Rozdział 5

      O czwartej nad ranem Florry pogodziła się w końcu z tym, że nie zaśnie, i poszła do kuchni zrobić sobie kawę. Marietta, która mieszkała w suterenie, usłyszała hałasy i pojawiła się na górze, w koszuli nocnej. Florry wyjaśniła, że nie może spać, niczego nie potrzebuje, i odesłała ją z powrotem. Po dwóch filiżankach kawy i wylaniu kolejnych potoków łez pomyślała, że może ten koszmar wzbudzi w niej kreatywność. Przez godzinę dłubała przy pewnym wierszu, o świcie jednak porzuciła te próby i zwróciła się ku literaturze faktu: zaczęła pisać dziennik poświęcony tej tragedii. Darowała sobie kąpiel i śniadanie i o siódmej rano była już w Clanton, w domu Mildred Highlander, mieszkającej samotnie wdowy, która z tego, co Florry wiedziała, jako jedyna w mieście rozumiała jej poezję. Popijając gorącą herbatę i jedząc bułeczki z serem, rozmawiały wyłącznie o tym koszmarze.

      Mildred przyniosła do salonu poranne gazety z Tupelo i Memphis i obie panie, które spodziewały się najgorszego, nie były zawiedzione. Na pierwszej stronie gazety z Tupelo widniał wielki tytuł: „Bohater wojenny aresztowany za morderstwo”. W gazecie z Memphis, mniej zainteresowanej tym, co działo się na południu, w Missisipi, relację zamieszczono na pierwszej stronie działu miejskiego, pod nagłówkiem: „Popularny kaznodzieja zastrzelony w kościele”. Te dwa artykuły różniły się nieco, jeśli chodzi o fakty. Brak komentarzy ze strony adwokata podejrzanego i policji. Całe miasto jest w szoku.

      Ich własna gazeta, „The Ford County Times”, była tygodnikiem i trafiała do kiosków w każdą środę rano, więc cała sensacja ominęła ich o jeden dzień i musieli czekać do następnego tygodnia. Jej fotograf uchwycił jednak Pete’a Banninga, kiedy ten wchodził do budynku aresztu, i tę fotografię zamieściły na swoich łamach redakcje z Memphis i Tupelo. Widać było na niej kroczącego z obojętną miną Pete’a, którego eskortowało trzech zacnych południowych gliniarzy w niedobranych kapeluszach i mundurach.

      Ponieważ wyglądało na to, że wszystkim mieszkańcom Clanton odjęło mowę, reporterzy skupili się na barwnej przeszłości Pete’a jako bohatera wojennego. Opierając się głównie na informacjach z archiwum, obie gazety opisały szczegółowo jego wojskową karierę i heroiczne czyny, których dokonał w trakcie wojny na Pacyfiku. W obu też zamieszczono małe fotografie Pete’a, zrobione, gdy rok wcześniej powrócił do Clanton. Ta z Tupelo zamieściła również zdjęcie Pete’a i Lizy z uroczystości przed budynkiem sądu.

      Vic Dixon, mieszkający naprzeciwko Mildred, był jednym z niewielu mieszkańców Clanton, którzy prenumerowali poranną gazetę z Jackson, największą w stanie, lecz poświęcającą niewiele uwagi północnym hrabstwom. Tego ranka, przeczytawszy ją przy kawie, przeszedł na drugą stronę ulicy i oddał Mildred, która specjalnie go o to poprosiła. Przy okazji przywitał się z Florry i przekazał jej kondolencje, wyrazy współczucia czy co tam można przekazać siostrze człowieka, który został oskarżony o morderstwo i chyba je popełnił. Zanim Mildred go przegoniła, wymogła na nim obietnicę, że będzie odkładał następne numery.

      Florry potrzebowała jak najwięcej danych do swojej relacji, która miała przybrać postać teczki, zeszytu z wycinkami lub spisywanego na gorąco dziennika. Chciała je wszystkie zebrać, zapisać i zachować. Nie wiedziała dokładnie po co, ale na jej oczach rozgrywała się długa, smutna i naprawdę jedyna w swoim rodzaju historia i Florry nie zamierzała z niej niczego przegapić. Chciała móc odpowiedzieć na wszystkie ich pytania Joela i Stelli, kiedy wrócą w końcu do domu.

      Była jednak zawiedziona, gdy zdała sobie sprawę, że gazeta z Jackson, oddalonego od Clanton bardziej niż Tupelo czy Memphis, zamieściła o wiele mniej informacji i zdjęć. Całość opatrzono raczej mało chwytliwym tytułem „Aresztowanie czołowego plantatora w Clanton”. Mimo to wycięła kupon subskrypcyjny, by wysłać go do redakcji razem z czekiem.

      Korzystając z prywatnej linii Mildred, zadzwoniła do Joela i Stelli i próbowała ich przekonać, że sytuacja w domu nie jest tak katastrofalna, jak mogłoby się wydawać. Nie bardzo jej się to udało i kiedy w końcu się rozłączyła, zarówno jej bratanica, jak i bratanek mieli łzy w oczach. Ich ojciec siedział w celi, oskarżony o straszne morderstwo. Oboje chcieli wrócić do domu.

      O dziewiątej Florry wzięła się w garść, wsiadła do swego lincolna rocznik 1939 i pojechała do więzienia. Samochód miał na liczniku niecałe trzydzieści tysięcy kilometrów i rzadko opuszczał granice hrabstwa, głównie dlatego, że jego właścicielka nie miała prawa jazdy. Dwa razy oblała egzamin i kilkakrotnie zatrzymywała ją policja, ale nigdy nie została ukarana, na mocy niepisanej umowy z Nixem Gridleyem, któremu obiecała, że będzie jeździła tylko do miasta i z powrotem, i nie po zapadnięciu zmroku.

      Weszła do biura szeryfa, przywitała się z Nixem i Redem i oznajmiła, że chce się zobaczyć z bratem. W ciężkim wiklinowym koszyku miała trzy powieści Williama Faulknera, półtora kilograma zamówionej u dystrybutora w Baltimore kawy Standard, a także kubek, dziesięć paczek papierosów, zapałki, szczoteczkę i pastę do zębów, dwie kostki mydła, dwa słoiczki aspiryny, dwa słoiczki środków przeciwbólowych oraz pudełko czekoladek. O to wszystko poprosił ją wcześniej brat.

      Po krótkiej niezręcznej rozmowie Nix zapytał w końcu, co ma w koszyku. Nie pokazując jego zawartości, wyjaśniła, że to kilka niegroźnych drobiazgów dla brata, rzeczy, o które ją prosił.

      Obaj gliniarze odnotowali w pamięci, by poinformować o tym prokuratora. Podejrzany zaplanował swoją zbrodnię tak dokładnie, że sporządził nawet listę rzeczy, które siostra miała mu dostarczyć do więzienia. Oczywisty dowód, że działał z premedytacją. Popełniony w szczerej wierze