Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
is ’n kans om dit te bewys.”
Hulle het mekaar ’n lang oomblik aangekyk, soos twee aartsvyande wat kragte meet. Toe het sy houding verslap en hy het kortaf gesê: “Jy sal die kans kry. Ons praat weer oor ’n maand.”
“Dankie, dis al wat ek vra,” het sy koel herhaal, maar haar hart het in haar keel geklop en haar hande het so gebewe dat sy nie die koppie behoorlik kon vashou nie. Die smaak van oorwinning was soet in haar mond en sy het sterk en vol moed gevoel.
Sy dink aan die maand wat voorlê en sy weet hy sal nie uit sy pad gaan om sake vir haar te vergemaklik nie. Inteendeel. Maar sy wil dit ook nie anders hê nie en sy hoop sy sal die nodige krag en inspirasie kry om haar altyd goed van haar taak te kan kwyt.
Hugo se motor staan reeds op die sypaadjie voor die Rouxs se huis en Karin trek haar motor langs syne.
Sy tref die gesin en Hugo voor die kaggelvuur aan en daar word dadelik vir haar ook ’n stoel nader getrek en vir elkeen ’n glas wyn ingeskink.
“Ons drink op Isak en Marie se gesondheid,” stel Hugo voor en glimlaggend lig Karin haar glasie vir hulle.
“’n Heerlike vakansie,” wens sy hulle toe.
“Dankie, ons sien al so daarna uit,” sê Marie. “Dit sal die eerste keer wees dat ons sonder die kinders gaan vakansie hou.” Glimlaggend kyk sy na Kosie wat sit en koerant lees en vervolg: “Kosie gaan koshuis toe en ek is seker dit sal hom die wêreld se goed doen, maar ek sal bly wees as julle so verlangs ’n ogie oor hom sal hou. Ingeval iets skeefloop – ’n mens weet tog nooit wat kan gebeur nie – weet ek dan darem hy is in goeie hande.”
“Ag, Ma, wat kan nou gebeur?” vra Kosie ongeduldig. “Tensy ek doodgaan van die honger.”
“Met daardie blik soetkoekies en die droëvrugte en biltong?” vra sy ma en Kosie grinnik net.
“Ons sal na hom kyk, Marie,” belowe Hugo, en Marie Roux glimlag dankbaar.
“Is jy al gevestig in jou nuwe blyplek?” vra sy vir Karin.
“Allesbehalwe. Ek het vandag halsoorkop getrek en ek het nog nie eens begin uitpak nie – ek kom nou net van ’n plaasbesoek af. Maar dis heerlike vertrekke – daar is ook ’n kaggel wat ek gereeld sal gebruik – en ek is seker ek gaan baie gelukkig wees daar.” Sy kyk vlugtig na Hugo en sê: “Ek moet vir jou dankie sê: my telefoon was reeds daar toe ek vanmiddag terugkom.”
Hy glimlag effens. “Dit was ’n plesier, Dokter.”
Die volgende dag was grou en bewolk met ’n fyn motreëntjie wat af en toe uitgesak het. Dit was die eerste werklik onaangename dag vandat Karin op Doringlaagte gekom het, maar teen twaalfuur het dit begin opklaar en toe dokter Roux net ná eenuur van die spreekkamers af wegry, het die sonnetjie al weer met tussenposes deur die wolke gebreek en daar kon selfs weer aan tennis gedink word. Vir ’n wonder was daar die dag nie ’n enkele plaasbesoek nie en Karin kon met ’n rein gewete gaan tennis speel. Sy is egter vroeg huis toe, want sy het ’n paar huisbesoeke gehad en wou graag haar blyplek ’n bietjie regmaak. Toe sy by die huis kom, kry sy Susan op die stoep waar sy in die sonnetjie sit en lees.
“Dokter is vroeg terug,” sê die meisie skamerig.
Sy is ’n mooi meisie met dromerige groen oë en lang blonde vlegsels en Karin het dadelik van haar gehou.
“Ek het nog nie eens my tasse uitgepak nie, Susan,” antwoord Karin vriendelik. “En ek het gedink vanmiddag is ’n goeie kans om alles mooi agtermekaar te kry.”
“Kan ek nie vir Dokter help nie?” vra Susan en Karin willig dadelik in. Sy sal Susan se hulp goed kan gebruik en terselfdertyd kans kry om haar beter te leer ken.
Susan kyk met bewondering na Karin se mooi rokke wat sy in die kas help ophang. Toe sy hoor dat Karin nog ’n paar besoeke moet doen, stel sy voor dat Karin dadelik gaan bad en aantrek en dat sy alleen verder uitpak.
“Ek doen dit graag, Dokter,” sê sy toe Karin aarsel. “Ek weet hoe besig Dokter is en ek geniet dit om al die mooi klere te sien. Buitendien het ek nou niks anders om te doen nie – Ouma het ’n siek tannie gaan besoek en ek moet die huis oppas.”
Karin het haar vriendelike aanbod aanvaar en toe sy weer in die slaapkamer terugkom, was alles netjies weggepak.
“Ek het die tasse in die kas in die gang gebêre,” sê Susan. “Daar is baie plek en hier is hulle tog net in die pad.”
“Jy is ’n skat,” sê Karin dankbaar. “Kom help nou gou vir my dat ons die meubels in my sitkamer so ’n bietjie verskuif, dan is alles agtermekaar.”
Hulle het gestoot en geskuif tot die meubels na Karin se sin was en Susan het dadelik opgemerk dat die vertrek nou baie geselliger lyk.
“Dis wonderlik wat ’n verandering dit maak,” sê sy peinsend en wonder wat haar ouma sal sê as sy die meubels in haar kamer en die eetkamer ook ’n bietjie verskuif.
“Ja, dit lyk goed,” sê Karin. Al wat kortkom, is ’n mooi mat en nuwe gordyne. Sy sal dadelik vir haar ma skryf om dit vir haar te koop en te laat aanstuur. Haar ma sal wel weet wat om te kry.
“As Dokter uit is en die telefoon lui, moet ek antwoord?” vra Susan toe sy uitstap.
“As jy toevallig naby is en die boodskap neerskryf, sal ek dit baie waardeer, Susan. Maar dis glad nie nodig dat jy die telefoon oppas nie.”
“Ek doen dit graag,” antwoord Susan, en Karin dink dat sy dit inderdaad gelukkig getref het.
Sy is die aand saam met Arrie bioskoop toe en hulle kon die hele rolprent ongestoord geniet.
“Dit lyk vir my jy het my maar net bang gepraat,” sê Arrie toe hulle later in die kafee sit en koffie drink. “Ek is teleurgesteld – daar het dan niks gebeur nie.”
“Wees dankbaar, my vriend, wees dankbaar,” sê sy.
“En kan ons dit weer volgende Saterdagaand doen?”
“Op dieselfde voorwaardes, en ek hoop om jou ontwil die aand is ’n bietjie meer opwindend.”
Hy glimlag en sê tergend: “’n Aand saam met jou is nooit sonder opwinding nie.”
Hugo Slabbert kom op daardie oomblik by die kafee ingestap. Die restaurantgedeelte is taamlik vol en hy staan ’n oomblik in die deur terwyl hy rondsoek na ’n leë tafel of ’n plek om te gaan sit. Daar is plek aan hulle tafel en Arrie wink vir Hugo om by hulle te kom sit.
“Ek hoop nie jy gee om nie,” sê Arrie terwyl hy ’n stoel vir Hugo uittrek. “Ek wou juis nog met hom praat oor iets. Hallo, Hugo. Ek sê nou net vir Karin jy spaar my nou ’n oproep.”
Hugo se “Goeienaand” is koel maar vriendelik. Hy ruik effens na eter en Karin wonder of hy by die hospitaal was.
Die kelnerin is dadelik by en hy bestel koffie. Dan sê hy vir Arrie: “Is jy bekommerd oor Bester?”
“Ja. Ek het hom gesê hy moet dadelik na jou toe gaan met sy knie.”
“Ek het hom vanmiddag gesien. Hy sal seker nie weer hierdie seisoen rugby speel nie.”
“Maar Hugo!” Arrie is heeltemal verslae. “Ons enigste vleuel wat iets beteken! Wat gaan ons nou aanvang?”
“Jy sal maar vir Lubbe moet opskuif eerste span toe. Ek dink nog altyd hy hou baie belofte in.”
“Hy is te bang,” sê Arrie vies. “As die wêreld vir hom ooplê, nael hy soos ’n windhond, ja, maar by die eerste teken van gevaar verloor hy kop en dan foeter hy alles op. Ekskuus, Karin,” maak hy haastig verskoning, “maar Lubbe lok gewoonlik sterk taal by my uit.”
“Hy is onervare, dis al,” sê Hugo. “Gee hom gereeld plek in jou eerste span en kyk wat gebeur.”
“Ek sou baie eerder vir Kosie Roux wou probeer. Daar’s vir jou ’n oulike klein vleuel.”
“Kosie