17 Eylül

      Hayalet yine ortaya çıktı. Neyse ki sağlam sinirlere sahibim. Bu zavallı adamların batıl inançları ve gördükleri olayları anlatış biçimlerindeki abartılı içtenlik, onları yeterince iyi tanımayan herhangi birini dehşete düşürmeye yeterdi. Olayın birçok farklı yorumunu dinledim ancak kısacası hepsi aynı şeyi anlatıyordu; söylediklerine göre gece tekin olmayan bir şey geminin etrafında dolanıp durmuştu. Üstelik Peterheadlı Sandie M’Donald, Shetlandlı “Uzun” Peter Williamson ve Bay Milne bu esrarengiz şeyi görmüşlerdi. Bu kez üç tanık olduğundan, bu hikâye, İkinci Kaptan’ın hikâyesinden daha inandırıcıydı. Kahvaltıdan sonra Milne ile konuşarak, bu saçmalığa inanmaktan vazgeçmesini ve bir subay olarak adamlara daha iyi örnek olmasını istedim. Başını ağır ağır sallayarak ve büyük bir dikkatle, “Belki öyle, belki de değil, Doktor,” diye karşılık verdi. “Onun bir hayalet olduğunu söyleyemem. Hayatım boyunca bu tür deniz canavarı hikâyelerine inanmadım, bazıları bunları, hatta daha kötülerini gördüklerini söyleseler bile. Kolay kolay korkan biri değilim fakat şimdi burada gün ışığında benimle tartışmak yerine, gece karanlıkta yanımda olsaydın ve o korkunç şekli etrafta uğursuzca dolaşırken görseydin, sen de daha farklı düşünüyor olabilirdin. Bir an burada, sonra orada. Kaybolmuşçasına kederli ve ürkütücü o şeyi sen de görseydin, şimdiki gibi konuşamazdın.”

      Tartışmanın yararsız olduğunu fark edince, ondan bir sonraki sefere beni hemen çağırmalarını istedim. Yüzünde bir dahaki sefer olmamasını dileyen bir ifadeyle isteğimi kabul etti.

      Umduğum gibi, arkamızda kalan beyaz çöl her yönden onu kesip bölen ince, mavi şeritlerle parçalanmaya başladı. Bugünkü konumumuz 80º 52’ enlemiydi ki bu da güneye doğru güçlü bir kayma olduğunu gösteriyor. Rüzgâr şimdiki gibi esmeye devam ederse, bizi burada tutan engelin tıpkı oluştuğu gibi hızla dağılacağına şüphe yok. Şimdilik yapabileceğimiz tek şey, en iyisini umarak beklemek. Büyük bir hızla kaderci birine dönüşüyorum. Rüzgâr ve buz gibi belirsiz şartlarla uğraşırken bir adamın yapabileceği başka bir şey yok. Belki de Hz. Muhammed’in ilk takipçilerini “kısmet” düşüncesine inanmaya iten de rüzgâr ve Arabistan çöllerinin kumlarıydı.

      Bu yeni işaretlerin Kaptan üzerinde fazlasıyla kötü etkileri oldu. Hassas aklını karıştıracağından korkarak, bu yeni hikâyeyi ondan saklamaya çalıştım fakat adamlar kendi aralarında konuşurken onları duydu ve olayları kendisine anlatmaları için ısrar etti. Tahmin ettiğim gibi, bu hikâye deliliğini en uç noktada ortaya çıkardı. Dün gece karşımda oturmuş, kıvrak zekâsı ve güçlü yargılarıyla, son derece kendinden emin ve yerinde eleştirileriyle felsefeyi tartışan adamla aynı kişi olduklarına inanmakta güçlük çekiyorum. Kıç güvertede tıpkı kafese konmuş bir kaplan gibi bir ileri bir geri dolanıyor. Ara sıra özlem dolu bir ifadeyle duraksayarak, gözleriyle buzulları tarayarak iç geçiriyor. Sürekli olarak sessizce mırıldanıyor. Bir keresinde sesli bir şekilde şöyle söylediğini duydum: “Ama zaman çok az, sevgilim. Çok az!” Zavallı adam, onun gibi cesur bir denizciyi ve kendini kanıtlamış bir beyefendiyi bu şekilde görmek, hayal gücünün insan aklına neler yapabileceğini ve gerçek tehlikenin dışarıda değil de insanın kendi kafasının içinde olduğunu düşündürüyor. Kendini böyle bir durumda bulan başka biri olmuş mudur? Aklını yitirmiş bir kaptanla, hayalet gören tayfalar arasında! Bazen gemideki tek aklı başında kişi benmişim gibi hissediyorum. İkinci Makinist hariç tabii. Bu kendi hâlindeki adam Kızıl Deniz’deki tüm şeytanlar karşısına çıksa da, aletlerine dokunmadıkları ve kendisini rahat bıraktıkları sürece onları umursamayacaktır.

      Buzlar hâlâ kırılmaya devam ediyor ve görünüşe göre yarın sabah buradan ayrılmamız kesinlikle mümkün olacak. Eve gidip burada yaşadıklarımı anlattığımda, bunları uydurduğumu düşünecekler.