Tego dnia pogoda mnie zaskoczyła. Jak to możliwe, że noc była taka chłodna, a dzień wstał piękny, ciepły i rozświetlony wrześniowym słońcem – nie wiedziałam. Miałam tylko nadzieję, że ciepło wniknie w ziemię i najbliższej nocy już tak nie zmarznę.

      Nie pozwoliłam, żeby troska o zdrowie wpłynęła na jakość mojego występu na Buchanan Street. Ponieważ był to dzień powszedni, byłam jedyną artystką w okolicy. Pogoda, piękna jak na tę porę roku, sprawiła, że ci, którzy nie pracowali, wylegli na ulice, a pracujący szukali słońca podczas przerwy na lunch. Chcąc złagodzić ich tęsknotę za latem, zaśpiewałam własną energiczną interpretację Rockaway Beach The Ramones. Wyraźnie przypadła ludziom do gustu i szybko przybyło monet w futerale na gitarę. Po The Ramones zaśpiewałam Summertime Elli Fitzgerald, a potem wszystkie piosenki związane z latem, jakie tylko sobie przypomniałam.

      Zarobiłam więcej kasy niż w przeciętną sobotę.

      Wykonywałam piosenkę za piosenką, ale nie mogłam nie zauważyć dwóch chłopaków, którzy nie ruszali się z miejsca. Ludzie przystawali wokół mnie, a potem odchodzili, ale ci dwaj tkwili w zmieniającej się grupce słuchaczy. Było w nich coś, co przyprawiało mnie o ciarki. Wydawali się jacyś nieobecni, jakby nie stali tam po to, żeby słuchać mojego śpiewania. Nie potrafiłam tego rozszyfrować, ale Ham kiedyś mnie ostrzegł, żebym po szczególnie udanym dniu miała oczy dookoła głowy. Wystarczyło zerknąć do futerału, żeby zobaczyć, ile pieniędzy udało mi się zebrać.

      Po Cruel Summer zrobiłam sobie przerwę. Przede wszystkim schowałam banknoty i monety. Dno futerału można było otworzyć i ukryć pieniądze. Zatrzasnęłam je z powrotem i w ten sposób usunęłam gotówkę poza zasięg wzroku gapiów. Nie oddalając się, przewiesiłam gitarę przez ramię i pociągnęłam bardzo mi potrzebny łyk wody.

      Poczułam, że się zbliżają, zanim jeszcze ich stopy pojawiły się na fragmencie chodnika, który widziałam spod ronda kapelusza. Zdenerwowana podniosłam głowę i zobaczyłam przed sobą dwóch młodych chłopaków. Obaj mieli na sobie spodnie dresowe, T-shirty i czapki bejsbolowe z daszkami zasłaniającymi twarze.

      Złe przeczucie zjeżyło mi włoski na karku.

      – To jest taylor? – zapytał wyższy i ruchem głowy wskazał gitarę.

      Jego pytanie mnie zaskoczyło.

      – Znasz się na gitarach? – zapytałam.

      – Ojciec się nimi interesuje. Twoja nieźle wygląda.

      Poczułam szybko rosnące napięcie. Gitara była bardzo droga.

      – Dzięki. – Odwróciłam się, dając do zrozumienia, że chcę, by odeszli.

      – To chyba typ o nazwie Dreadnought?

      Miałam Presentation. Nie chciałam jednak, żeby się tego dowiedział, więc skłamałam.

      – Rzeczywiście znasz się na rzeczy.

      – Ojciec marzy o Cocobolo, ale stać go tylko na model Harley Benton. Ciągle powtarza, że kiedyś kupi sobie Cocobolo. Tylko nie gra tak dobrze jak ty.

      – Nie mów mu tego – prychnął jego towarzysz.

      Roześmiali się chórem, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy nie jestem przesadnie podejrzliwa.

      – Cocobolo to fajna gitara – stwierdziłam, patrząc na nich.

      – No – potwierdził, wpatrując się w mojego taylora. Nagle kolega szturchnął go łokciem, a on wzruszył ramionami. – Dobra. Musimy już iść. Chcieliśmy ci tylko powiedzieć, że jesteś dobra.

      – To miłe, dzięki.

      Pomachali mi na pożegnanie i wolno odeszli. Gdy zniknęli w tłumie, spodziewałam się, że wraz z ich odejściem opuści mnie napięcie, ale w tym spotkaniu było coś niepokojącego. Ten, który mówił najwięcej, szacował mnie wzrokiem w dość niepokojący sposób.

      Instynkt podpowiadał mi, że powinnam się spakować i odejść. Zarobiłam wystarczająco dużo pieniędzy. Dodałam do nich te, które dostałam od O’Dea, i doszłam do wniosku, że czas już zamienić płaszcz przeciwdeszczowy na zimową kurtkę.

      Zebrałam swoje rzeczy i odwiedziłam kilka tańszych sklepów z ciuchami. W większości z nich trwały wyprzedaże letnich rzeczy, co było zupełnie naturalne, ale w końcu znalazłam przecenioną o połowę