Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
en papierkardoese. “Ek reken so, tant Betta. Wat ek vergeet het, kan ek op Maltahöhe of Mariental koop.”
Ludwig Krüger lyk ook besorg. “Die motor se dokumente en versekering? Jou aanwysings hoe om op Schloss Hoffnung te kom?”
“Almal in,” antwoord Rothea. “Albie en sy teddiebere en nuwe rooi bus ook.”
“Onthou, as jy motormoeilikheid het of verdwaal, ek is heeldag op kantoor en tot jou beskikking.”
“Ek ook, kindjie,” las tant Betta by. “Heeldag by die winkel, en jy het my telefoonnommer as jy my nodig het.”
“Ek sal bel,” belowe Rothea. “Maar moenie bekommerd wees nie, ek hou daarvan om motor te bestuur en ek sal regkom. Dis nie só ver nie en wanneer ek moeg raak, sal ons oorslaap.”
Albie onthou hoe Rothea hom voorgesê het en hy wag gretig langs haar om sy stukkie soos ’n resitasie op te sê.
“Dankie vir die baie appels en pele. Hulle was baie lekker.”
“Ag, my skatlam ...” Tant Betta tel hom op en gee hom ’n soen. “Tannie gaan jou mis Saterdagoggende. Vir wie gaan ek nou die vetste rooiwange uitsoek?”
“Tannie bêle.”
Tant Betta gee hom nog ’n soen. “Ek sal hulle bêre, maar sal jy terugkom om hulle te kom eet?”
“Tlugkom,” belowe Albie.
Rothea is net so bewoë soos tant Betta. “Dankie dat tant Betta altyd daar was wanneer ek tannie nodig gekry het. Dankie vir die luister na my klagtes en vir die opbeuring.”
“Jy weet hoe lief ek vir jou en Barbara was, kindjie. Julle was soos my eie dogters.”
Rothea sluk aan die trane en draai na die prokureur om hom te groet.
“Dankie, oom Helmut, dat u begrafnis toe gekom het, vir al die geduld en bystand die afgelope drie weke en vir die tjeks wat u so geredelik geteken het.”
“Dit was ’n plesier. Daar is ’n groot som geld tot jou beskikking gestel en jy het net ’n kwart daarvan vir Albie gebruik, en niks vir jouself nie.”
“Ek het ’n bietjie spaargeld gehad en dit wat van die Richters se geld oorgebly het, moet in ’n trustfonds vir Albie inbetaal word.”
“Ek sal so maak.”
Rothea probeer glimlag. “Nogmaals dankie vir die krans vir Barbara en Ernst. En nogmaals jammer vir daardie eerste lelike brief wat ek aan u geskryf het.”
“Wat ek verdien het. Moenie daaroor bekommerd wees nie, Rothea. Ek het al erger briewe ontvang.” Die gryskopman glimlag, maar agter die goueraambril is sy oë natuurlik blink. “Pas jouself en Albie mooi op ...”
“Ek sê nog, jy moes daardie afkoopsom aanvaar het wat die Richters aangebied het,” laat tant Betta van haar hoor.
Rothea skud haar kop terwyl sy die mandjie kos inlaai wat tant Betta gebring het. “Ek het nie die geld nodig nie.”
“Daar is dalk ’n ryk buurman en hier loop jy rond in jou suster se ou klere ...”
“Die buurman sal nie weet hulle is oud nie.” Rothea sluit die motordeur aan Albie se kant en plaas haar handsak en ’n los trui op die agterste sitplek. Dan kom sy terug na haar twee dierbare vriende wat by haar woonstel opgedaag het om haar te kom afsien.
Tant Betta vergeet sy het nie haar winkelvoorskoot aan nie en frommel haar rok in haar vereelte hande. “Ag, hartjie, is dit nou rêrig tot siens?”
Rothea hou haar styf vas. Dit wat tussen hulle gesê kon word, is gister al gesê toe sy lemoene en appels vir die lang pad gaan koop het.
“Dis miskien net ’n maand, tante, dan is ek terug,” probeer Rothea moedig bly.
“Of twee of drie maande. Of ses ... Ek sal nog hier wees wanneer jy terugkom, meisie.”
Ludwig Krüger maak keel skoon. “Ek ook, Rothea. Jy weet waar om my te kry as jy my nodig het. En onthou, ek het nie ’n vrou wat sal raas wanneer ek saam met ’n mooi meisie gaan koffie drink nie.”
Rothea druk sy hand styf in albei hare vas. “Ek sal onthou. En wanneer ek alleen terugkom, gaan ek twintig koffie-drinke nodig hê ... Mooi bly. En tant Betta ook!”
“Môle bly!” eggo Albie toe Rothea hul sitplekgordels vasmaak, ratte verander en stadig wegry.
Rothea het haar bekommer of hy sal moeg word van die lang rit. Maar Albie is soet. Hy geniet die ongewone motorrit en die nuwe ervaring van stilhou langs die pad en tannie Betta se kosmandjie uithaal. Die Russiese worsies en gekookte eiers wat hy soms nie by die huis wou eet nie, verdwyn saam met die kaastoebroodjies en tamaties. Die koffie en lemoensap is nie genoeg nie. Hy slaap ’n rukkie en toe hy wakker word, vra hy: “Melle, ’blief?”
Rothea hou op Grunau stil vir koffie, brandstof en melk vir Albie. Op Keetmanshoop weer om ’n kleedkamer te besoek en hande te was. Die kokerboomwoud en die vingerklip hou vir Albie geen bekoring in nie. Of Rothea van die grootpad afdraai of nie, maak nie saak nie. Hy slaap rustig onder die reisdeken op die agterste sitplek.
Rothea het al foto’s van die woud en Mukurob gesien, maar geld en tyd het nog altyd ontbreek om die twee besienswaardighede te gaan besigtig. Miskien sal sy ’n kans kry in die volgende paar weke, dink sy. Dieter het mos beveel sy moet met gereelde tussenposes van die plaas af weg wees, sodat Albie daaraan gewoond sal raak dat sy nie altyd by hom is nie.
Dis ’n lang pad en Rothea het oorweeg om oor te slaap, indien nodig. Maar om sesuur bevind sy haar op Mariental, met minder as honderd kilometer plaas toe. Hoewel sy moeg is, is dit nie die moeite werd om nou na ’n hotel op die dorp te soek nie. Sy soek eerder aanwysingsbordjies na die sewentiende eeuse Kasteel Duwisib, soos oom Helmut Krüger beduie het die pad na Schloss Hoffnung toe loop. Die plaas is glo veertig kilometer duskant die kasteel, op die Helmeringhausen-pad.
Die bordjies is duidelik. Rothea sou nog ’n kwartier verkies het om haar voor te berei, toe sy die ligte van die plaasopstal sien.
“Albie!” roep sy. “Word wakker. Ons is by die huis.”
Sy is bly hy het ’n paar uur geslaap, want sy wil nie hê dat sy aankoms op die plaas deur moegheid bederf word, soos so dikwels die geval met kleuters is nie. Albie is nie ’n moeilike, huilerige kleintjie nie en dit moenie die eerste indruk wees wat die Richters van hom kry nie.
Selfs in die dowwe maanlig kan Rothea die indrukwekkende drieverdieping-kliphuis met die swart grasdak sien, amper soos die poskaarte wat sy van die Duwisib-kasteel gesien het. “Schloss” beteken ook kasteel en dis duidelik waar die plaas sy naam vandaan gekry het. Om die huis strek terrasse en kranse, anders as wat Rothea verwag het. Die bietjie wat sy van die omgewing gesien het, het haar laat dink die huis sal op ’n plat vlakte gebou wees, sonder veel bome. Die tuin is egter ruig, met uitgekapte klippaadjies wat na ’n tennisbaan lei en in die agtergrond die donker glimmende water van ’n swembad.
Rothea weet nie of sy van die koue kliphuis hou en of dit ’n indruk van gasvryheid skep nie. Dis te onherbergsaam, dink sy, te groot en donker en onbekend ... Sy probeer die onrustigheid in haar demp, by die gedagte aan wat miskien agter die donker voordeur op haar wag.
Die deur gaan oop om ’n streep lig oor die toegegaasde stoep te gooi. As Rothea hul gasheer self verwag het om hulle welkom te heet, is sy teleurgestel. Dis Hanna Berger wat uitkom en oor die stoep draf.
“Naand, Fräulein Beukes. Die arme klein Schätzen sal moeg wees ná die lang pad. Gee hom vir my ...”
Hanna se arms gaan om Albie en sy druk hom gerusstellend teen haar vas. Rothea voel skielik oorbodig, alleen en onwelkom. Albie se plek is hier, maar sy wens sy kon ook weet sy het by die huis gekom en sy wens daar was iemand om háár gerus te stel en styf vas te hou.
’n Ander man, ouerig en met ’n wit oorjas, volg op Hanna se hakke, groet formeel in Duits en begin die tasse uitlaai.
Dis