Sonnet sonder woorde. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
ou herehuis, toegerank met kanferfoelie en jasmyn wat ’n soet geur deur die warm middag versprei.
Valdi het ’n afskynsel van vet Giorgio verwag, maar hul gasheer is die teenoorgestelde: skraal, met ’n skoon paar jeans en ’n kraakwit T-hemp pleks van ’n vuil voorskoot. Vriendelik, sjarmant – en plat Afrikaans.
“Valdi?” eggo hy toe Duard die twee meisies voorstel, en rol die klank daarvan op sy tong. “Wat ’n melodieuse naam! Dit herinner mens aan Vivaldi se vioolkomposisies. Speels en skertsend …”
Valdi bloos. Hoe moet ’n mens nou op só ’n kompliment reageer?
“Luca was saam met my op Maties,” vertel Duard. “Hy’s ’n De Lange, op Vaalbult in die Karoo gebore.”
“My pa was Afrikaans en my ma Italiaans,” verduidelik Luca.
“Mama Sophia?” raai Fiela.
“Nee, Sophia was my ouma. Ouma Bellini, wat die toentertydse ou herberg by háár ouma geërf het, moderne geriewe laat aanbring het en dit in ’n pensione verander het. Ek het die kombuis vergroot en die Middeleeuse fontein in ’n swembad omskep. Die kruisvaarders draai seker in hul grafte om, maar dis gaaf vir gaste om in af te koel gedurende die snikhete somermaande. Die eiland kan bitter drukkend raak, veral dié tyd van die jaar in die buiteseisoen.”
“Jy sê jy het plek vir die twee girls?” wil Duard weet.
Luca glimlag breed. “Vir twee bella signorinas? Altyd! Hoe ken jy my?”
“Soos ’n pak marshmallows,” laat sy vriend droogweg hoor. “Altyd plek in die pakkie vir nóg een.”
Veral een soos dié enetjie … Luca se donker oë talm waarderend op Valdi. Dan gooi hy sy hande in die lug.
“Ek vergeet skoon my maniere, terwyl julle seker moeg en dors is. Tiepolo – ons butler, kruier en opsigter – sal die bagasie kamer toe neem, intussen gaan drink ons iets koels op die terras.”
Duard keer. “Ek soek eers pleisters en ontsmetmiddel. Besit jy sulke goed?”
“Ja, in die kombuis. Die kok is ongelukkig nog steeds siek, sy sou jou kon help. Maar kyk in die kas langs die agterdeur, daar’s ’n noodhulpkissie.”
“Kom saam,” sê Duard vir Valdi.
Sy staan tru. “Hoekom?”
“Ek wil daardie sny aan jou kop skoonmaak.”
“Dis nie nodig nie, Fiela het vir my ’n snesie gegee.”
“ ’n Snesie?” Hy uiter ’n minagtende snork. “En jy dink ’n flentertjie papier het medisinale waarde?”
“Dis nie nodig dat jy –” stribbel sy teë, maar hy knip haar kort.
“Dit is. Kom!”
Toe sy hardkoppig bly staan, rem hy haar aan die arm in die gang af.
“Asseblief, kan jy nie net een keer in jou lewe inskiklik wees nie?”
Dit laat Valdi se humeur ordentlik opvlam.
“Miskien sou dit beter gewees het as ek in die verlede mínder inskiklik was.”
Hy gaan staan. “Wat is dít veronderstel om te beteken?”
“Maak daarvan wat jy wil!” antwoord sy parmantig.
In sy blou oë is ’n flikkering, sien sy, maar Duard antwoord nie, pers net sy lippe saam. In die kombuis sleep hy ’n kroegstoeltjie nader en laat Valdi by die opdientoonbank sit. Sy hou nie van hom as hy so macho en oorheersend is nie. As dit is omdat hy werklik besorg is oor haar welstand, is dit miskien toelaatbaar. Maar indien hierdie houding sommer net baasspelerigheid is, staan sy nóú op en loop en kan hy sy noodhulp bêre vir Fiela, wat dit gretig sal opslurp.
Duard haal ontsmetmiddel, salf en pleisters uit. Valdi het nie besef haar kuif hang oor die wond nie. Toe hy die hare wegstoot, skuur ’n stukkie van sy mou per ongeluk teen haar kaal skouer en in ’n refleksbeweging ruk sy weg.
“Sit stil,” beveel hy.
“Dis seer!”
“Is nie, jy jok. En moenie so frons nie, dit kreukel die vel sodat ek nie kan sien wat aangaan nie.”
“Ja, dokter,” antwoord sy oordrewe gedwee.
Hy maak die seerplek versigtig skoon, smeer salf op ’n blokkie gaas en plak dit met rekpleister oor die wond vas. Valdi staal haar en sit roerloos voor sy weer raas kry. Haar kop is agteroor gebuig sodat hy makliker kan bykom en sy is intens bewus van sy gesig hier vlak teen hare terwyl hy werk. So naby, sy kan net haar hand uitsteek en aan hom raak. Hy het nie vanoggend geskeer nie en sy stry teen die impuls om die grofheid van sy wang en die dagoudstoppelbaard onder haar vingerpunte te voel … Sy voel hoe haar hart sy ritme verloor en dan skielik versnel.
Is jy van jou wysie af? vra sy haarself streng. Jy’s nie meer ’n tiener nie en hy is nie jou kêrel aan wie jy kan vat wanneer jy wil nie. Of wil jy die horlosie terugdraai, weer soos ’n vloerlap weggesmyt word en van nuuts af seerkry? Kom by en gedra jou soos ’n grootmens! Moenie in sy gesig opkyk nie, fokus op sy hempsknoop en dink aan groen gras en blink waterstrome. Aan Niek of die sjarmante Luca de Lange of enige ander ou wie se naam nie Duard Hofmeyr is nie.
Sy moes instinktief beweeg het of dalk kon hy die onstuimige woelinge in haar binnekant aanvoel, want hy kom regop en staan ’n entjie weg.
“Daarso, klaar! Was dit nou so erg, dat ek jou met geweld kombuis toe moes sleep?”
“Nee.”
“Of seer?”
Sy skud haar kop en kruis haar arms oor haar bors. Of dit is omdat sy bang is hy hoor die wilde bonsing van haar hart, of dat haar hand dalk vanself sal uitreik om aan hom te raak, weet sy nie. Maar dit laat haar veiliger voel, meer in beheer van haar bewegings en emosies.
Sy sien dat Duard vreemd na haar kyk, sy oë vraend en skielik ’n donker, broeiende blou.
“Ek … kry koud,” stamel sy. Selfs in haar eie ore klink dit onoortuigend.
“Ja, dit is koel hier,” stem hy saam, ’n halfmas glimlag om sy mond. Hy draai die bottel ontsmetmiddel toe, bêre die salf en die skêr en die pleister. Dan tik hy vlugtig met sy wysvinger op die punt van haar neus.
“Dis nie dat ek jou wou boelie nie, Valdi,” sê hy sag. “Ek is besorg oor jou, bang daar kom kwaad in en die wond ontsteek. Dit sou jou vakansie bederf het.”
“Ek weet,” stem sy saam, maar kan hom nie in die oë kyk nie.
“Dit kon selfs ’n litteken op jou voorkop gelos het.”
“Ek weet …”
Dis hoe sy hom onthou: partykeer amper soos ’n ouboet – sorgsaam en beskermend, soos teenoor ’n jonger sussie wat haar knie stukkend geval het en getroetel moet word. Dit was vir haar kosbaar, as enigste kind, met ’n pa wat dikwels afwesig was en ’n ma wat ’n eie loopbaan gebou het, nie tyd gehad het vir ’n kind nie.
Ná Duard weg is, het Valdi soms gewonder wie sy die meeste mis: haar omgee-ouboet of haar omgee-kêrel. Want hy hét vir haar omgegee, dit weet sy. Dit was ’n ongelukkige sameloop van omstandighede wat veroorsaak het dat hul verhouding handuit geruk het. Maar hy was lief vir haar en sy só dol oor hom. Altyd gereed om inskiklik te wees en saam te speel – grootmensspeletjies, sonder om aan die implikasies of gevolge te dink …
“Sal ons saam met die ander twee iets gaan drink?” stel Duard voor.
Haar gedagtes het op ver paaie geloop en Valdi skrik toe hy praat. Sy ruk terug na die hede en klim van die kroegstoeltjie af. Dit was nie netnou ’n liefkosing gewees nie, breinspoel sy haarself. Daardie vinger waarmee hy op haar neus getik het … Dit was niksseggend, sommer ’n speelse gebaar soos hy sy sussie sou getroos het en daarna vir haar ’n suigstokkie gegee het. Sy moenie meer daarin lees en haarself opwerk nie.
“Koeldrank