1. Feryadımı duy, Kadir Allah’ım,

      Aşk sensin, âşık da sen, ben kulunum.

      Layığım kahrına, cehennem: bahçem,

      Emanet bir duvarım, ateşim, kulunum.

      Rub’-ı meskûnda avcıyım, av da kendim,

      Artık mejalim yok, haberin vardır.

      Alnıma yazılan fermanını bildir,

      Davet et, günahkar kulunu çağır.

      İman ver ruhuma, cismime can ver,

      Çamurumu yoğur, temizleyip ver bana.

      Aciz damarıma tertemiz kan ver,

      Aydınlat, karamı aklayıp ver bana.

      Ahiret ilminden et beni agah,

      Muradım mumunu söndürme, Allah.

      2. Geçmişe çarparak kırılır sesim,

      Ömür geçmektedir, boş ve çaresiz

      Acaba bu elim? Bu benim sazım?

      Allah’a sorarım neden bu cefa?!

      Tüm ayrılıklar cana tak etti,

      Al, derim, Allah’ım, emanetini.

      “Tevbe et!” – dedi O, bir Kitap verdi

      İsteğin tamamdır, artık bin atını.

      Ummanlar yolunu bekler, çengeller bekler,

      Belirsiz her yere dikildi dar ağacın.

      Âlemin anahtarı senin elinde,

      Cefa arkadaşın, ihanet yârın.

      Allah’ım, ben lahzayım, sen ise sonsuz,

      Tesellin midir bu, şefkatin mi bu?!

      3. Simûrg kuşum, padişah kuşum, hoş geldin,

      Yedi kümbet, yedi vadi serveri.

      Visal nimetinden behrever ettin,

      Bekleyen kulunum, yolsuz, serseri.

      İnleyerek Simûrg dedi: – Ey, bîdar,

      Çağırıyor seni bir ve var olan! Git. İnan!

      Sen fena vadisi, Hak huzuruna var!

      Yer ve gökyüzü çöküyor gezlemeden.

      Vahşi dünya, zalim dünya kudurdu,

      İnsan çığlığıyla doldu kâinat.

      Nebiler, dâhiler, şairler kalktı,

      Çare, çare, diye yalvardı durdu…

      Allah’ım, bilirsin, nereye gidiyorum,

      Allah’ım… Ben öldüm… ben Sana yettim…

      1. Sovuq. Atrof temir. Qo‘limni ochdim,

      Yelkamda chatnadi qaynoq qo‘rg‘oshin…

      Vayrona qa’ridan ko‘klarga qochdim —

      Arzonga oldilar Majnunning boshin.

      Rahmsiz olomon, sizga ne kerak?

      Angladim, jismimni, ruhimni bog‘lar.

      Vahiy keldi menga, chirpandi yurak

      Aks-sado berdi muqaddas tog‘lar.

      Farog‘at zirvasi. Olam—bilgisiz,

      Oxiri sen kelding. Xayolga tolding.

      Vodiy og‘ushida so‘zsiz, belgisiz,

      Asta odimlar-la ko‘zdan yo‘qolding.

      Faqat qayga kegding, qaylarda qolding,

      Oh, qanday yashayman sensiz-sevgisiz.

      2. Sohilda bir o‘zim. Dengiz qorong‘u.

      Yelkansiz kemaning ichinda shubham.

      Vahima shiviri, bo‘g‘zimda og‘u,

      Aqlim bir falokat sezadir mubham.

      Ranggi o‘chgan osmon xunuk g‘uldirar,

      Achchiq chirqiraydir noma’lum bir qush.

      Va yonimda qonli buloq chuldirar,

      Atirgullar, sening gullaring behush.

      Feruza, zumurrad gullaring payhon.

      Oh, tushding kemadan. Karnay chaldilar,

      Va ko‘zga ko‘rinmas qo‘llar shu zamon

      Agdardilar meni, kishan soldilar.

      Faryodim ichimda, otma gulingni…

      Otma, yolg‘izlikdan—baxtli qulingni.

      3. So‘ldirma gulingni, ilohim, yonsin,

      Yeru osmon ko‘rsin ko‘z yummay bedor.

      Vaqt—ulug‘ hakam. Ruhing uyg‘onsin.

      Asriy umidim—Sen. Sen borsan. Sen—bor.

      Roviylar ne uchun? Haq va Haqiqat!

      Asirlik zanjirin parchalab tashla.

      Vujudingni yoqsin alamli fikrat,

      Ayon haqiqatga, haq yo‘lga boshla.

      Fursat o‘tmakdadir. Vaqt bu—beomon,

      Omonat dunyoda omonat odam —

      Vijdon shevasi bor, mehrobi iymon —

      Asl insonlarin chorlaydi bu dam.

      Falakka saichilib qolgai ko‘zim bor,

      Olovlar, chamanlar ichra o‘zim bor.

      1. Soğuk. Etraf demir. Elimi açtım,

      Sırtımda çatladı kaynamış kurşun…

      Harabe altından göklere kaçtım —

      Yok yere kestiler Mecnun’un başını.

      Acımasız kalabalık, ne istiyorsunuz?

      Anladım, cismimi, ruhumu bağlar.

      Vahiy geldi bana, telaşlandı kalbim

      Aks-i sadâ verdi kutsal dağlar.

      Feragat zirvesi. Âlem, bilgisiz,

      Sonunda sen geldin. Hayale daldın.

      Vadi kucağında sözsüz, belgisiz,

      Yavaş adımlarla gözden kayboldun.

      Yalnız nereye gittin, nerede