Այնքան ահաւոր, միաժամանակ այնքան սուրբ է

      Իւղի սոսկալի, խնկաւոր "օծութիւն" անունը,

      Այնպէս որ, ոչ ոք երկրայիններիցս չի համարձակուի

      Աստուած կոչուել, այլ` լոկ աստուածային,

      Նոյնպէս չի կարող մարմնաւոր մէկը

      Իրեն Քրիստոս համարել, այլ` լոկ քրիստոնեայ,

      Դա անհնար էր եւ առաջին մեծ մկրտչին`

      Ջրերով Հոգուն հրաւիրողին,

      Որովհետեւ, ասում է, ես օծեալը չեմ,

      Այլ ուղարկուած եմ նրա առջեւից:

      Ինչպէս Մարկոս Աւետարանչի խօսքն է`

      Սրանով էին շրջում առաքելական լծակիցները,

      Իբրեւ Աստծոյ ձեռք, օգտուելով սրանից,

      Քո անուամբ բուժում էին, առանց մարդկային դեղամիջոցի:

      Քանի որ ինչպէս խաւարը լոյսից,

      Հիւանդութիւնը առողջութիւնից,

      Գիշերն օրուանից ու մահը կեանքից,

      Այդպէս եւ այս տիրապարգեւ նիւթից

      Մերժւում են չարի բոլոր հանգամանքները,

      Խափանւում են եւ իսպառ վերանում:

      Քանզի ինչպէս որ զազիր ճանճերը,

      Սարդեր, զեռունները ականջամուտ,

      Իբրեւ թոյնից` սպառւում, պակասում են այս նիւթից,

      Այդպէս այս իւղը երբ զօրանում է

      Օրհնութեան շնորհիւ` ե՛ւ դեւերին է հալածում,

      Ե՛ւ չարքի մուրհակներն է ոչնչացնում,

      Եւ մահավճիռն է պատռում:

      Աւազանը կատարեալ է լոկ օծման օգնութեամբ:

      Թէ՛ աւազակներից մահացու խոցուած

      Առաջին մարդուն տրուեց փրկութեան այս դեղը,

      Թէ՛ Յակոբոսի եւ Իսրայէլի անբոյժ վէրքերին

      [Իբրեւ դեղ] այս պատուական իրը յիշուեց:

      Այս իւղն էր փափագում Դաւիթը յարակայ յոյսով

      Իբրեւ պտղաւետ ձիթենի Աստծոյ տան մէջ,

      Այնժամ մերժելով թլփատութիւնը`

      Գուշակեց շնորհը մկրտութեան:

      Եւ ինչո՞ւ եմ ես ճառում սրանից,

      Կարծելով` կարող եմ սպառել նիւթը,

      Մինչդեռ վերիններն իսկ ի զօրու չեն

      Մասնակիօրէն բացայայտել այս խորհուրդը,

      Եւ կամ` էապէս:

      Փառք քեզ միշտ եւ ամէն ինչում, անմահ թագաւոր,

      Այժմ իմ երգած օրհնաբանութեամբ,

      Որ արեցիր, կատարեցիր ինձ համար,

      Բարեխնամ, գթած եւ ներողամիտ,

      Հարուստ եւ առատ, ամենայաղթող,

      Հայրերից սկսած` օրինակ տուիր,

      Լրման հասցրիր իսկութիւնը ճշմարտապէս:

      Դու` բնութեամբ` լոյս ես եւ արեգակ մշտապայծառ,

      Եւ աշակերտներիդ դասը լոյս անուանեցիր,

      Որով երկրի բոլոր արարածներին

      Նրանց երջանիկ շնորհի շողերով լցրիր:

      Մէկից անուշ իւղ ստացար ոտքերիդ`

      Նշան, որ ընդունելի են քեզ ուղղուած խնդրանքները,

      Եւ մի այլ պոռնկից` գլխիդ,

      Նշանակ մեր հանդէպ գթառատ սիրոյդ:

      Անսահմանելիդ մշտափափագ բաղձանքով հոտոտեց իւղն այս,

      Հաստատուն ուխտով սահմանածդ մշտակայ օրէնք օրհնաբանելի`

      Կեանքի պատգամներ քոյահրաման

      Քարոզելու աշխարհով մէկ

      Արժանաւորութիւնը համեստ իւղի`

      Ի զարմանս հրաշքը լսողների,

      Ի յուսադրութիւն գալիք սերնդի:

      Դուք սրբից ունէք օծութիւնը`

      Ասաց երջանիկն առաքեալներից,

      Մեկնաբանելով օծման խորհուրդը,

      Որ