Токол. Айгүл ШАРШЕН
Читать онлайн книгу.
деле бара берейинчи.
– Өзүң дурус элесиңби?
– Азыр жакшымын, жыгылганымды өзүм билбей калыптырмын.
– Сен экөөбүз эми үчөө болобуз, уулубуз мага окшош болот ээ? – Турат эңкейип келинчегин өптү.
– Кыз эле болсунчу.
– Эмнеге?
– Мага кыз жагат, – Жамийла эркелей карады.
– Макул-макул, сен каалагандай эле болсун.
– Мен барайынбы?
– Өзүңдү жакшы сезсең кийин кеттик.
– Жакшы элемин, – Жамийла кайненеси менен бир үйдө калгысы келбей эртерээк кийинип, башына жоолук салынды да Туратты ээрчий кошо чыгып келе жатканда верандада отурган Турдукан:
– Эми эле өлө турган болуп жатпадың беле, кайда жөнөдүң? – деди.
– Апа, классташым үйлөндү, Жамийланы алып кел деген.
– Апей, кечээ келген келин айылчылайт деген эмнеси, деги бирдеме көргөн немесиңби ыя, келин көрө элек кайнагаларың көрүп калса уят эмеспи, кир үйгө, – деди ачуусу келе.
– Апа, эски салатты койгулачы, азыр эч ким андай дебейт, – Анан Жамийлага карады, – Жүрө бер кеттик, бизди күтүп калышты. Алар эшикке чыга бергенде Турдукан жулкуна жетип келди:
– Менин тилимди албасаңар кайрылып бул үйгө келбегиле!
– Чын айттыңбы апа? – деди Турат токтой калып.
– Турат унчукпа, мен кала берейин, – Жамийла эне баланы уруштургусу келбей колун бошотту, – Сен эле барып келчи.
– Болбойт, – деди Турат орой, – Эгерде айтканыңыз чын болсо артыман издебегиле, эми мендей балаңар жок! – деди да Жамийланы колунан ала ылдамдай басып кетти.
– Кайда барып баш калкалайсың* – деген Турдукандын сөзүн уккан дагы жок, абдан ызалуу: “Өз ата-энемдин жасаган мамилеси өттү деги, жер чукуп иштесем дагы үй-бүлөөмдү багам, эми мен жаш бала эмесмин, адамча жашоого кудуретим жетет”, – деп ойлонуп бара жатты. Ошол күнү классташтары менен бирге болуп ойноп-күлүп отуруп анан таңга маал тарашты, Турат Өмүрбек деген классташынан жыйырма беш сом сурап алды да Жамийла экөө шаарга кетип калышты.
– Байбиче, Тураттар көрүнбөйт да, – деди кечинде келген Сагынбек.
– Сейит үйлөнүптүр, ошонукуна кетишти.
– Аа-а мейли, жаштар эмеспи.
– Өздөрүн өздөрү билип калышты го?
– Кой тим кой, башкысы балам бактылуу болсо болду.
– Ким билет, жанагысы жакшылык кылбайт го?
– Анте бербе, ушул Туратты кандай гана тилек менен көрдүк эле, бактылуу болушсун, – деп Сагынбек жамбаштай кетти.
– Кой десе болбой алып алды, ким билет, – андан кийин Сагынбек аялынын сөзүнө жооп кылбады: “Жаш кезинде байкаган эмес экенмин, өз баласына дагы ушунчалык каршы чыгабы, өгөй болсо дагы бир жөн, балдарды өзүнчө бөлүп ийсем окшойт, азыр биз келиндин кызматына зар эмеспиз, Турдукан али жаш, өздөрүнчө жашаганы жакшы”, – деп ойлонуп жатты. Түнү бою келбегенинен эртең менен бөлмөсүн карады Сагынбек, кечээги бойдон экенин көрүп:
– Балдар келбептир го?
– Келип калаар…
– Ушунча жүрөбү, барып сурап келчи.
– Өздөрү келет да, мен алардын артынан жүрмөк белем?
– Анда