшикни ташқаридан очиб бўлмайди. Лекин кетишда эшикдан чиқиб кетган бўлиши мумкин. Чунки калит ичкарида қулфда туради.
– Бобонгизнинг душманлари бор эдими?
– Билмадим… Қўшнимиз Худоёр амакини жини суймасди. Бир марта у бобомга қўл ҳам кўтарганди… Кейин бобом уни судга бериб, ўн кунгами ё ўн беш кунгами қаматганди. Қамоқдан қайтиб келгандан кейин уйимизга келиб, бобомга роса бақирганди, «Сен сассиқ чолни терингга самон тиқаман, шу уйдан ўлигинг чиқмаса, отимни бошқа қўяман!» деб дағдаға қилганди.
– Нима, сиз қотилликни Худоёр қилган, деб ўйлайсизми? – сўради терговчи.
– Ўз оғзи билан айтганди… Шундан бошқа ким ҳам қиларди! – совуққонлик билан жавоб берди қиз.
– Бобонгизнинг у билан жанжаллашиб қолганини кўрган экансиз. Нима бўлганди? – гуруҳ раҳбари яна ташаббусни қўлга олди.
– Мошина масаласида уришиб қолганларидами?
– Ҳа, ўша кунги воқеани батафсилроқ айтиб беринг-чи.
– Худоёр амаки доимо бобомнинг жаҳлини чиқариб юрарди. Ҳовлисида болалари бақиртириб қўшиқ қўйса ҳам индамайди. Қари одамга тинғир-тинғир ёқадими? Бобом танбеҳ берса, уялмай тескарисини қиларди. Шу куни ҳам уйининг ёнида жой бўла туриб, мошинасини боғимизнинг тўғрисига – ўрикнинг соясига қўйиб кетибди. Бобом уни олдин ҳам ўрикнинг тагига мошинангни қолдирма, дарахт сўлиб қоляпти, деб кўп огоҳлантирган. Яна шу ишни қилибди-да! Любой одамнинг жаҳли чиқади-да! Чақирса, анча вақт уйидан чиқмаган. Бобомнинг асаби қўзиб, мошинасининг сигнализациясини ишлатиш учун «Матиз»нинг балонига тепган… Ғала-ғовурни эшитиб, кўчага чиқдим. Қарасам, Худоёр амаки бобомни турткилаб, кўкрагидан итариб юборди. Кекса одам юз тубан ерга йиқилди. Югуриб бориб, бобомни ердан турғиздим, усти-бошини қоқиб, уйга олиб кирдим, милиция чақирдик. Қўшнини хотини ва болалари уйига олиб кириб кетишди. Кейин суд бўлди…
– Худоёрнинг момонгиз билан муносабати қанақа эди?
– Аям беғубор инсон эдилар, – қизнинг кўзлари намланди, – биров билан иши йўқ, ҳамма билан яхши гаплашарди. Худоёр амаки билан ҳам муносабати ёмон эмасди… Лекин бобомга қўл кўтаргандан кейин аям уни ёмон кўриб қолганди. Олдида «ҳа-ҳа» деб тургани билан ортида қарғаб юрарди, «Ичи қора, писмиқ» дерди…
– Айтинг-чи, бобонгизнинг, аянгизнинг ўлимида бирор кишидан гумонингиз борми? – Санжарбек қизнинг фикрини билишга қизиқди.
– Билмадим, шу Ҳудоёр амакидан бошқа ким ҳам бўлиши мумкин…
– Бобонгизнинг Худоёрдан бошқа бирортаси билан жанжаллашиб юрганини кўрганмисиз? – терговчи навбатдаги саволни берди.
– Яна битта