Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
Richter, wat kom verneem of u gereed is, Fräulein,” sê Hanna. “Gaan eet, ek sal na die kleine omsien.”
Rothea het Dieter verwag. Maar ’n vreemde jong man staan in die gang voor haar kamerdeur.
“Onthou jy toe jy sestien was, Rothea Beukes, en die fortuinvertelster gesê het jy gaan ’n lang, donker vreemdeling ontmoet wat ’n belangrike rol in jou toekoms gaan speel?”
Rothea lag. “Al wat sy gesê het, was van ’n blou brief wat ek gaan kry. Maar sy was kleurblind. Dit was ’n pienk kaartjie die volgende dag onder my motor se reënveër.” Rothea aarsel. “Is jy broer Carl?”
Hy skud sy kop. “Net Carl. Dit sou ’n ramp gewees het as jy my suster was, want ek het nie gedink dis moontlik nie.”
Rothea begryp nie mooi nie. “Ekskuus?”
Carl bekyk haar waarderend. “Ek dag identiese tweelinge is identies.”
“Hulle is.”
“Hulle is nie,” stry hy. “Ernst het ná die tyd vir ons ’n troufoto gestuur en ek het met hom saamgestem Barbara is die antwoord op enige man se drome. Ek het nie gedink dis moontlik dat haar identiese tweelingsuster selfs nog mooier as sy kan wees nie.”
Rothea se moraal was laag en Carl se bewondering is balsem vir haar wonde.
“Jy vlei my, maar dankie vir die goeie medisyne.”
“Teen Moeder en Dieter?”
Carl is korter en blasser van vel, maar toe hy sy een wenkbrou vraend lig, lyk hy skielik net soos sy oudste broer. Hy is nie so aantreklik soos Dieter nie, maar gawer, dink Rothea. Sy hou van hom en is dankbaar dat hier iemand soos hy is. In ’n kil en ontoegeeflike huishouding is Carl Richter tot dusver die enigste een wat haar soos ’n mens behandel, eerder as soos ’n meulsteen wat teen wil en dank verduur moet word.
“Moet jou nie aan hulle twee steur nie,” vervolg Carl. “Moeder is bevooroordeeld en my ouboet het nog nooit ’n oog vir ’n mooi meisie gehad nie. Of anders het hy met opset gejok.”
“Gejok? Hoekom?”
“Om ’n voorsprong bo my te hê en my af te skrik. Jy lyk gewis nie soos Dieter jou beskryf het nie.”
Moenie, probeer Rothea haarself keer, want sy weet dis soek na seerkry. Wat maak dit in elk geval saak? Sy besef dis goeie raad, maar haar hart wil nie na haar verstand luister nie.
“Hoe het Dieter my beskryf?”
“Ek met my groot mond ...” skerm Carl. “Kom, ons moet gaan eet. Moeder wag.”
“Ek gee nie om as jou broer vir almal vertel ek lyk soos ’n voëlverskrikker nie. Is dit wat hy gesê het?” hou Rothea vol.
“Dieter het nie bedoel om jou te beledig nie en nee, hy het ook nie gesê jy is lelik nie,” verdedig Carl sy broer. Hy draai sy kop skeef om weer na Rothea se bates te kyk. “Gelukkig verskil ons smaak. Ek reken jy is allesbehalwe vaal, maer en moederlik. Dieter kort ’n bril.”
Rothea kyk na hom sonder om te antwoord. Ja, sy wou mos vra, wetende wat die antwoord gaan wees ...
Carl hou sy hande op, palms na Rothea se kant toe gedraai. “Moenie vir mý kwaad wees nie. Dis nie ek wat so gesê het nie, dis Dieter wat so blind is. En ek sê mos, ek stem nie saam met sy beskrywing nie. Hoe kan ’n rooikop-Delila met sulke kurwes vaal en maer wees? En moederlik? Jý?” Hy grinnik breed. “Nee, Rothea Beukes. Jy is die soort aster wat ’n ou saamneem op ’n seiljagvaart wat langer as ’n dag gaan duur. Of ’n naweek Kyalami toe. By gebrek aan sulke opwindende vermaak, sal ons met ’n aand saam aan tafel begin?”
“Ek is nie eintlik honger nie.”
“Jy is alreeds nie baie gewild nie en as jy Moeder en Dieter onnodig laat wag en die aandete verniet vertraag, glo ek nie dit sal tot jou gewildheid bydra nie,” raai Carl haar aan.
Rothea kyk na sy formele donker pak klere, dan na haar verkreukelde rok en stowwerige sandale.
“Ek moet seker beter klere aantrek ...”
“My ma sal nie omgee nie en Dieter sal nie oplet nie. Hy het Ilse op sy brein en geen ander meisie se kleredrag sal tot hom deurdring nie.”
Rothea staan botstil. “Ilse?” vra sy, asof sy nog nooit die naam gehoor het nie.
“Kom!” Carl rem haar aan die arm die gang af. “Netnou kla ek ook jy is te maer, as jy nie wil eet nie ...”
Rothea is bang Dieter of sy ma hoor as sy Carl verder uitvra. Sy stap stilswyend langs hom met die marmertrap af, verby die ingangsportaal en deur ’n lang, smal galery tot in die eetkamer. Olga Richter is besig om in ’n skril stem te praat. Rothea was skynbaar die onderwerp van bespreking, want toe die ouer vrou haar sien, bly sy skielik stil. Haar regterhand lê slap op haar knieë, maar die ander een klem krampagtig om die rolstoel se armleuning.
Rothea voel ongemaklik en probeer die gespanne stilte oorbrug. “Dit spyt my indien ek u laat wag het, mevrou Richter.”
Olga Richter draai haar kop weg en kyk weg sonder om te antwoord.
Carl knipoog bemoedigend vir Rothea, voor hy na sy broer draai. “Nogal die moeite werd om voor te wag, is sy nie?”
Dieter lewer nie kommentaar nie. “Slaap Albie?” wil hy van Rothea weet.
“Ja.”
“Het hy weer gehuil?”
Wéér ... asof Albie ’n tjankbalie is! “Nee, hy het nie.”
“Dan was hy met sy kamer en met Hanna tevrede?”
“Sy kamer is pragtig en Albie was in sy skik met al die nuwe speelgoed.”
“En met Hanna?” herhaal Dieter.
Rothea wil hom nie ’n geleentheid bied om weer te sê Albie is bedorwe, huilerig en te afhanklik van haar nie. “Albie was soet en tevrede.”
“Dan kon Hanna seker alleen regkom om hom te bad en in die bed te sit? Dis nie deel van jou pligte om Albie saans te versorg nie.”
Kritiek omdat sy laat was? Nagelaat het om vir aandete te verklee? Hanna se gevoelens seergemaak het?
“Dit spyt my,” sê Rothea styf. “Ek was onder die indruk dat ek gedoen het wat van my verwag word en waarvoor ek betaal word. As ek Albie die heel eerste aand geheel en al aan sy oppasster oorlaat, waarom het ek dan in die eerste plek saamgekom? Sal ek môre inpak en teruggaan?”
Dieter trek sy skouers op asof dit vir hom om ’t ewe is. “Ek het aan jou gerief en vrye tyd gedink. Sal ons gaan aansit?”
5
Dieter sit aan die hoof van die tafel, met sy moeder regs van hom en Carl aan die oorkant, langs Rothea. Terwyl ’n meisie in ’n swart rok die sop bedien, praat die twee broers oor Frankfurt en Londen, lammers en die huidige markprys vir karakoelpelse. Hul ma neem nie aan die gesprek deel nie. Haar oë is stip op haar bord gerig – omdat sy sukkel om met ’n lomp linkerhand die lepel te hanteer, of omdat sy wil vermy om na hul kuiergas te kyk, weet Rothea nie. Ná die sop volg ’n visvoorgereg met slaai, dan wildsboud, groente en verskillende bygeregte. Laastens vars vrugte en roomys.
Rothea is bly sy hoef nie te gesels nie, sodat sy haar aandag by die korrekte eetgerei kan bepaal. In huishoudkunde op skool het hulle geleer die mes en die vurk aan die buitekant word in die reël eerste gebruik, probeer sy onthou, baie selfbewus en bang sy maak ’n gek van haarself.
Koffie word in die klein sitkamertjie bedien, maar Carl se ma is reeds kamer toe en hy is weggeroep vir ’n telefoonoproep. Dieter neem sy koppie, maar hy lyk moeg en nie in die luim om moeite te doen om Rothea te laat tuis voel nie.
“Sal dit vir almal makliker wees as ek in die toekoms my etes saam met Albie en Hanna in die kinderkamer nuttig?” vra Rothea.
“Nee.” Dieter se weiering