HOOFDSTUK TWEE

      De volgende ochtend begon met wapentraining, iets wat Mackenzie vrij gemakkelijk afging. Ze had altijd al redelijk nauwkeurig kunnen schieten maar nu, met de juiste instructie en in een klas met tweeëntwintig andere hoopvolle concurrenten, werd ze griezelig goed. Ze had een voorliefde voor het Sig Sauer pistool dat ze in Nebraska had gehad, en was blij toen ze ontdekte dat de Glock het standaard wapen van het Bureau was, een wapen wat er heel veel op leek.

      Ze staarde naar het papieren doelwit aan het einde van de schietbaan. Een lang vel papier hing twintig meter verderop stil aan het gemechaniseerde rek. Ze richtte, vuurde drie keer snel achter elkaar en legde vervolgens haar pistool neer. Ze voelde de terugslag van de schoten in haar handen, een sensatie waarvan ze was gaan genieten.

      Toen het licht aan de achterkant van de gang groen werd drukte ze op een knop op het kleine paneel voor haar, en bracht haar doelwit naar voren. Het schoof vooruit en toen het dichterbij kwam zag ze de gaten die in het papieren doelwit waren verschenen. Het was de afbeelding van een mannenfiguur, vanaf de taille. Twee schoten waren hoog in de borst beland, terwijl het derde de linkerschouder had geraakt. Het waren prima schoten (niet geweldig) en hoewel ze een beetje teleurgesteld was over de verdwaalde borstschoten, wist ze dat ze het al veel beter deed dan tijdens haar eerste sessie op de schietbaan.

      Elf weken. Ze was hier al elf weken en nog steeds leerde ze iedere dag iets nieuws. Ze was geirriteerd over de verdwaalde borstschoten omdat deze fataal zouden kunnen zijn. Ze was getraind om te schieten met de bedoeling om een verdachte te stoppen, een fataal schot op de borst of het hoofd mocht alleen in geval van absolute noodzaak.

      Haar instinct werd beter. Ze glimlachte naar het papieren doelwit en keek toen naar de kleine schakelkast voor haar waar een doos met munitie wachtte. Ze herlaadde de Glock en drukte vervolgens op een knop om een ​​ander doelwit te plaatsen. Ze liet deze vijfentwintig meter teruggaan.

      Ze wachtte tot het rode lampje op het paneel groen werd, en draaide zich om. Ze haalde diep adem, draaide zich om en vuurde weer drie schoten af.

      Een nette rij kogelgaten vormde zich net onder de schouder van de figuur.

      Veel beter, dacht Mackenzie.

      Tevreden verwijderde ze haar oor- en oogbeschermers. Ze ruimde haar schiettafel op en drukte op de knop op het bedieningspaneel dat het doelwit via het gemotoriseerde katrollensysteem naar voren bracht. Ze nam het doelwit eraf, vouwde het op en stopte het in de kleine boekentas die ze vrijwel altijd bij zich had.

      Ze was in haar vrije tijd naar de schietbaan gekomen om haar vaardigheden aan te scherpen waarvan ze het gevoel had dat ze een beetje achterbleef in vergelijking tot de anderen in haar klas. Ze was één van de oudsten en er waren nu al geruchten die over haar rondgingen, geruchten over hoe ze voor een ellendig, klein politiebureau in Nebraska had gewerkt en na haar arrestatie van de Vogelverschrikker Moordenaar door de FBI was benaderd. Ze was een gemiddelde student voor wat de vaardigheden met vuurwapens betrof en was vastbesloten om één ​​van de besten te zijn tegen de tijd dat haar Academie training ten einde was.

      Ze moest zichzelf bewijzen. En dat vond ze prima.

      *

      Na de schietbaan ging Mackenzie meteen door naar haar laatste klassikale cursus, die ging over psychologie en werd gegeven door Samuel McClarren. McClarren was een voormalige Agent van zesenzestig jaar en bestsellerauteur. Hij had zes bestsellers voor de New York Times geschreven over het onderwerp ‘de psychologische achtergrond van de meest wrede seriemoordenaars van de afgelopen honderd jaar’. Mackenzie had alles wat deze man geschreven had gelezen en kon urenlang naar hem luisteren. Het was veruit haar meest favoriete cursus, en hoewel de assistent-directeur van mening was dat (gebaseerd op basis van haar cv en haar werkgeschiedenis) ze deze cursus niet nodig had, had ze de kans om deze cursus te volgen met beide handen aangegrepen.

      Zoals gewoonlijk was ze als één van de eersten in het lokaal en ging ze vooraan zitten. Ze maakte haar notitieboekje open en pakte haar pen terwijl de anderen binnendruppelden en hun MacBooks openden. Samuel McClarren ging naar zijn podium. Achter Mackenzie wachtte de klas van tweeënveertig studenten vol verwachting; ieder van hen leek aan elk woord te hangen wanneer hij sprak.

      “Gisteren hebben we tot grote vreugde van sommigen van jullie met een zwakke maag de psychologische drijfveren van Ed Gein besproken,” zei McClarren. “Maar vandaag wordt het niet veel beter, want we duiken in de vaak onderschatte maar ongelooflijk verwrongen geest van John Wayne Gacy. Zesentwintig geregistreerde slachtoffers, gedood door wurging of verstikking met gebruik van een tourniquet. Nadat ze waren gedood verspreidde hij zijn slachtoffers op verschillende plekken zoals onder de planken vloer van zijn huis en in de rivier Des Plaines. En natuurlijk denken de meeste mensen wanneer ze zijn naam horen aan de clown make-up. In principe is de Gacy-zaak een verzameling van psychologische trauma’s.”

      En terwijl McClarren sprak maakten de studenten in de klas koortsachtig aantekeningen. Zoals gewoonlijk vlogen het uur en de vijftien minuten voorbij en Mackenzie wilde nog veel meer horen. McClarren's klas had herinneringen opgeroepen aan haar jacht op de Vogelverschrikker Moordenaar, vooral aan het moment dat ze de moordlocaties opnieuw had bezocht, in een poging om in de geest van de moordenaar te kruipen. Ze had altijd geweten dat ze hier goed in was, maar had het niet aan de grote klok gehangen. Het maakte haar van tijd tot tijd bang en het was een nogal morbide, dus daarom had ze het geheim gehouden.

      Toen de sessie voorbij was pakte Mackenzie haar spullen in en liep ze naar de deur. Ze liep door de gang en was aan het nadenken over de lezing en merkte daarom de man die bij de deur stond niet op. Ze zag hem pas toen hij haar naam riep.

      “Mackenzie! Hé, wacht even.”

      Toen ze haar naam hoorde roepen stopte ze, draaide zich om en zag een bekend gezicht in de menigte.

      Agent Ellington liep naar haar toe. Ze was zo verrast om hem te zien dat ze letterlijk even aan de grond vastgenageld stond, en ze vroeg zich af waarom hij hier was. Terwijl ze als bevroren bleef staan, glimlachte hij haar verlegen toe en kwam snel op haar af. Er was een andere man bij hem, die hem volgde.

      “Agent Ellington,” zei Mackenzie. “Hoe is het met je?”

      “Ja goed,” zei hij. “en met jou?”

      “Redelijk goed. Wat doe je hier? Een opfriscursus?” Vroeg ze in een poging grappig te zijn.

      “Nee, dat niet,” zei Ellington. Hij glimlachte nog een keer en dit deed haar denken aan hoe ze zichzelf drie maanden geleden voor gek had gezet en welk risico ze had genomen. Hij gebaarde naar de man naast hem en zei: “Mackenzie White, ik wil graag voorstellen aan Special Agent Bryers.”

      Bryers deed een stap naar voren en stak zijn hand uit. Terwijl ze zijn hand schudde nam ze even de tijd om de man goed in zich op te nemen. Hij leek begin vijftig. Hij had een overwegend grijze snor en vriendelijke blauwe ogen. Ze merkte direct op dat hij waarschijnlijk zachtaardig was en een rasechte zuidelijke gentleman, waar ze zoveel over gehoord had sinds ze naar Virginia was verhuisd.

      “Aangenaam kennis te maken,” zei Bryers terwijl ze elkaar de hand schudden.

      Nu de introductie uit de weg was ging Ellington