Ettie Bierman Keur 8. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
jy teenwoordig is of nie, saam met ons eet of nie, sal nie aan haar houding ’n verskil maak nie. En solank jy ’n gas in my huis is, sal ons jou as sodanig behandel. Albie moet op Hanna steun, nie op jou nie.”
“Sodat ek gouer kan vertrek?”
Dieter sug en vryf ’n moeë hand deur sy hare, sodat hulle soos ’n skoolseun s’n vooroor op sy voorkop val. “Ons het al hierdie dinge reeds bespreek. Ek sien nie die nodigheid om weer in ’n argument gewikkel te raak nie. Is jou huisvesting bevredigend?”
“Dankie, ja,” antwoord Rothea net so formeel.
“Nog koffie?”
“Ek het nog, dankie.”
Rothea het gedink om die laaste slukkie te neem en dan ook kamer toe te gaan. Maar Dieter keer toe sy haar koppie op die silwer waentjie terugplaas en aarselend in die middel van die vertrek bly staan.
“Ons moet oor Albie praat. Kan jy swem?”
“Kan ek ... swem?” Die vraag was uit die bloute en Rothea is bang sy het verkeerd gehoor.
Dieter maak ’n ergerlike gebaar. “Swem. Hier is ’n swembad wat diep genoeg is dat ’n kleuter daarin kan verdrink. Kan jy jouself goed genoeg help om Albie met veiligheid in die water toe te laat?”
“Ek dink so.”
“Dink is nie goed genoeg nie. Kan jy of kan jy nie?”
“Ek kan swem. Redelik goed. En ek het ’n boek in die biblioteek uitgeneem oor hoe om babas en klein kindertjies aan water gewoond te maak.”
“Het jy die boek saamgebring?”
“Nee. Maar ek het dit gelees voor ek dit weer ingehandig het.” Rothea is vies vir haarself omdat sy teenoor Dieter altyd verskonend en op die verdediging is. Maar hy is anders as Carl, by wie sy kan ontspan en op haar gemak wees. “En ek het navraag gedoen na moeder-en-kindklasse ...”
“By die munisipale swembad op Upington?” Dieter se gesigsuitdrukking is sardonies. “Gelukkig is jy dié darem nou gespaar,” spot hy. “Ek het ’n veiligheidsheining om die swembad laat aanbring en bevele gelaat dat die twee hekkies ten alle tye op knip moet wees. Sien asseblief toe dat Albie nie met die knippe peuter nie en wanneer hy swem, sorg dat dit onder toesig is. Is dit duidelik?”
Rothea knik gedienstig, dankbaar oor die moeite wat hy gedoen het om vir Albie se veiligheid te sorg.
“Soos jy moontlik opgelet het, is die tuin teen ’n skuins helling uitgelê, met gebruik van steil kliptrappe, terrasse en paadjies wat na die tennisbaan en stalle lei. Dit mag gevaarlik wees. Hou Albie weg van die trappe, waar hy kan val. Verstaan jy?”
“Ja.”
“Die stalle is verbode vir hom, so ook die eendedam en die krale waar die karakoelramme is. Reg?”
Rothea stem met al die veiligheidsmaatreëls saam, maar nie met sy outokratiese behandeling van haar, asof sy ook ’n kind is wat nie vir haarself kan dink nie.
“Ek het Albie ses maande lank opgepas en hy het niks oorgekom nie,” antwoord sy koelweg.
“Ek wil hê daar moet geen misverstand wees sodat jy later kan sê jy het nie geweet nie. ’n Plaaswerf hou meer gevare in as ’n eenkamerwoonstel. Het jy alles begryp wat ek uitgewys het?”
“Ja.” Ja, baas; nee, baas; drie sakke vol, baas! dink sy opstandig. Wie dink hy is hy? En sý? Kamma ’n gas in sy huis, maar dis nie hoe hy haar behandel nie ...
“Gaaf. Dan kan daar geen verwyte later wees nie. Goeienag.” Dieter glimlag vlugtig toe hy deur toe stap en dit hoflik vir Rothea oophou. “Slaap gerus.”
Die half onderstebo glimlag het dieselfde uitwerking op Rothea se hartsnare as drie weke gelede. Sy bly aan die onderpunt van die trap staan terwyl hy na sy studeerkamer stap en die deur agter hom toemaak. Rustig slaap? dink sy ironies. Terwyl hy terselfdertyd met daardie skewe glimlag gewaarborg het dat sy ’n slaaplose nag sal hê ...
Carl is gawer, vertel sy haarself terwyl sy met die trap opklim kamer toe. Vriendeliker en nie so ’n boelie soos sy ouer broer nie. Carl het haar Delila genoem, terwyl Dieter haar behandel soos iets wat die hond op ’n vullishoop gevind het. Sy moenie toelaat dat Dieter vir haar belangrik word nie, want hy vind haar vaal, so maer soos ’n telefoonpaal en moederlik. Buitendien het hy ’n nooi met die naam Ilse.
Dit moet dieselfde Ilse wees, mymer sy. Ilse Bauer, die pragtige, verfynde en sensitiewe meisie wat soos ’n eie dogter in die huis is. Ilse, wat deur Ernst in die steek gelaat is ’n maand voor hul troue ... Soek sy nou by ’n ander broer troos?
Rothea word met ’n kloppende hoofpyn wakker en met Albie wat energiek op en af op haar bed spring. Onder sy een arm het hy ’n jong bulterriër, nie ouer as agt weke nie, te oordeel na die vet lyfie en ronde magie. Onder die ander arm is die groot, rooi bal wat Rothea gisteraand voor sy bed sien lê het.
“Uitpeul. Babyte. Pietal!” jaag hy Rothea aan.
“Stadig, my skatjie,” kalmeer sy hom. “Wat sê jy?”
Soveel opwinding wag dat Albie skaars tyd het om alles mooi duidelik te herhaal. Ná ’n lang ruk eers vind Rothea uit hy wil uit, buite speel met Piet, wat wil hardloop. Piet is die Staffordshire-terriër, wat meer wil doen as net speel en hardloop.
Piet wil kou ook, met ’n bulterriër se manie om sy kake oefening te gee. Rothea klim uit die bed, trek ’n seilbroek en T-hemp aan en volg Albie buitentoe.
“Het jy al geëet?” wil sy weet.
Hy het, drie keer al, maar Rothea kan nie uitvind wat nie. Tanna was egter by. Tanna, kom Rothea agter, is kortpad vir tannie Hanna. En solank ontbyt onder Hanna se toesig was, is sy tevrede dat Albie wel iets geëet het wat hom tot middagete sal hou.
Albie wil alles gelyk sien – die ander honde, katte, swembad, eende en skape, saam met die hoenders. Dan wil hy swem.
Gedagtig aan Dieter se reëls en regulasies, is Rothea versigtig waar sy Albie toelaat. Sy probeer die moets en moenies onthou en die plekke vermy wat vir ’n geesdriftige kleuter gevaar mag inhou.
“Piet swem!” soebat Albie toe sy hom ongemerk van die stalle wegkeer, terug na die gelykte van die tuin en grasperke naby die huis.
Rothea neem haar swemkostuum en handdoeke, die hond, die bal en Albie. Toe knip sy die swembadhekkie oop en voel met haar voet die watertemperatuur.
“Ek word seker oud, Albie, maar as jy en Piet dit wil waag ...”
Albie is nie vir koue water bang nie. Piet ook nie. Rothea benadruk watter die vlak kant is en leer Albie hoe om aan die opblaasmatras vas te hou. Sy sorg dat sy naby hom op die wal sit, op haar handdoek en in haar swemklere. Om Albie se ontwil en ook om die arme babaterriër te red as dinge te wild gaan.
“Dag,” groet ’n onvriendelike damestem.
Rothea het gehoop dis ontbyt. Vir Carl Richter sou dit mooi gewees het, en waarskynlik vir Dieter ook, maar Rothea het nie ’n besondere waardering vir blondines in posbusrooi bikini’s nie, veral nie op haar nugter maag tienuur die oggend nie.
“Goeiemôre,” antwoord sy. “Soek u een van die Richters?”
Die meisie kyk haar op en af. “Nee. Ek weet Dieter is Mariental toe,” lig sy Rothea koelweg in.
Ilse Bauer? wonder Rothea, wetend haar raaiskoot is reg. ’n Ander meisie sal haar nie so sonder uitnodiging tuismaak nie.
Ilse sprei ’n wit handdoek op die gras oop, skop haar goue spykerhaksandale uit en bind haar lang hare met ’n serp op haar kop vas. Sy is skynbaar nie van plan om te swem nie, want sy soek ’n donkerbril en strek haar dan op haar handdoek uit. Ook maar goed, want met al daardie armbande en goue kettings om haar nek sou sy soos die Titanic gesink het, dink Rothea.
Sy kry skaam oor haar kleingeestigheid. “Ek glo nie ons het al ontmoet nie ...” huiwer