Boże! jak ten stary

      Rósł zapałem w olbrzyma; lecz ja nie mam wiary,

      Gdzie ludzie oddychają, ja oddech utracam.

      Z wyniosłych myśli ludzkich niedowiarka okiem

      Wsteczną drogą do źródła mętnego powracam.

      Dróg zawartych przesądem nie przestąpię krokiem.

      Teraz czas świat młodzieńca zapałem przemierzyć

      I rozwiązać pytanie: żyć? alboli nie żyć?

      Jam bezsilny! nie mogę, jak Edyp zabójca,

      Rozwiązać wszystkich sfinksów zagadki na świecie;

      Rozmnożyły się sfinksy, dziś tajemnic trójca

      Liczna jak ziarna piasku, jak łąkowe kwiecie;

      Wszędzie pełno tajemnic, świat się nie rozszerzył,

      Ale zyskał na głębi… wierzchem człowiek płynie,

      Lecz jeśli drogi węzłem żeglarskim nie mierzył,

      Nie wie, czy bieg jest biegiem, gdy brzeg z oczu ginie…

      Chyba, że w owej drodze jak milowe słupy

      Mija stare przesądy – zbladłe wieków trupy.

      Nie, to są raczej krzyże przy ubitej drodze,

      Prostak przy nich koniowi zatrzymuje wodze

      I żegna się, i pokłon oddaje – gdy mija…

      Potem mędrkowie prostsze wytkną ludziom szlaki,

      Z wolna na drogę nową zjeżdżają prostaki;

      Na zapomnianym krzyżu bocian gniazdo zwija,

      Mech rośnie, pod nim dzieci w piasku sadzą kwiaty;

      Nieraz krzyż, u stóp samych podgryziony laty,

      Pada, zabija dzieci z sielskiego pobliża,

      A lud płacze, że zwalić nie pamiętał krzyża.

      Więc idę na świat rąbać nadpróchniałe drewna.

      Miłość? zapomnę o niej – wśród światowej burzy

      Pozostanie głos wspomnień… jak pieśń dzika, rzewna,

      Jak pieśń żurawia, co się opóźnił w podróży

      I samotny szybuje po błękicie nieba.

      Ostatni, z licznych szczęsnych tłumów odbłąkany.

      Trzeba mi nowych skrzydeł, nowych dróg potrzeba.

      Jak Kolumb na nieznane wpływam oceany

      Z myślą smutną i z sercem rozbitym…