Woestyngevangene. Andrea Abbott
Читать онлайн книгу.
fliek, verander die prent skielik na ’n beeld van sy huis in die dorpie Salt Rock aan die ooskus van Suid-Afrika. So duidelik asof hy werklik voor dit staan, sien Leo die wit kothuis op ’n krans hoog bokant die Indiese Oseaan. Seemeeue kring bo die dak, in die lug wat so sout is dat jy dit op jou vel kan ruik en proe.
Saam met die prentjies hoor hy ook geluide, klanke wat hy al sy lewe lank ken: die meeue se skril gekrys, die branders wat breek op die rotsagtige kus onder die kranse, die wind wat huil op stormagtige nagte. En nou stemme. Sy beste vriende, Chris en Riaan, roep hom: “Kom jy see toe? Die branders is lekker groot.”
Leo sien hulle voor sy geestesoog: Chris, so lank soos Leo, maar twee en ’n half jaar ouer, sy hare songebleik en sy oë blou soos die see; en Riaan, so oud soos Leo, maar korter as hy met krullerige donker hare en bruin oë.
Nóg stemme. Dis sy ouers, Marius en Zara Knight, wat laat een aand, ’n warm en bedompige aand, op daardie wit kothuis se stoep gesit en praat het.
“Waarvoor is jy bang, Zara?” het Leo se pa sag gevra. “Dat hy nog steeds kwesbaar is?”
“Wel, hy is,” het sy geantwoord. “Veral aangesien hulle deur Aus gaan. Jy weet net so goed soos ek daardie bende sal nooit moed opgee nie.”
Aus? Wat daarvan? En watter bende? het Leo gewonder.
“Hulle’s genadeloos, maar nie idiote nie,” het Marius gestry. “Hulle sal baie ver van Aus af wees. Hulle is tien teen een nie eens meer in die land nie, anders was hulle nou al vasgetrek en dan sou Axel . . .”
Zara se stem het hom skerp onderbreek. “Ek weet. Miskien is ek paranoïes, maar watter ma sou nié wees nie, in so ’n situasie?”
“Ek veronderstel so,” het Leo se pa sag gesê. “Ek dink deesdae dis tyd dat ons Leo daarvan vertel. Hy onthou niks daarvan nie, maar dis net regverdig dat hy die waarheid weet.”
Die waarheid waaroor? Dit het so interessant geklink! Leo het regop in sy bed gesit en nader aan die venster geleun sodat hy duideliker kon hoor.
Maar sy ma het vasgeskop. “Nee!” het sy ferm gesê. “Nog nie.”
“Wanneer dan?” het Marius gevra.
“Wanneer hy in die hoërskool is en dit beter kan hanteer,” het Zara geantwoord.
Dis volgende jaar! Nog eeue ver. Leo wou bars van nuuskierigheid en het amper uit die bed geklim om vir hulle te gaan vra wat die geheim is. Maar hy het geweet sy ouers sou kwaad wees. “Dis onbeskof om af te luister,” sou sy ma heel moontlik sê. Hy het gewens sy wil ophou om hom te behandel soos ’n sissie wat nie ernstige goed kan hanteer nie. Hei, ek surf in die Indiese Oseaan, wat wemel van haaie! wou hy uitroep. En Ma stres nie daaroor nie.
“En boonop, afgesien van al die ander dinge,” het Zara voortgegaan, “is ek nie seker of hy by daardie groep sterrekundiges inpas nie. Hy’s maar net twaalf. Die ander is baie ouer: negentien, twintig. En Dawie is twee-en-twintig. Sal Leo regtig . . .?”
“Hulle het hom genooi,” het Marius gesê. “Ek is seker hulle is verantwoordelik, selfs al is hulle studente. En onthou, die Stertrek is al waaroor hy op die oomblik kan praat. Dink daaroor. Hoeveel twaalfjariges is ywerige sterrekundiges en het die ondernemingsgees om by ’n universiteit se Sterrekundeklub aan te sluit?”
Zara het gesug. “Seker baie min. Maar dit wys hoe diep dinge in families loop.” Daar was ’n stilte, en toe: “Wie sou dit kon dink? Ná . . .” Sy het weer gehuiwer, “. . . alles.” Sy het so sag gepraat dat die swiesj van die branders onder op die strand haar woorde amper verdrink het. Maar niks kon die bitterheid daaragter smoor nie.
“Jy moet dit laat gaan.” Marius se sagte stem het die bitterheid probeer verdun. “Of dit gaan jou vernietig.”
“Dit het reeds, Marius. Lank gelede. En nie net vir my nie. Ons almal. Veral Axel.”
Weer daardie naam: Axel. Dit klink vir Leo bekend. Hy sien ’n vlietende beeld van ’n klein donkerkopseuntjie, maar dit verdwyn voor hy kan uitwerk wie dit is.
“Ons het dit nogtans oorleef,” het Marius voortgegaan, “en ons het nog mekaar.” Daar was ’n gekraak van die rottangstoel soos hy vorentoe geleun het, of dalk teruggesit het. “Onthou altyd, ons het alles gedoen wat ons kon, en meer. En ek sal nooit moed opgee nie. Diep in my hart glo ek nog steeds . . .” Maar hy het nie sy sin klaargemaak nie.
“Zara, ons moet aanbeweeg. Ons is dit aan Leo verskuldig. Niks kan die verlede verander nie, en ons kan nie toelaat dat dit die toekoms ook heeltemal verwoes, of ons dryf daartoe om ons seun in te perk nie. Ons moet toelaat dat hy . . . jy weet, sy vlerke sprei en die wêreld verken.”
’n Rukkie stilte, toe het Zara weer gesug en gesê: “Jy’s reg, skat.” Leo kon hoor sy snuif, asof sy teen trane veg. “Ek wens net die Stertrek was iewers anders. Enige plek behalwe . . . behalwe . . . waar dit alles gebeur het.”
Ses maande later, duisende kilometers ver, neergevel op die woestynsand, hoor Leo die gesprek weer duidelik. Dis asof hy weer in sy eie bed is en luister na sy ouers se stemme wat deur die oop venster indryf. Hy wonder weer wat gebeur het wat hulle lewens vernietig het. Nou sal hy nooit uitvind nie.
Hy moes daardie aand beter geluister het. Hy moes gehoor het dat sy ma regtig bekommerd was, in plaas van om te wens dat sy hom soos ’n grootmens kon behandel. Dan sou hy dalk by die huis gebly het.
Dan sou hy nie nou hier in die woestyn ’n nare dood in die oë gestaar het nie.
3
“Het niemand gekyk nie?” vra Yunus en kyk van Treasure na Dawie na Eva.
“Het jy?” kap Dawie terug.
“Wel, dit was nie, uh . . . nee . . . ek het gedog . . .” stamel Yunus.
Julia sny in. “Wat maak dit saak wie se skuld dit is? Leo is heel moontlik dood! Niemand kan so ’n sandstorm oorleef nie.”
“Wat gaan ons doen?” Yunus hardloop van venster na venster en maak albei Land Rovers se agterdeure oop, asof hy verwag om Leo tussen die bagasie te kry.
Humphrey haal sy selfoon uit. “Verdomp! G’n ontvangs nie. Nes onder in die suide. Ons kan niemand bel van hier af nie.”
Treasure spring in die bestuurder se sitplek en verstel dit totdat haar voete die pedale kan bykom. “Ek gaan terug. Ek gaan hom soek.”
“Ek kom saam met jou,” sê Dawie. As voorsitter van die klub en die oudste in die groep, is hy vir almal verantwoordelik.
“Dis malligheid,” sê Eva deur die bestuurder se venster. “Ons moet eerder Keetmanshoop toe ry en polisie toe gaan. Hulle sal ’n soekgeselskap stuur.”
“Selfs ’n helikopter,” sê Victor.
Dawie slaan die agterdeur so hard toe dat Yunus uit die pad spring. “Dit gaan tyd vat om dit te reël,” sê hy. “Ons kan nie so lank wag nie. Elke sekonde tel wanneer iemand in die woestyn verdwaal het.” Hy hardloop om na die passasierskant en klim in.
“Dis malligheid om terug te gaan,” hou Eva vol. “Daar’s nie ’n manier wat julle hom gaan kry nie. Dis netnou donker.”
“Maak nie saak nie,” sê Treasure en draai die sleutel in die aansitter. “Ons moet probeer.” Sy stel haar voor hoe Leo alleen en sonder skuiling in die storm vasgevang is. Sy wonder hoe hulle so nalatig kon gewees het. En dis alles my skuld. Dit was haar idee om hom op hierdie uitstappie te nooi. Toe sy ma gesê het sy wil nie hê hy moet saamkom nie, het Treasure al haar oorredingskrag gebruik om haar van plan te laat verander. Noudat sy aan daardie gesprek terugdink, onthou sy skielik iets wat mevrou Knight gesê het.
Die Namib is ’n gevaarlike plek. Mense verdwaal.
Toe Treasure belowe sy sal sorg dat Leo niks oorkom nie, het mevrou Knight na haar gestaar en gesê: “Agt jaar gelede het ’n vierjarige seuntjie spoorloos verdwyn in Namibië, reg onder sy oppasser se neus. Dit kan weer